Chapter 31 : Buried past

327 45 2
                                    

Chapter 31 : Buried past

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.

Chapter 31 : Buried past

Mandy



I couldn't even think of the right words to say the moment I heard Cristoff spill out the tea. The two of them didn't say anything as well and they both bowed down as I give a shocked grimace.



Feeling betrayed, I managed my emotions and forced myself to stay tranquil. No one dares to speak, not even a single move. I guess Cristoff also realized that he should've not said the truth. Ngunit huli na. Ipinaramdam lang niya sa akin kung gaano nila ako pinagtaksilan gayong ang buong akala ko ay sabay-sabay kaming tumalon sa dagat noon.



"Why didn't you tell me this before? Ikaw, Arcen? You're the first person I've seen after being back to that place pero hindi mo man lang sinabi sa akin na mag-isa lang pala akong tumalon sa dagat habang kayong lahat ay nanatiling magkakasama. How can you keep this to me?" Bagaman pinipilit kong pakalmahin ang sarili at hindi magmukhang nanunumbat ay tila ba hindi ko mapigilan ang sarili kong nararamdaman at tuluyan na akong nakapagtaas ng boses sa kanilang dalawa.



Our lives were all in danger at that time. How did they survive from those thirsty werewolves?



"I'm sorry, Mandy. I told them not to talk about what happened that time kasi ang buong akala namin, hindi ka na naka-survive sa pagkakalunod. Pero nang malaman naming buhay ka, nag-usap-usap kami na 'wag munang ipaalam sa 'yo dahil ayaw na naming dagdagan pa ang masasakit na pinagdaanan mo," Cristoff apologized as if he's really guilty about what happened.



Dahil sa mga nalaman ay hindi ko namalayang rumaragasa na pala ang mga luha ko pababa sa mukha ko. Hindi ko lubos maisip na nagawa nila ito sa akin. They're my friends. Kahit kailan, hindi ako nagsikreto sa kanila at lahat ng pinagdaanan ko ay sinabi ko sa kanila pero natiis nilang maglihim sa akin? And worse, sobra akong nag-alala sa maaring kinahantungan nila matapos tumalon sa dagat when in fact, sarili ko lang pala ang inilagay ko sa pahamakan?



"I shouldn't have cared for you in the first place but I chose to. Now, you just made me regret for being so much caring," sambit ko na lamang at dali-daling pinunasan ang luha kong pumapatak.



I quickly stood up from sitting on my bed but to my surprise, they both attempted to stop me from getting out of the room.



"Mandy, please just forgive them. Wala silang kasalanan dito at ako ang may kagustuhang itago ito sa 'yo—"


Hindi ko alam kung ano ang nangyari subalit sa isang iglap, natagpuan kong hawak ko na ang leeg ni Cristoff hanggang sa bigla na lamang siyang lumipad at humampas sa pader. Agad namang lumapit sa kaniya si Arcen na siyang gulat na gulat din gaya ko.



"Mandy.." Pare-pareho kaming napatingin sa kamay kong ngayo'y nagkukulay itim na.



Sa tanang buhay ko'y ngayon ko lamang nasaksihan ang ganitong itsura ng braso ko. I don't know how it happened and I'm really scared of knowing nothing. Out of a sudden, I felt guilt from hurting Cristoff and that made me run away from my room, ignoring their yells.


The City Of Troubles (Novel of all Genres)Where stories live. Discover now