Huzur Kokulu | Texting

6.7

Çağıl'dan

"Doydun, değil mi? Eminsin?"

Yiğit merdivenlerden çıkarken kantinden çıktığımızda beri sorduğu soruyu tekrarladığında "Yeter ama!" diye isyan ettim. Bağırmamla durduğunda sesimi yumuşattı.

"Yiğitciğim, çiçeğim, böceğim, Gökyüzü Gözlü'm; Yemin ederim doydum. Sen de gördün zaten ne kadar fazla yediğimi. Niye ısrar ediyorsun hala?"

İlk başta saydığım lakaplarla yüzünü buruştursa da Gökyüzü Gözlü'm dediğimde güzel bakışları yumuşamış, beni kolunun altına almıştı.

"Tamam, güzelim. Daha fazla ısrar etmeyeceğim."

Rahatladığım için derin bir nefes aldığımda gerçekten hafif hissediyordum. Bir günde üzerimdeki bütün sırlar ortaya dökülmüştü ve bu kadar olacağını tahmin etmediğim kadar rahatlamıştım.

Her ne kadar kantine indiğimizde Yiğit beni edebiyat öğretmeninin dediği şeyler konusunda köşeye sıkıştırsa da olanları anlatmanın bizi üzmekten başka bir işe yaramadığı konusunda onu ikna etmeyi başarmıştım.

Olanların yükünün omzumda kalkmasının ve doyasıya yemek yememin verdiği mayışmışlıkla sınıfa girdiğimde üzerime atlayan bir Ceylin, beklediğim son şeyler arasında bile değildi.

"İyi ki varsın. Özür dilerim."

Birbiriyle oldukça zıt olan cümlelerini bana sarıldığı için boğuk çıkan sesiyle dillendirdiğinde kaşlarımı şaşkınlıkla çatıp ne oluyor dercesine Yiğit'e baktım. Omuz silkip bilmediğini belirttiğinde bana çatık kaşlarla bakıyordu. Sorun yok tarzı bir bakış attığımda kafa salladım.  

Derin nefesler alıp temas korkumu dizginlemeye çalıştığımda Ceylin zorlandığımı anlayıp geri çekildi.

"Neden bana sarıldın?"

Gerçekten merak ettiğim soruyu sorduğumda "Kırmamışsın." diye fısıldadı. Ardından boğazını temizledi. "Annemin kolyesini kırmamışsın."

Oldukça normal bir şeymiş gibi "Evet." dedim sakince. "Tamire ihtiyacı vardı. Kilidi bozulmuştu. Sen de çok üzülmüştün."

Mert'le göz göze geldiğimizdr bakışlarının çok anlamlı olduğunu fark ettim. Eskisi gibi oluyorduk ve ben, mutluydum.

Huzur Kokulu, tekrar uçabiliyordu.