Mandy is a typical teenage girl who's on her last year as a High School student. Everything runs normally until alarming news bothered their whole class. It is said that they will be killed one by one according to the killer's plan who happened to b...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Chapter 26 : First station
Mandy
NEGLECTING what happened to one of us was the hardest decision we made as we swim as fast as we could. We didn't manage to go back on the banana tree boat so instead of using it as a boat to ride, we simply used it to help us float above the water.
"Just keep going, we will all reach the shore," wika ni Arcen habang may sapat na lakas ng boses upang marinig naming lahat.
We tried our best not to look back. Napakahirap para sa aming makita na ang isa sa aming kasamahan ay unti-unting namamatay ngunit wala kaming magawa. Just like how Pancreas died, wala rin kaming ibang magawa sapagkat natural phenomenon na ang nagtakda ng pagkasawi nila.
Cristoff words keep running on my mind as we continue to swim until we reach the shore. I chose to believe him that bravery is the key that's why I chose to be brave despite all the happenings that push us to be weak.
"Kumapit kang mabuti, Mandy!" wika ni Cedric na siyang gaya ko'y nakakapit sa gilid ng bangka at pinipilit lumutang sa kabila ng humahampas pa ring alon sa aming mga katawan.
"Waves must be afraid of me instead. I don't have anything to worry about with this water body," kampanteng sambit ko na lamang kahit pa sa totoo lang ay natatakot pa rin ako habang lumalangoy kami sa lawang ito.
I shouldn't be afraid of drowning or even encountering sea creatures since I've already been here before at parang bawat anyong tubig ay nagsisilbing mahika sa akin dahil hindi man lamang ako nakaramdam ng pagkalunod. But this one is different. Hinahabol na rin kami ng buhawi at kahit pa papalapit na kami nang papalapit sa dalampasigan ay hindi ko pa rin maiwasang isipin na baka matulad na lamang kami kay Cristoff na siyang bigla na lamang tinangay nito't agad na naglaho na parang bula.
"We're almost there. Hold on," muling sigaw ni Arcen kaya naman mas binilisan pa namin ang paglangoy sa kabila ng unti-unti nang nangangawit na mga braso at hita ko.
Hindi ko alam kung nakararamdam na rin sila ng pagod ngunit sa tingin ko nama'y hindi rin sila imortal upang hindi mapagod sa kalalangoy. After all, malayo-layo rin ang aming nilangoy.
Ilang sandali pa ay tuluyan na naming naramdaman na unti-unti nang bumababaw ang lupa hanggang sa maramdaman ko na nakaapak na ako sa buhangin. Sa pamamagitan nito'y nagawa ko nang maglakad na lamang imbis na lumangoy hanggang sa tuluyan na kaming makarating sa dalampasigan.
Naramdaman kong dumidikit sa ngayo'y wala ko nang saping paa ang mga buhangin at lupa subalit hindi ko iyon inalintana. Sa wakas ay nakaahon na rin kaming lahat mula sa tubig hanggang sa bumungad na sa amin ang pamilyar na likuran ng paaralan at ang maliit na kubong siyang lagi naming tinatambayan bago pa man magkagulo-gulo ang sitwasyon.
