Hold Me Like A Paperweight✓

~ 23 ~

{Gepubliceerd op 26 januari 2019}

POV Selena:

Louis duwt zich overeind en kijkt geschrokken naar de deur. Ik kom ook omhoog en zie een man in de deuropening staan. 

'Hey, lad! Ik ben het, bro!' Louis' mond valt open en zijn ogen worden twee keer zo groot.

'Wie ben jij?' vraag ik. 'Ik ben zijn grote broer. Maar misschien moeten jullie je even aankleden?' Louis' broer is vijf jaar geleden voor een trein gesprongen. Dit kan niet.

Wie is dit? Wat is hier aan de hand? Louis knikt langzaam. Hij heeft nog geen woord gezegd. 

Als hij zijn shirt weer aanheeft zegt Louis tegen mij: 'Kom, we gaan even wat te drinken halen voor hem.' 'Oké,' zeg ik en ik loop achter hem aan.

'Wie the fuck is dat?' fluister ik, terwijl ik een glas uit de kast pak. 'Ik heb geen flauw idee, maar ik denk dat mijn ouders iets te vertellen hebben...' Mijn ogen worden groot. 'Je denkt dat dit zijn tweelingbroer is, of niet?' 'Ik denk het... Het kan hem niet zijn. Hij was uit elkaar gespat door die kolere trein.' Louis schudt zijn hoofd.

Ik ga zitten op de stoel voor de bank. De man zit nu tegenover me. Ik neem de rol al detective even. 

'Wat is je naam?' vraag ik, terwijl ik hem argwanend aankijk.

'Dylan. Dit is toch het huis van de familie Tomlinson?' Ik knik. 'Wie ben je?' vraag ik door.

'Ik ben er een maand geleden achter gekomen dat ik ben geadopteerd. Ik heb een tweelingbroer en een broer. Ook een paar zusjes. En een schoonzus, zo te zien.' 

Dylan wiebelt met zijn wenkbrauwen, maar ik kan er niet om lachen. Louis ook niet, hij laat zijn hoofd in zijn handen vallen. 'Nathaniel is eh..onze broer. Hij heeft zelfmoord gepleegd.' 'Nee..' zegt Dylan geschrokken. Hij kijkt ons aan. 

Louis zegt, 'Vijf jaar geleden, hij sprong voor de trein.' Dylans mond valt open. 'No fucking way. Vandaar..' 'Wat?' vraag ik.

'Een paar jaar geleden kwam er een meid op me af en zei: 'Nathan? Ik dacht dat je dood was!' en toen gaf ze me een knuffel.' 'Rood haar, groene ogen?' vraagt Louis. Dylan knikt, 'Ja, klopt. Ken je haar?' 

'Dat was Tara, zijn vriendin.' 'En nu is het mijn vriendin', zucht Dylan. 'What the fuck, dude!' Louis springt op van de stoel, waarop hij zat en zegt: 'Weet ze dat jij Nate niet bent?' 

'Ja. We zijn er samen achter gekomen dat ik..Nou ja, dat mijn ouders mijn ouders niet zijn. Dankzij haar weet ik dat jullie hier wonen. Ze is hier ook. Ze heeft hier in de buurt gewoond.' 'Waar is ze?' vraagt Louis. 'In de auto. Wacht ik haal haar wel.' 

Als de deur weer open gaat, zie ik eerst Dylan en dan een meisje met rood haar. Groene ogen. De ogen die ik al twee jaar niet heb gezien. 

'Jenna!' zeg ik verbaasd. Ik ren op mijn zus af en sla mijn armen om haar heen. Ik houd haar stevig vast en zij drukt mij ook tegen zich aan. 'Wat doe je hier?' fluistert ze. 'Louis, hij is mijn vriend', zeg ik, 'Wat doe jij hier?' 

Jenna is drie jaar geleden weggegaan. Ze had constant ruzie met onze ouders en haar vriendje was vreemdgegaan. Haar eerste vriend nadat de vorige was overleden. 

Ze noemde hem altijd Nate. Dat ik hier nooit aan heb gedacht.. Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan.Ik heb hem twee keer ontmoet, maar ik heb nooit zijn achternaam geweten.

De laatste keer dat ik Jenna zag, is nu twee jaar geleden. 

'Ik heb je zo gemist', fluistert ze in mijn oor, 'Alsjeblieft vergeef me. Ik had niet het contact me jou moeten verbreken.' Ik knik en laat haar niet los. Dan voel ik een hand op mijn schouder. Ik kijk op en zie Louis. Aan zijn blik zie ik dat hij er niks van begrijpt. 

Langzaam laat ik Jenna los en zeg tegen Louis, 'Dit is mijn zus, Jenna. Ze is drie jaar geleden weggelopen en...' 'Waarom heb je dat nooit verteld? Ik heb jou ook over Nathan verteld.' 

'Ik kon het niet- sorry. Ik wilde het wel, maar ik kon het niet. Het leek niks met wat jij mee moest maken. Ik wilde het wel,maar dan zou ik me slecht voelen en-' 

'Maakt niet uit, love. Ik begrijp jou meer dan mijn ouders.' 'Waar zijn zij eigenlijk?' vraagt Dylan, met zijn hand op Jenna's onderrug. Louis' hand ligt op mijn schouder. 

'Ze zitten in Zweden voor hun werk. Ze komen pas over twee weken terug. Het kan ook nog later worden.' 

Dan gaat mijn telefoon over en ik zie dat Ashley me belt. 'Hey, wat is er?' vraag ik. 'Louis moet terug komen naar school. Hij hoefde je alleen thuis af te zetten. Anders heeft 'ie een probleem.' 'Ash, dat kan nu echt niet...' 'Hoezo?'

Ik loop naar de keuken, zodat de rest me niet kan horen en fluister: 'Louis is er net achter gekomen dat hij nog een broer heeft en zijn vriendin is..eh Jenna...' 'Jenna?!' fluistert Ashley verbaasd. 

Vroeger waren Ashley, Taylor, Jenna en ik beste vriendinnen. Eigenlijk speelde mijn zus alleen mee omdat ik het graag wilde, maar na mate we ouder werden, werd ze ook steeds closer met mijn vriendinnen.

'Ja, maar je mag dit echt tegen niemand zeggen. Ook niet tegen de rest. Ik weet niet goed wat ze hier doen. Hoe lang ze hier zijn...' 

'Oké. Maar mag ik haar even spreken?' Ik loop terug naar de woonkamer en zeg tegen Jenna: 'Ashley wil je spreken.' Ze pakt de telefoon met een glimlach aan en loop ook naar de keuken. Ik blijf in de woonkamer en pak ik Louis' hand vast. 

Hij knijpt zacht in mijn hand en kijkt me aan met een verwarde, nerveuze blik. Ik knijp drie keer in zijn hand en glimlacht klein naar hem. 

'Komt goed', fluister ik, waarna ik mijn armen om  hem heen sla. 'Ik ben er voor je, oké?' 'I love you, love..' 'I love you too.'