Huzur Kokulu | Texting

6.6

Ceylin'den

"Neden böyle bir şey yapmış ki?"

Melek ardı arkası kesilmeyen sorularına bir tane daha eklediğinde ofladım.

"Bilmiyorum, Melek. Hatırlarsan ben de senden daha fazla bilgiye sahip değilim."

Alaycı bir şekilde konuştuğumda Melek yanaklarını şişirerek ofladı. Zil çaldığında Çağıl'ın etrafına doluşmuştuk ama aklımıza gelen soruları dillendiren Selin olmuştu. O daha güçlü bakıyordu bu olaylara.

Çağıl ise hepimizi kısık bir sesle geçiştirmiş, Yiğit'e kantine inmek istediğini söylemişti. Yiğit ilk başta karşı çıkıp ne dolaplar döndüğünü anlamadan hiçbir yere gitmeyeceğini söylediğinde Çağıl'ın dün bir şeyler yemediğini hatırlamış ve kantine inmeye ikna olmuşlardı.

Onlar gittiğinden beri analiz yapıyorduk biz de. Ne olmuş olabilirdi? Neden böyle yapmıştı? Bir insan neden kendi işini baltalardı, neden bindiği dalı keserdi?

Sessizliğimiz bir telefon sesiyle bozulduğunda melodi kulaklarıma yabancı olduğu için çalan telefonun Çağıl'ın telefonu olduğunu anlamam pek zamanımı almamıştı. Telefonu gözümün iliştiği yerlerde ararken bulamayınca elim Çağıl'ın siyah çantasına gitti.

"Çantasındadır herhalde." diye mırıldanıp çantasının fermuarını açtım. Çantanın oldukça dolu olduğunu ve telefonun boğuk bir sesle çaldığını fark edince ofladım.

Elime gelen şeyleri çıkarıp sıranın üstüne koymaya başladığımda tam telefona ulaştığım sırada Çağıl'ı arayan kişinin aramayı sonlandırmasıyla dişlerimi sıktım. Selin ve Mert birbirlerine yaşlanarak halime kahkaha attıklarında ben de güldüm.

Melek'in neden kahkaha atanlar kervanına katılmadığını merak edip başımı çevirdiğimde ne olduğunu anlamak istercesine kaşlarımı çattım. Melek'in elinde babaannemin mücevher kutularına oldukça benzeyen bir kutu vardı ama asıl ilgimi çeken şey, Melek'in kutunun içindeki şeye -artık her neyse- öcü görmüş gibi bamasıydı.

"Ne oldu?" dediğimde bakışlarını bana çevirdi. Mert ve Selin de kahkahalarını kesmiş, Melek'e bakıyorlardı.

"Ceylin..."

Melek güçsüzce mırıldanıp kutuyu bana çevirdiğinde kutunun içindeki şeyi görmemle gözlerim doldu ama vicdan azabından mıydı yoksa mutluluktan mıydı bilmiyordum.