Hold Me Like A Paperweight✓

~ 34 ~

{Gepubliceerd op 9 februari 2019}

POV Selena:

Langzaam open ik mijn ogen. Ik kijk recht in de bezorgde ogen van Stephen. 'Ze is wakker!' roept hij naar iemand achter zich. Ik lig op de achterbank van Liams auto. 

Het gezicht van Calum Whittell - de oom van Stephen - hangt ineens voor me. Ik heb hem niet meer gezien sinds Louis uit het ziekenhuis was ontslagen. 

Ik doe wat Calum zegt en ga langzaam rechtop zitten. 'Jullie hebben dit toch niet aan mijn ouders verteld?' vraag ik, terwijl ik mijn vrienden aankijk. Mijn stem klinkt schor, alsof ik gegild heb. Mijn lichaam voelt zwaar aan. Ik heb het koud, ik voel kippenvel over mijn hele lichaam.

'Nee, ik heb alleen Calum gebeld', zegt Stephen. Ik voel de spieren in mijn wangen trillen, wanneer ik zwakjes terug lach. 'Gaat het een beetje?' Liam loopt langzaam naar me toe.  

'Ja, gaat wel. Ik ben alleen een beetje duizelig en ik heb hoofdpijn.'  

'Ik geef je een paracetamol en dan moet het binnen een uur minder worden', antwoordt hij, 'Gelukkig vingen Owen en Liam je op, anders had je misschien wel een hersenschudding gehad. Als je was gevallen, had je hard op de grond terechtgekomen. Ik denk dat je dan mee naar het ziekenhuis had moeten komen..' 

Ik kijk dankbaar naar Owen en Liam. Owen loopt naar me toe en geeft me een omhelzing. 'Dank je', fluister ik, terwijl ik mijn armen ook om hem heen sla. Ik voel hem knikken. Dan laat hij me snel weer los. Owen is niet zo'n knuffelaar. 

Nu komt Liam naar me toe en houdt me stevig vast. Ik sla mijn armen om zijn middel en houd hem ook vast. 'Ik schrok me kapot', fluistert hij in mijn oor. Ik voel zijn warme ademhaling tegen mijn nek... 'Sorry', zeg ik zacht terug. Ik voel dat hij lacht om mijn reactie. Ik glimlach ook. 

'Ja, nu mag ik!' hoor ik Ashley zeggen. Liam laat me los, rolt met zijn ogen en doet een stap terug. 

Ashley valt me om de hals. 'Laten we naar huis gaan. Calum heeft met de school geregeld dat we met je mee mogen', zegt Brian met een big smile. Ik lach;hij wil naar Taylor toe. Ik laat Ashley los en kijk Brian aan. 

'Ga maar naar Taylor', zeg ik tegen hem. Hij glimlacht en draait zich gelijk om, om naar zijn auto te lopen. 

Ik wil ook opstaan om naar mijn auto te gaan, maar Calum zegt snel: 'Blijf nog maar even zitten. En misschien moet je voor de zekerheid vandaag niet achter het stuur kruipen...' 

Ik knik. 'Nou, dan geef ik je wel een lift', zegt Liam. 'Dankje, Li', zeg ik, 'Maar ik kom wel naast je zitten.' Hij grinnikt. 

'Ik breng jouw auto zo wel thuis', zegt Ashley. Ik geef haar mijn autosleutels. Dan stap ik voorzichtig van de achterbank en loop ik om de auto heen naar de passagiersstoel.

Ik doe mijn gordel om. Liam ploft neer op de stoel naast mij. Ik bibber, want het is heel koud in de auto. Liam ziet het en doet snel de verwarming wat hoger. Daarna pakt hij mijn koude rechterhand. 

'Dank je', zeg ik, maar er komt bijna geen geluid uit mijn keel. Hij kijkt me bezorgd aan. 'Gaat het echt wel met je?' vraagt hij. Ik knik. 'Ja.' Hij richt zijn aandacht weer op de weg en drukt het gaspedaal wat verder in. 

Ik staar uit het raam naar buiten en kijk naar de bomen en huizen die voorbij lijken te schieten.

Hoe heb ik het voor elkaar gekregen om weer in zo'n fucking vreselijke situatie terecht te komen. Ik schud licht mijn hoofd. 

Waarom gebeurd dit bij mij? 

Wat heb ik gedaan waaraan ik dit verdiend?

Als we bij mijn huis zijn, stap ik voorzichtig uit de auto. Ik ben blij dat mijn ouders allebei niet thuis zijn als ik de sleutel in het slot steek en met Liam het huis in stap. 

Ik doe mijn jas uit en wil hem in de kast hangen, maar Liam pakt de jas uit mijn handen en hangt hem voor me op. 

'Thanks', glimlach ik, 'Zullen we naar mijn kamer gaan?' Hij knikt en samen lopen we de trap op, Liams hand in de mijne. 

Als we in mijn kamer zijn, gaan we op mijn bed zitten. Het is even stil en ik staar via de balkondeur naar buiten. 

Ik heb sinds ik erachter kwam dat Jeremy vreemd ging, haat voor hem gevoeld.Maar nu is het nog erger. 

Ik kan zijn nek wel omdraaien..

'Waar zit dat cameraatje?' vraagt Liam. 'Ik denk op mijn tv', zeg ik met een zucht. Ik laat me achterover vallen en staar naar het plafond. Liam staat op en loopt naar mijn tv toe. Met zijn hand gaat hij er langs.

Hij gaat op zijn tenen staan en kijkt overal. 'Ik denk dat hij 'm heeft weggehaald...' Ik knik, 'Ik denk het ook, dan. Maar zit er ook geen microfoontje meer of zoiets?' Liam kijkt nog een paar keer maar ziet niks en schudt zijn hoofd. 'Niks te zien.'

Ik snap niet hoe Jeremy het ook maar in zijn hoofd haalt om zomaar mijn huis in te gaan en camera's op te hangen en weg te halen. 

Dan ben je echt ziek.

Een normaal mens zou daar niet eens aan denken.

'We hebben een nieuw slot nodig..' zucht ik terwijl ik mijn telefoon pak, 'Ik ga de slotenmaker bellen, dan-' 'Dat kun je beter aan je ouders over laten. Of Peggy', zegt hij. Ik knik weer en zucht, terwijl ik mijn telefoon naast me op bed laat vallen. 

Liam slaat zijn arm om me heen en geeft me een stevige knuffel. Dan staat hij op en zegt hij: 'Je hebt rust nodig. Ga maar slapen.' Ik knik en kijk hem aan. 'Wil je bij me blijven?' vraag ik. 

Liam glimlacht en knikt. Ik ga onder de dekens liggen en Liam ligt naast me, op de dekens. Hij slaat zijn arm om me heen en ik val in slaap.