Bir hacker ve bir yazarın hikayesi...
Taehyung'un karanlık ruhu Seokjin'in gizli ruhuna karıştı. Ortaya ise yıkım çıktı.
❃
hayran kurgu, gerilim ve aksiyon karışımı bir kitaptır, iyi okumalar dilerim.
yayımlanma tarihi: 10.07.2019
bitiş tarihi: 05.0...
herkese iyi okumalar dilerim, bol bol yorum yapmayı unutmayın.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
***
Bölüm 22 Özeti
Varisi ikna etme operasyonunu V adına Seokjin yönetir. Tesadüf sonucu aynı zamanda Yoongi de oradadır. Taehyung ve Seokjin ikilisi bunun sadece bir tesadüften mi ibaret olduğu konusunda şüpheye düşerler.
***
Eve geldiğimizde Taehyung gergindi. Sürekli gergindi ama bu sefer normalden biraz daha gergindi. Ama sanırım benim dışımda kimse farkında değildi. Herkes yeni anlaşmayı kutlamaya odaklanmıştı. Namjoon ve Jungkook dışarı çıkıp kutlama için alışverişe gitmişlerdi.
Rosé bir köşede oturmuş akşam için film seçerken Lisa ve Jennie'nin nerede olduğundan habersizdim ama alt katta oldukları kesindi. Taehyung yukarı çıkarken koşar adımlarla ona yetiştim. "Taehyung!"
Evdeki herkes alt katta olduğu için hareketlerimi düzeltme gereği duymadan hareket ediyordum. Nedenini bilmediğim şekilde etrafta başkaları varken Taehyung'la iletişime geçmekten çekiniyordum.
Tam olarak durmasa da seslenmemle birlikte adımlarını yavaşlattı. Söz konusu Taehyung ise kayda değer bir davranıştı.
Ona yetiştiğimde bir süre birlikte yürüdük. Çalışma odası yerine kendi odasına ilerlerken tereddüt etsem de ben de onunla birlikte yürümeye devam ettim.
İçeri girerken aklımdaki o soruyu yönelttim. "Neden böylesin, Taehyung?"
Arkasından odaya girdiğimde içeri ilerlemek yerine tahmin edemeyeceğim bir hareketi hızlıca yapınca afallamıştım tabii. Ben içeri girer girmez kapıyı kenardan tutup sertçe kapattı ve omzuma çarparak sırtımın kapıyla buluşmasını sağladı.
Sert bakışları yüzümde dolanırken mesafeyi de olabildiğince kısa tutuyordu. "Nasılım?"
"Gergin?" diye fısıldadım. Bunu sorarken aklımda fısıldamak yoktu. Resmen sesim çıkmıyordu. Kendimi konuşmak zorunda hissetmesem tek bir kelime bile etmeyeceğime emindim. Donup kalmak ifadesi, tam olarak içinde bulunduğum durumdu.
