Dolunay

43

Nikolas'a ne kadar bakmamaya çalışsam da içeri girdiğinde gözüm hemen ona kaymıştı. Birkaç saniye doğrudan oraya baktığımı ve rengimin bembeyaz olduğunu gören James de yavaşça arkasını döndü ve girişe baktı. Fakat bir şey belli etmemek için hemen bana geri döndü.
Onun da aynı benim gibi yüzünün ifadesi anında değişmişti.

İkimiz de göz ucuyla Nikolas'ın bizim oturduğumuz masanın biraz ötesindeki bir masaya doğru yürüyüşünü izledik. Yanında iki kişi daha vardı, muhtemelen onlar da vampirdi.
Nikolas henüz bizi fark etmemişti, fakat bir süre sonra eminim ki fark edecekti. Ve açıkçası beni gördüğünde yüzünde oluşacak ifadeyi çok merak ediyordum.

"Hala bizi görmedi."
Diye fısıldadım James'e. Ardından  stresten titreyen ellerimle su bardağımı elime aldım ve bir yudum su içtim.
James başını salladı ve Nikolas'ın oturduğu masaya baktı.
"Acaba buraya ne konuşmak için geldiler?"
"Bilmiyorum, ama şu an başka bir planımız olmasa oturup öğrenmek isterdim."
Diye mırıldandım.
"Sence bizimkiler konuştuğumuz yere varabilmişlerimdir?
"Daha aramadılar, ama birazdan ararlar herhalde."
Dedi James.

Bir süre James de ben de bir şey demeden her şey normalmiş gibi davranarak yemek yedik. Fakat ikimizin de gözü Nikolas'ın masasındaydı.
James'in telefonu bir anda çalmaya başlayınca irkildim. James yavaşça cebinden telefonunu çıkardı ve arayan kişiye baktı.
"Sam arıyor."
Dedi fısıldayarak.
Bir şey demedim ve James'in telefonu açmasını izledim.
"Her şey yolunda mı?"
Dedi James telefonu açtıktan hemen sonra.
Ardından Sam'in cevap vermesini bekledi ve tamam dedikten sonra telefonu kapattı.
"Her şey hazır."
James bana döndü ve gözlerimin içine baktı.
"O zaman kendimizi fark ettirmenin zamanı geldi."
Dedim gülümseyerek.
"Başlayalım o halde."
James ayağa kalktı ve Nikolas'ın masasının yanından geçerek lavabolara doğru yöneldi.
Ben ise doğrudan Nikolas'a bakıyordum, James'in burada olduğunu önlerinden geçince görmüştü ve hemen olduğu yerde dikleşmişti.
Nikolas'ın James'i gözleriyle takip ettiğini görünce kendi kendime gülümsedim, dikkatini çekmek hiç de zor olmamıştı.
Ben hiçbir şey olmamış gibi etrafa bakınmaya ve James'i beklemeye devam ettim.
Birkaç dakika sonra James'i bana doğru gelirken gördüm. Ve tabiki Nikolas onu izliyordu.
James yanıma geldi ve sandalyesine oturmadan bana elini uzattı.
"Artık gidelim mi sevgilim?"
Dedi yüksek ve Nikolas'ın vampir kulaklarının rahatça duyabileceği şekilde. O an Nikolas'ın yüzüne bakmayı gerçekten çok isterdim, ama ona bir şey belli etmememiz ve o yokmuş gibi davranmamız gerekiyordu.
"Olur."
Dedim ve James'in elini tutarak ayağa kalktım.
Sandalyenin arkasına astığım çantamı aldım ve son kez Nikolas'ın masasına belli etmeden baktım.
Tek görebildiğim Nikolas'ın kıpkırmızı olmuş suratıydı, kendimi gülmemek için çok zor tutuyordum.
Fakat bir şey belli etmeden masamızdan ayrılarak çıkışa doğru yürümeye başladık.
"Bu nasıl mümkün olabilir?!"
Çıkışa doğru ilerlerken arkadan gelen Nikolas'ın sesi tabiki kulaklarımdan kaçamamıştı.
James'in koluna girdim ve restorandan çıktık.
"Bence işe yaradı."
Dedi James kulağıma doğru eğilerek.
"Bencede, yüzünü görmeliydin, şu anda sinirden köpürüyordur."
Dedim kıkırdayarak.
"Şimdi tek yapmamız gereken bizi takip etmesini ummak."
Gözlerimi devirdim ve James'e baktım.
"Sence beni hiç takip etmeden bırakır mı?"
"Biz de ona güveniyoruz zaten."
Dedi James ve beraber yürümeye devam ettik.

Yolda yürürken birbirimizle gayet normal bir şekilde konuşuyor ve gülüyorduk, Nikolas'ın şüphelenmesi imkansızdı. Zaten beni orada gördüğü zaman eminim ki aklından beni yine öldürmekten başka bir şey geçmemiştir.

"Geldik mi?"
"Evet burası."
Dedi James sessizce ve geldiğimiz küçük depoya benzeyen bir binanın kapısını cebinden çıkardığı anahtarla açtı.
İçerisi çok karanlıktı, neredeyse hiçbir şey gözükmüyordu. Fakat biz ne yapmamız gerektiğini biliyorduk. Arkamızdan kapattığımız kapının kenarına ikimiz de saklandık.
Şimdi yapmamamız gereken şey Nikolas'ın gelmesini sabırla beklemekti.