Huzur Kokulu | Texting

6.1

Çağıl'dan

"Daha fazla yiyemiyorum." diyerek mide bulantımı bastırmaya çalıştığımda herkes başımda dikildiği ve bana yemek yedirmek için seferber olduğundan kendimi şımarık bir kız çocuğu gibi hissediyordum ama elimde değildi. Daha fazla yiyemiyordum.

Yiğit kaşlarını çatıp neden bu kadar az yediğimi anlamak istercesine bakışlarını kahvaltılık şeylerle donattıkları masanın üzerinde gezdirdi.

"Hiçbir şey yemedin." dediğinde ben de bunun farkındaydım ama elimden hiçbir şey gelmiyordu.

Çatalını toz pembe tabağın üstündeki ince ince dilimlenmiş domateslerden birine batırdı ve domatesi ağzıma uzattı. Yalvarırcasına gözlerine baktığımda iradesinin ne kadar sarsıldığını belli edercesine mırıldandı.

"Yemelisin."

Bitkince gözlerine bakarak domatesi ağzıma aldığımda dilimin üzerinde hissettiğim tatla midem daha çok bulandı ve bir elimi ağzıma bastırıp Yiğit pansumanımı yaparken yerini öğrendiğim banyoya koştum.

Klozetin önüne çöküp kusmaya başladığımda saçlarımda rüzgardan bile yumuşak bir dokunuş hissettim. Nazik eller saçlarımı klozete düşmemeleri için toplarken midemdeki her şeyi kustum. Çok bir şey yemediğim için bir süre sonra mide sıvımdan kusmaya başladığımda ağlamak istiyordum.

Kusmaktan nefret ediyordum. Arkadaşlarımın ve sevdiğim çocuğun önünde kusmaktan daha da nefret ediyordum.

Öğürmelerim bittiğinde Yiğit'in yardımıyla ayağa kalktım. Banyo Yiğit bu eve taşındığından beri muhtemelen ilk kez bu kadar çok kişiyi içinde barındırırken yüzümü yıkayıp ağzımı çalkaladım. Doğrulduğumda bana endişeli endişeli bakan Yiğit'le göz göze geldim. Burukça gülümseyip "Çağıl'ın Harikalar Diyarı'na hoş geldin." dediğimde gözlerinin dolduğunu görmekten çok, hissettim.

Kollarını bana doladığında oturma odasına doğru ilerlemeye başlamıştık. Kendimi koltuklardan birine bıraktığımda daha fazla dayanamamış, bilincimin kapanmasına engel olamamıştım.