Hangimiz Anonim - Texting

4.4

İyi okumalar.
~~~

"Günaydın..." dedim mutfakta olan annemin yanına giderek yanağına bir öpücük bırakırken. "ne yapıyorsun?" diye sordum formalite icabı, poğaça yaptığını görüyordum.

"Demir'le, şu kara oğlana poğaça yapıyorum. Acıkırlar şimdi tüm gün kafeyi düzenlerken." dedi önüne düşen kahkülünü elinin tersiyle geriye iterken.

"E ama gideceğiz şimdi..." dedim beklemek istemediğimi belirtmek istercesine. Demir'i çok özlemiştim ve bir an önce yanına gitmek istiyordum. 

"Sen üzerini değiştirene kadar hazır." 

Başımı sallayarak hızlı adımlarla odama geçerken banyodan çıkan kenan ile karşılaştım, duş almıştı ve üzerinde yeni elbiseler vardı. Hemen arkasından ıslak tişörtüyle ceyhun çıktı banyodan. 

"Ne bu halin?"

"Bücürü yıkadım." dedi gururla eserine bakarken, "kendi küçülen kıyafetlerimden de verdim. Annemin her şeyi saklaması bazen çok işimize yarıyor."

Gülerek başımı salladığımda kolumdan tutarak kendine çekip sarıldı ve saçlarıma bir öpücük bıraktı. "ne oluyor?" soruma da omuz silkti. 

"Sadece içimden geldi." Gülümseyerek geri çekildikten sonra yanağına bir öpücük bıraktım. 

"İyi ki varsın abi."

Saçlarımı karıştırdıktan sonra odasına doğru ilerlerken, Kenan'ın ensesine vurmuştu. "Bu, fıskıyeyi suratıma tuttuğun içindi." Kenan garip bir şekilde, ensesine yediği tokattan zevk almış gibi sırıtıyordu. 

"Gel saçlarını kurutalım senin." diyerek Kenan'ı kolundan tutarak odama çektim. 

~~~

 "Hızlı ol," dedim Kenan'ı çekiştirirken, "acıktım." Elinde tututğu annemin poğaçasından bir ısırık daha aldıktan sonra kalanını uzattı. 

"Al, ye şunu." Gülümseyerek elini ona doğru ittim. 

"Annem onu sana verdi, bizimkiler çantamda." Kolumdaki çantamı ona sallarken güldü ve anlayışla başını salladı.

"Zaten vermek istemiyordum, ben de açım ama aç olduğunu söyleyince kıyamadım." Gülümsedim fakat ceap vermedim. Büyümüş de küçülmüş bir çocuk gibiydi; annesiz ve babasız tek başına büyümüş her çocuk gibi. 

Soru sormadıkça veya ufak tefek soruları olmadıkça konuşmuyordu. Sessiz birisiydi gibi duruyordu fakat aynı zaman da öyle de değildi. 

Dün Demir gittikten sonra annemlerle konuşup Kenan'ın durumunu anlatmıştım. Önce şaşırmış, sonra da onun için elimizden geleni yapmamızı söylemişlerdi fakat bunun için önce Kenan'ı biraz daha tanımamız gerekiyordu. 

"Ne zamandır sevgilisiniz?" Omuz silktim, bu tür şeyleri aklında tutabilen birisi değildim, zaman kavramı benim için yok gibi bir şeydi. 

"Bilmem. Bir ay falan olmuştur bence." Başını yukarı aşağı sallarken kafeye yaklaştığımızda koşmaya başladı. Hızla merdivenleri inerek gittiği ve ittiğinde açılacağını düşündüğü kapı açılmadığında kapıya çarpmıştı. Kaşlarını çatarak geri çekildi ve kapıya vurdu birkaç kez. "Ara sevgilini açsın kapıyı." 

"Kafanı çarpışından anladım geldiğinizi," dedi sırıtarak kapıyı açan Demir. Kenan ile yumruğunu tokuştururken, içeri girmem için kenara çekilerek yer açmıştı. Biz içeri girdikten sonra kapıyı yeniden kapattı ve kilitledi.