Stars

Κεφαλαιο 23

Anna

《Καλα Χριστούγεννα. 》 λέω χαρούμενα και τρέχω να χαιρετήσω τα παιδιά, ο Οδυσσέας όμως πριν τους πλησιάσω μου βάρεσε απαλά τους γλουτούς μου.

Ήλπιζα να μην το είδε κανένας αυτό που μόλις έγινε και ήμουν πραγματικά τυχερή σε αυτό. Πήρα μια βαθειά ανάσα και τους χαιρέτησα όλους έναν προς ένα, δίνοντας τους τα δώρα τους . Όταν φτάνω όμως στο Νίκο παγώσα, τον πλησιάσα σιγά σιγά και του έδωσα το δώρο του . Ήταν κάτι λευκές κάλτσες με φυλλα μαριχουάνας. Χαμογέλασα ελάχιστα στην σκέψη και αμέσως μετά απομακρύνθηκα.

《Πόσο χαίρομαι που είστε εδώ. 》 είπε χαρούμενα η Ειρήνη και εγώ γέλασα.

Όταν πλέον καθόμασταν όλοι μας στο τραπέζι και τρώγαμε, συζητώντας για τις διακοπές  των Χριστουγέννων. Είχαν αποφασίσει να πάμε για σκι και η αλήθεια είναι πως ήθελα πάρα πολύ να μάθω, ο Οδυσσέας μου είχε πει και παλιότερα πως του άρεσε να κάνει σκι και αποφάσισε να μου μάθει ο ίδιος.

《Δηλαδή θα πάμε; 》 είπα χαρούμενα.

《Εννοείται , θα σου μάθω και σκι όμορφη. 》 είπε ο Οδυσσέας και μου πείραξε το μάγουλο.

Ο Νίκος έσφιξε το πιρούνι του και με κοίταξε μέσα στα μάτια. Είχε νευριάσει φαινόταν και η αλήθεια είναι πως δεν θα ήθελα να τον αντιμετωπίσω σε τέτοια κατάσταση.

《Θέλετε να φύγουμε αύριο;》ρώτησε ο Χρήστος.

《Αμε γιατί όχι εμείς δεν έχουμε κάτι να κάνουμε .》απάντησε ο Οδυσσέας για εμένα.

《Υπέροχα, θα έρθω και εγώ μαζί με τον Θοδωρή. 》 μας ενημέρωσε ο Δημήτρης.

Ήθελα τόσο πολύ να ξεχαστώ, όμως το μόνο που θα γινόταν τελικά , ήταν να κλαιω στο κρεβάτι μου καθώς ο Νίκος για ακόμα μια φορά θα φέρει κάποια κοπέλα μαζί μας . Φαινόταν πως δεν είχε σκοπό να με πλησιάσει ουσιαστικά, ήθελε απλά να είμαστε μαζί αφού προφανώς δεν ήμουν από αυτές της μιας νύχτας. Εγώ ένιωθα πολλά αλλά προφανώς εκείνος απόλυτος τίποτα. Σηκώθηκα χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν και πήγα στο μπανιο, δεν ήθελα απολύτως κανένας να καταλάβει ότι ήμουν ένα ράκος. Προχώρησα προς το μπανιο καθώς δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου. Θεε μου τον ήθελα περισσότερο από όσο νόμιζα. Ήθελα να τον δω μετά από ένα μήνα αλλά δεν περίμενα αυτή την αντίδραση από εμένα την ίδια, μου φάνηκε τόσο περίεργο.

Κάθησα πάνω στο πάγκο με τους νεροχυτες και άρχισα να κλαιω, μου έλειπε τόσο πολύ. Χάιδευα τα πόδια μου  για να ηρεμήσω αλλά τίποτα δεν μπορούσε να με ηρεμήσει. Πήρα μια βαθιά ανάσα και κατέβηκα από εκεί που καθόμουν, πριν όμως προλάβω να σκουπίσω τα μάτια μου ένιωσα δύο χέρι να με αγκαλιάζουν από πίσω. Γύρισα πίσω και είδα τον Οδυσσέα να με αγκαλιάζει. Ξέσπασα στον ώμο του , δεν είχα ξανά κλάψει τόσο πολύ, δεν είχα βγάλει ένα μήνα τώρα το πώς ένιωθα.