Hangimiz Anonim - Texting

4.2

İyi okumalar.

___

Babamın sesiyle hepimiz gerilirken Kenan "Babası bilmeyen birisi için fazla rahattınız zaten." diyerek bizden önce binaya girmişti. Demir bana dönüp özür dilercesine baktığında gülümsedim.

Babamın Demir'den haberi vardı. Sadece ilk defa bu kadar geç gidiyordum eve. Siniri bu yüzden olmalıydı.

Kısa sürede evin kapısının önüne geldiğimizde annemin, babamın ve Ceyhun'un Kenan'ı da yanlarına alarak bizi beklediklerini gördük. "İyi akşamlar." diyerek içeri girdi Demir.

"Ne akşamı? İyi geceler." Babamın söylediğine Ceyhun sırıtırken komik olan şeyin ne olduğunu bulmaya çalışıyordum. Kısa sürede hepimiz salona geçmiştik. Demir oturmadan hemen önce kendisini tanıtmış, babamın karşısına oturmuştu.

"Açıktan okuyacakmışsın diye duydum." dedi babam benden duyduklarını teyit etmek istercesine. Babamın bildiğini bilmeyen Demir şaşkınlıkla bana dönerken gülümsedim. "Doğrudur efendim. Kendi işlettiğim bir kafe benim için ileriye yönelik daha iyi olacak diye düşünüyorum."

"Ailen ne diyor bu duruma?"

"Annem vefat etti, babamla görüşmüyoruz." dediğinde babam başını salladı usulca. Bu soru üzerine fark ettiğim bir şey vardı; ben Demir'i yeteri kadar tanımıyordum. Seviyordum, onunla olmak beni mutlu ediyordu ve o da beni çok seviyordu fakat benim hakkımda hemen hemen her bilgiye sahipken ben onun en sevdiği rengi bile bilmiyordum.

Onun bana gösterdiği ilgiyi benim de ona göstermem gerektiğini fark ediyordum.

"Başın sağ olsun." dedi babam konuyu çok uzatmadan. "Kafe fikri güzelmiş. Hem liseyi bitirip hem işini yaparsın. İleride istersen okursun yine üniversiteni. Zaten diploması olan da farklı bir şey yapmıyor, vakit kaybediyor sadece."

"Haklısınız. Bir de okulda çok başarılı öğrenci olduğum söylenemez bir yerden tutup bursla falan üniversite bitirip düzgün bir iş bulayım."

"Biraz daha konuşursanız üniversite okumaktan vazgeçeceğim." dediğimde güldü annem. "Demir oğlum gibi başka bir planın varsa buyur vazgeç."

Demir'i hemen benimsemeleri hoşuma gitmişti. Ailem her zaman vicdanlı ve bana saygı duyan insanlar olmuştu. Ne zaman neye tek başıma karar vermem gerektiğini çok iyi biliyorlardı. Başlarda sınırları vardı fakat Ceyhun sayesinde sınırlarımız kalkmıştı.

Saatlerce sohbet etmişlerdi gecenin geç saatine rağmen. Kenan uyuyakaldığı için annem ısrarla bizde kalmasını istemiş, ona salonda bir yatak kurmuştu. Sabah okula gitmeden onu Demir'in yanına bırakıp geçecektim.

Demir gitmek için ayaklandığında vedalaştılar. Ben arkasından çıktığımda annemlere döndüm. "Demir'i geçirip geliyorum hemen."

Demir her ne kadar ısrar etse de ayakkabılarımı ondan önce giyerek hızla evden çıktım. Gülerek peşimden geldi. Kısa sürede aşağı inmiş, sarılmak için kollarımı iki yana açmıştım. Kollarını belime doladığında gülümsedim. "Ne bu enerji?"

"Ailemle iyi anlaşman hoş bir şey, seni sahiplenmeleri falan." Başını usulca salladı. 

"Annenin meyve yemem için dakikalarca ısrar ettikten sonra gelip zorla yedirmesi annemi anımsattı."

Dudaklarımı büzdüm hüzünle. Yanağına bir öpücük kondurduğumda o da beni öptü. "Yarın görüşürüz, tamam mı?" Başımı usulca salladım. Okulu asmayı düşünüyordum, ki saate baktığımda uyanamayacağım aşikardı. "Görüşürüz." Dedim ondan ayrılırken. Elleriyle yanaklarıma dokunurken dudaklarıma kısa bir öpücük bıraktı.

İçimde oluşan o his hoşuma giderken gülümsedim. "İyi geceler, dikkatli git." dediğimde başını salladı usulca. 

Bahçeden çıkarken el salladı. "İyi geceler güzelim." 

___

Haberin Yok Ölüyorum adlı Textingime göz atabilirsiniz!

Instagram; y.rumey