BEYAZ KUBBELER : Savaşçı Kadın ve Kral ( -TAMAMLANDI- )

BÖLÜM 30

Sabah Hermna ve Hardy'nin kahkahalarıyla birlikte uyandım. Gözlerimi yeni odamın tavanına dikip birkaç dakika boyunca olan biteni kavrama yeteneğimin geri gelesini bekledim. Yataktan çıkmak istemiyordum, hem de hiç. Yumuşak yorgan bedenimi kaplıyor ve çok tatlı bir his oluşturuyordu. Ayrıca uzun yıllar boyunca, hatta hayatım boyunca böyle bir yatakta uyumamıştım.

Yatağın içinde gerinip Werner ile olan konuşmamızı düşündüm. Benden hoşlanıyordu, elbette bunu sesli bir biçimde dile getirmemişti ama öpücüklerimizin de bir anlamı olduğunu söylemişti. Yani buda benden hoşlandığını gösteriyordu. Ayrıca kolay kolay kimseyle yakınlaşmadığını ve yakınlaştığı zaman da o kişiden hemen vazgeçmediğini de söylemişti. Bu sözleri beni bir kenara atmak istemediğini gösteriyordu. Aslında buna memnundum, kullanılmak istemiyordum. Hele ki bu hoşlandığım, hayır sevdiğim biri tarafından. Hislerim kesinlikle hoşlanmaktan fazlaydı, bunu kabul edeli çok olmuştu.

Hala buna şaşırıyordum. Öylece hayatıma girmiş ve beni etkisi altına almıştı ama bundan şikâyetçi değildim. Hayatımın hep bir düzeni vardı. Annemle ve çocuklarla ilgilenmek, ava çıkmak, hurda toplamak ve yeniden annem ve çocuklarla ilgilenmekten ibaretti her şey. Kendim için neredeyse hiçbir şey yapmıyordum. Yaptığım tek şey bulduğum kitapları saklamak ve resimlerine bakmaktı. Bu da belli bir yere kadardı. Aç kaldığım zaman onları satmayı bile düşünüyordum. Yâda annem kafayı daha da sıyırıp onları yakıyordu. Fakat Werner benim için farklıydı, hayata çok farklı bir pencereden bakmamı sağlıyordu. Onunla tanıştığımdan beri kendim için biraz bencillik yapmak istiyordum. Evet, o bir kraldı ama kalbi olan biriydi ve onunla aramızdaki farklılıklar yüzünden ondan vazgeçmemeye kararlıydım.

Düşüncelerimi bir kenara atmam gerekiyordu yoksa akşama kadar burada pinekleyecektim. Yataktan kalkıp lavaboya girdim ardından saçımı sıkı bir topuz yapıp gülüşmelerle dolu mutfağa girdim. Clare ocağın yanında ayakta durmuş tavanın içinde bir şeyler pişiriyordu. Annem ve oğlanlar ise masaya oturmuş Clare ile konuşuyorlardı. Havada o kadar güzel bir koku vardı ki, karnımın açlıktan guruldamasına engel olamadım. Yüzüme sakin bir ifade yerleştirip Clare'nin kardeşlerimle vakit geçirmesini görmezden geldim. Kıskançtım ve bu ailemi de kapsıyordu.

Clare geldiğimi gördü ve bana güzel bir gülücük bahşederek '' Günaydın uykucu'' dedi. Onun bu sözüyle birlikte saatin kaç olduğunu merak ettim.

''Günaydın'' diye şakıdı Herman ve Hardy'de. Annem önündeki bardağa odaklanmıştı. Buna aldırış etmedim, her zaman böyleydi.

Masaya doğru hareket ettim ve ''Günaydın, saat kaç?'' diye sordum.

Clare bana dönmeden'' Saat on'' dedi yavaşça.

Bir an şaşkınca kalakaldım. Tanrım! Bu kadar geç saate kadar uyumamam gerekirdi! Hayır, suç kesinlikte yatağımındı ve elbette Werner'ın da bunda payı vardı. Gece uyuyamamış ve onu düşünmüştüm. Ayrıca ona verdiğim ince metal çubukların ne işe yaradığını da merak ediyordum. Acaba hakkında bir şey bulabilmiş miydi?

''Yataklar aşırı rahat öyle değil mi?'' diye sordu Hardy gevreğini yerken. Ona döndüm ve '' Kesinlikle öyleydi'' dedim ve saçlarını karıştırıp söylenmesini sağladım.

Kafamı önüme çevirdim ve''Sen rahat uyuyabildin mi Herman?'' diye sordum Herman'a.

Kafasını olumlu anlamda salladı ve '' Evet, gerçekten yatak çok rahattı'' dedi ve gevreğini yemeğe devam etti.

Anladım dercesine kafa salladıktan sonra gözlerimi Clare'e çevirdim. Aslında onunla konuşmak ve dün Werner'ın geleceğini bilip bilmediğini sormak istiyordum. Werner Clare'nin en güvendiği başkomutanının kızı olduğunu söylemişti. Yani biliyordu muhtemelen. Ayrıca bir sorun olunca onunla konuşmam gerektiğini de söylemişti. Bu onun güvenilir olduğunu gösteriyordu ama merak ettiğim bir şey vardı. Neden dün muhafızlık konusunu açtığımda babasından bahsetmemişti? Sessizce omuz silktim. Çok fazla düşünmemeye çalıştım. Sonuçta buna mecbur değildi, ya da beni heyecanlandırmak istememişti. Ya da Werner bu konudan bahsetmemesini istemişti. Her şey olabilirdi.