LEYLA (Tamamlandı)

36) Med - Cezir.

Hikayemi okuduğunuz, oy vererek ve yorum yaparak desteklediğiniz için hepinize tekrardan çok teşekkür ederim. Bölümler geciktiğinde sabır ve anlayış göstermenize ayrıca minnettarım, sizi bekletmeyi gerçekten sevmiyorum, çok seviliyorsunuz unutmayın.
❤️❤️❤️

Leyla, aralarında geçen konuşmaya bir anlam veremiyordu, adamın derdi neydi? Orada neler oluyordu? Normalde telefonu kapatmak bilmeyen adam ikidir muğlak konuşmalarının ardından kaçar gibi konuşmayı bitiriyor, dişe dokunur bir açıklama yapmıyordu. Leyla, Urfa'dan ve o aileden uzak durmak, tümüyle kopmak isterken, ayrılmaya çalıştığı kocası için endişelenmeden edemiyordu. Bu hislerinden dolayı kendisine olan öfkesi git gide artıyordu, farkında olmadan kendi kendine söylendi.

"Bu sen değilsin! Hala böyle hissedemezsin! Bitti.. evliliğin.. aşkın.. güvenin.. hepsi yandı bitti.. kül oldu artık kabul et! Geri dönüşün yok, yapamayacağın, sürdüremeyeceğin bir hayatı kabul edemezsin, unutma Leyla! Olanları.. sana yapılanları unutma!"

Aklı, mantığı "bitti artık, uzak dur, sana ne, ilgilenme!" diye haykırırken, yüreği "hala seviyorsun onu!" diye fısıldıyordu. Yaşadığı duygu karmaşasından, yüreğindeki git gellerden yorgun düşmüştü. Bedeninde iki ayrı Leyla yaşıyordu, olanları unutmayan gururundan ödün vermeyen dik başlı asi kadın ve kocasına deli gibi aşık yüreğini susturamayan, hala sevdalı kadın. Bu iki kadın her an kıyasıya savaşıyor, sıklıkla mantık, nadiren aşk kazanıyordu. Şimdi, Demir uzaktayken, onu neredeyse bir aydır görmemişken, hasretinden burnunun direği sızlarken yüreğine yenilmemesi imkansızdı.

Kafası karman çorman olmuştu, dalgın bir halde arabasına ulaşıp kapıyı açtı, sürücü koltuğuna oturdu, beyninde dönüp duran soru işaretlerini durdurmanın bir yolu olmalıydı. Elindeki telefona medet uman gözlerle baktı, rehbere girdiğinde listeyi hızla tarayıp, Hazal'ın numarasına dokundu. En iyisi onu aramaktı, olanı biteni bir de ona soracaktı, aksi takdirde endişelerinden kurtulması mümkün değildi. Fazla beklemesine gerek kalmadan telefon açılmıştı.

"Hazal.. geçmiş olsun canım, nasılsın?"

"Sağol canım, iyi olmaya çalışıyoruz, babamı duydun sanırım, şimdi biraz daha iyi. Sen nasılsın?"

"Sağol, iyiyim bende. Hazal.. orada neler oluyor? Halil abi yarım yamalak bir kaç söz etti, pek bir şey anlamadım, bir sorun mu var?"

Hazal, bir anlığına susup kalmıştı, sıkıntılı nefesi genç kadının kulağına dolduğunda daha da endişelendi.

"Hazal.. bir şey demeyecek misin?"

Hazal, kısa bir duraksamanın ardından olanı biteni anlatmaya karar vermiş olmalıydı ki, hızlıca olayları özetleyiverdi. Uzun bir konuşmanın ardından tekrar derince içini çekerek sustu, genç kadının tepkisini bekliyordu besbelli.

"Hazal.. ben hiçbir şey anlamıyorum, Demir'in ne yapmaya çalıştığını gerçekten bilmiyorum. Biz ayrılıyoruz, o.. bunu kabul etti, ben geri gelmeyeceğim."

"Abim seni bırakmaz.. buna nasıl inandın bilmiyorum ama o senden ayrılmaz. Ben.. sadece bu berdel yüzümden başınıza bir şey gelmesinden korkuyorum. Aşiret, Esma'nın ailesi.. durumlar çok karışık, abim bu işin içinden nasıl çıkacak hiç bilmiyorum."

Genç kadın, konuşmayı uzatmadan telefonu kapatmıştı, Hazal'a daha fazla bir şey diyemedi. Endişeleri azalmamış aksine artmıştı, kendi ailesi de bu işin içine girsin istemiyordu, arabasını çalıştırdı, şirkete gitmek üzere yola çıktı. Demir'i dinleyip yurtdışına gitmek gibi bir niyeti yoktu, ailesiyle burada yaşamak, hayatını düzene koymak istiyordu.