BİG BROTHER

15

(Kimin böyle güzel abisi vaaaaarrr? Menim!)

Eve gelip üstümü başımı değiştirdim duştan çıktıktan sonra saçlarımı kurutmak hiç içimden gelmiyordu. Hala canım sıkkındı. Abimin odasına girdim. Masasına gidip oturdum. Gıcık! Onun yüzünden hep başıma iş açıyorlardı...kitaplarını biraz kurcalarken okuma kitaplarının arkasına sıkıştırılmış bir defter buldum. Onu okumak içim masanın üstünde bırakıp abimin dolabından kargo poşetini alıp annemin yanına gittim.

-Anne! Abi gitmeden önce kargonun getirdiği bu poşetin içinde giymediği kıyafetleri varmış. Anne derneğe versin dedi.
-Hmmm tamam! Koy köşeye...dedi. Poşeti köşeye yaslayıp abimin odasına geri gittim. Tekrar masasına oturup defteri açtım. 2014'ün son günü tarih olarak yazılmıştı.

"Bugün debut tarihimiz belli oldu. 26 mayıs'ta gerçek bir idol olacağım. Üyeler ile yüzüklerimizi yaklaşık 1 ay sonra alacağız. Anlatacak bir şeyim yok. Sadece çok yoruldum~
Kaderimde yorulmuş ama sevilen biri olmak vardı. Umarım benim küçük Yeri'm yorgun düşmez. Yorulmasın. Sevilmesine de gerek yok. Ben kardeşimi seveceğim."

Biraz duygulanmıştım ama ağlamayacaktım. Diğer sayfaları üstten üstten geçtim...

Sene 2018...6 sayfada 2018'e gelmiştim. İşte bu kadar yoğun ve yorgun oluyordu.

"Bedenim yorgun oluyordu. Ruhen karmakarışıktım. Annemi çok özledim. 3 yıldır resmi bir idoldüm. İlk defa annemi özlediğimi hissetmiştim. Dans pratik odasının köşesine çökmüş bu defteri dolduruyordum. Saçlarım terden dolayı anlıma yapışmış. Ama kendimi hala yetersiz hissediyorum. Eve gidip yatağımda uzanmak annemin sesi ile kahvaltıya kalkmak istiyordum. Çok özlemiştim...kardeşimi, annemi ve babamı!.."

Yine yaşlar gözlerime hücum etmişti. Bir yanım onun yüzünden rahat yaşayamadığımı söylerken bir yanım mahçup mahçup ağlamak onun hayatının zorluklarını ona unutturmak istiyordu. Tekrar sayfaları geçip bu seninenin bu günlerin yazılı olduğu sayfaya gelmiştim.

"Kendimi çok üzgün aynı zamanda çok mutlu hissediyordum. Yeri bugün ilk kavgasına karışıp kolunu incitti. Onu okuluna gidip gördüğümde bile korku yüzünden okunuyordu. Bunun için üzgündüm. Ama ilk kavgasına karışması aynı zamanda ilk aşkı ile tanışması beni çok mutlu etti. Bugün bir abi olarak kardeşimin büyüdüğünü hissettim. Annemle konuştuk. Annem ise Yeri'nin hala küçük olduğunu ve hiç de büyümediğini söylüyordu. Anne baba olmak galiba böyleydi. 10-20-30...kaç yaşında olursan ol. Anne babana göre hala küçücüktün..."

Son sayfayı da okuyup kapattıktan sonra gözlerimi silip defteri eski yerine koydum ve odama geçtim. Uyku vaktiydi. Ve ben de abimi düşüne düşüne uyumuştum.

Sabah uyanıp hazırlandıktan sonra son işlem olarak çantamı hazırlarken telefonuma mesaj geldi.

Tantan👀: Uyanmadın mı?

Ben: Şimdi evden çıkacağım...

Tantan👀: Tamam çabuk ol!

Ben: Çabuk mu olayım?

Tantan👀: Çabuuk~

Mesajına görüldü bırakıp odamdaki penceremden aşağıya baktım. Evin kapısına gelmişti. Hızlıca evden çıktım ve yanına gittim.

-Geleceğine neden haber vermedin? Çok mu beklettim?
-Yok çok bekletmedin...al! Bunlar bizim için. Sende dursunlar. Tablomu dğn bitirdim. Bana uzağğıtı şeye bakınca 2 bilet olduğunu gördüm. Çok mutlu olmuştum. Kocaman sarıldım. O da bana sarılmıştı. El ele tutuşup okula gitmiştik.

Şimdi sırada, yarınki konser vardı...