Hangimiz Anonim - Texting

5.2

Hayalet'ten (Deniz)

İyi okumalar.
~~~

"Geldim anne bak." Sağ gözümden akan yaşları silme gereği duymadan ellerini tuttum. Buz gibilerdi. "Özür dilerim, son zamanlarda çok ihmal ettim seni."

"Bu aralar gelemedim yanına, üzgünüm annem." Yutkunarak yüzüne dokundum. "Ne zaman uyanacaksın?"

"Yıllar geçti, neden hâlâ uyanmıyorsun anne."

"Büyüyünce evlenmeyeceğim diyen oğlun aşık oldu biliyor musun?" Akan gözyaşlarımı silerek güldüm. "İmkansıza aşık oldu."

"Onu sadece arkadaşı, hatta kardeşi gibi gören bir kıza abayı yaktı." Yüzünü inceleyerek sarıldım. "En kötüsü de sevgilisi var. Canım yanıyor. Kimsem yok kendimi boşlukta hissediyorum, gel lütfen. Gel, beni daha fazla yalnız bırakma."

"Babam gitti, sen gitme. Lütfen.." içeri giren hemşire ile gözyaşlarımı silerek ayağa kalktım.

"Her geldiğinde ağlıyorsun. Yapma çocuğum ya." Asuman abla yanıma gelerek kolumu sıvazladı. "Biliyorum kuzum, çok zor."

"Kimin kimsen yok ama yapma bu kadar." Dolu gözlerini tavana çevirdi. "Hadi gel annenin bakımını beraber yapalım." Usulca başımı salladığımda getirdiği malzemelerin yanına gittik.

"Hatırlıyor musun nasıl yapıldığını?"

"Evet.." kısık çıkan sesimle boğazımı temizledim. "Kendim yapabilir miyim?" Saçlarımı karıştırarak odadan çıktığında kabın içerisindeki bezi sıkarak kollarını silmeye başladım.

Daha rahat yapabilmek için yanına oturdum. Çalan telefonumu sessize alarak kablolara dikkat ederek silmeye devam ettim. Sıra boynuna geçtiğinde daha dikkatli bir şekilde silmeye başladım. Kablolardan birisinin bile çıkması çok tehlikeli olabilirdi, hatta öyleydi. Tehlikeli. Bezi tekrar yıkayarak silmeye devam ettim. Makineden sesler gelmeye başladığında telaşla geri çekildim.

Bir şey yapmış olamazdım değil mi?

Koşarak koridora çıkarak bağırmaya başladım. "Biriniz gelin! Anneme bir şey oluyor!" İçeriden öksürük sesleri gelmeye başladığında tedirgince içeri koştum.

Allah'ım lütfen...

Kaldıramam, daha fazlasını kaldıramam.

İçeri giren doktor ve hemşireler ile uzaklaştım. Onlar kontrol ederken ben gözyaşlarımı engelleyemiyordum. Benim yüzümden bir şey olursa ben yaşayamazdım. O benim yüzümden ölemezdi.

Öksürükleri kesildikten hemen sonra makinenin sesi de kesildiğinde pür dikkat doktoru dinlemeye başladım. "Annem iyi mi?" Soruma güldü.

Komik olan neydi? Ben burada korkudan ölebilecek durumdaydım ama o gülüyordu! "Komik değil! Soru sordum." Gülmeyi keserek odadan çıktı. Asuman abla hemen ardından içeri girerek diğer hemşirelerle görüştü. Asuman abla haricinde herkes çıktığında yalvarırcasına ona baktım. "Annen çok iyi."

"Komada olan birisinin öksürmesi o hastanın durumunun gayet iyiye gittiğinin göstergesi." Rahatlamış bir biçimde nefes vererek Asuman ablaya sarıldım.

"Bir şey yaptım zannettim."

"İki yıl oldu ve nasıl yapılacağını en az benim kadar iyi biliyorsun, endişe etme."

"Endişe etme demekle olmuyor işte!" Yanaklarımı okşayarak geri çekildi.

"Sen annenle yalnız kal, birazdan süre biter." Onaylayarak annemim yanına gittim. Ellerini tutarak gözlerimi kapattım. Kapatır kapatmaz eline düşen gözyaşlarımı hızla sildim. Tuttuğum eli kıpırdadığında gözlerimi şaşkınlıkla açarak gözlerine çevirdim.

Hafif araladığı gözleri ve sesini duymam hayatımda alabileceğim en güzel hediye olmuştu..

"Oğlum."

~~~

Demir ve o temiz kalbi.. lsfdlksdlkd

'Haberin Yok Ölüyorum adlı yeni textingime göz atabilirsiniz.

Instagram; y.rumey

~~~