Turn back the time ~Dutch~

-01-

'NEE ALEX! Laat me met rust!' Ik trok mijn hand los en draai me om, proberend weg te lopen van deze player. Boos knipper ik met mijn ogen. Huilen doe ik niet, maar het zat er behoorlijk dicht tegen aan. Ik weet dat ik die jongen dit niet mag toestaan. Hij is verdomme vreemd gegaan! Hij heeft met een of ander blond meisje gezoend die er behoorlijk sletterig uitzag. Als hij mij niet wil, zijn er ook aardigere manieren om dit te zeggen. Voor mijn ogen. Voor mijn ogen is hij fucking vreemd gegaan! Deze actie gaat me echt een stap te ver. Ik heb veel van hem gepikt, maar aan alles zit een grens. Ik snelwandel verder, maar hoorde nog steeds zijn voetstappen achter me. Ik sla een paar hoeken om zodat ik hem afschud. Ondertussen is mijn ademhaling steeds meer gaan beven. Ik huilde nog steeds niet, maar ik deed niet aan huilen. Vooral niet in het openbaar. Een snelle blik naar achteren vertelde me dat hij niet achter me loopt. Ik sluip een steegje in, hard proberend geen geluid te maken. Tien meter is genoeg om me niet te zien, besluit ik. Ik laat me tegen de muur zakken. Ik trek mijn knieën op en leg er een arm omheen. Starend naar het begin van het steegje kalmeer ik mijn ademhaling en de drang om te huilen. Na een paar minuten verschijnt er een breed en lang gestalte, onmiskenbaar die van Alex. Crap. Hij heeft me gevonden. Langzaam sta ik op, en weet dat ik toch met hem zal moeten praten, want vluchten is geen enkele optie in deze afgesloten steeg.

Hij loopt stap voor stap naar me toe en zegt: 'Je vergeeft me toch wel hé schatje?' Hoe arrogant denk je wel niet dat je tegen me kunt zijn! Om over die eigendunk nog niet eens te spreken! 'Je hebt net jezelf antwoordde gegeven.' zeg ik met een ijskoude stem, en geloof me, een koelkast was nog warmer dan mijn stem. 'Huh?' was het antwoordde dat ik kreeg. Hoewel hij in het voetbalteam zat en een behoorlijk goed is, is hij met woorden niet zo handig, zoals nu weer blijkt. 'Je zei: "Je vergeeft me toch wel hé schatje?" Nee, Alex ik vergeef je niet. Het is uit en waag het niet om ooit nog eens dichter in de buurt te komen dan tien meter.' Hij leunt naar voren. 'Maar babe, voel je het dan niet? De chemie tussen ons? Het vuurwerk? De vonken? Geef je dan niets om wat we hadden?' Nog steeds had hij de boodschap niet begrepen. Ik leun nog dichter naar hem toe, zodat mijn neus bijna de zijne raakt. Ik schud een paar keer mijn hoofd heen en weer. 'Alex... Nee. Jij voelt de chemie ook niet. Zoiets heet aantrekkingskracht. Ik geef om wat we hádden, niet wat we hebben. Dus maak nu dat je weg komt voordat ik écht boos word.' Het ijs in mijn stem bezorgt hem de rillingen. Hij snapt de boodschap en loopt traag als een schildpad het steegje uit. Ik loop weer naar de muur en leun er tegen aan. Mijn hand gaat naar mijn slapen, waar ik langzaam overheen wrijf alsof ik een enorme hoofdpijn moet onderdrukken, wat misschien ook wel waar is zometeen.

Eenmaal gekalmeerd, bel ik mijn broer. Na even wachten nam hij op. What's upp? Hoorde ik mijn broer zeggen. 'Ik ben verdomme ergens in de stad en ik weet niet waar. Kun je me komen halen?' Als jij niet weet waar je bent, hoe moet ik dat dan weten? Ik ben niet bepaald het type die je in je slaap een tracer inspuit. Ik kan de grijns op zijn gezicht gewoon al zien. 'Ha. Ha. Ha. Wat zijn we grappig. Ik lig helemaal dubbel.' Weet ik toch. Oké, kun je beschrijven wat je ziet? 'Een groot neon bord met een palmboom erop.' En verder? 'Een heel klein maar duur uitziend restaurant.' Ik denk dat ik weet waar je bent. Hoe ben je daar eigenlijk gekomen? 'Lang verhaal, ik leg het je zo wel uit.' Zo snel als ik weer heb opgehangen, loop ik het steegje uit en ga langs de weg staand, wachtend op de blauwe auto van Floris.

Is dat nou de auto van Alex die daar om de hoek komt?