LEYLA (Tamamlandı)

27) İmkansızı İstemekten Vazgeç.

İnsan, azimle, inatla ve inanarak savaşırsa, isabetli kararlar alabilirse, dirayetli olup aklını kullanırsa hayatının akışını büyük ölçüde değiştirebilir. Bazen işler istediğimiz gibi gitmez, aklımız, zaaflarımızın gölgesinde kalır. Ani kararlar genelde büyük pişmanlıkları getirir, insanın dirayetini kaybetmesi, hayatının kontrolünü yitirmesiyle sonuçlanabilir. Ancak unutulmaması gereken tek şey şudur ki, hayatta muvaffak olanlar; her düştüğünde ayağa kalkıp tekrar tekrar deneyenlerdir. Demir pes etmemekte kararlıydı, birgün hayatını yoluna koyacağına dair inancı tamdı ancak Leyla'nın affını kazanıp kazanamayacağına dair endişesi içini yakıyordu.

Demir, hastaneden dönüş yolunda ağlamaya devam eden kadını teselli edecek kelimeleri bir araya getirip söylemekten acizdi. Doktorun tavsiyesine uyarak, ağlayıp rahatlamasını, doğal tepkilerini göstermesini bekledi. Konağa geldiklerinde akşam olmak üzereydi, çalışanların akşam yemeğini hazırladığını görünce saatine göz attığında altı buçuğa geldiğini gördü. Leyla'nın işten dönüp dönmediğini bilmiyordu, Halil'den bir haber çıkmamıştı. Henüz avlunun ortasına gelmişlerdi ki Fatma hanım merdivenlerden ağır adımlarla inip yanlarına gelmişti. Demir, bir dizi soru sormasını bekliyordu ki bir iki dakika içinde yanılmadığını anladı.

"Doktor ne dedi oğul? Hayırlı haberlerle geldiniz inşallah."

Esma, ağlamaktan kızarmış dolu dolu gözlerini kayınvalidesine çevirip baktığında, haberlerin pek de iyi olmadığı aşikardı. Genç kadın tek kelime etmeyince, Demir, annesinin sorusunu mevzuyu uzatmadan cevapladı.

"Bugün gittiğimiz doktor da aynı şeyleri söyledi, şimdilik beklemekten başka çaremiz yok, haftaya tekrar bebeğin durumuna bakacaklar."

Fatma hanım, genç kadının halinin hiç iyi olmadığını anlamıştı, eliyle yanını işaret edip sedire oturmasını istemişti.

"Esma.. çok üzüldüğünü biliyorum ama Allah'tan ümit kesilmez, belki zamanla bebeğin gelişmesi daha iyi olur. Sen böyle ağlayıp üzülürsen, onun için hiç iyi olmaz, kendini toparlaman lazım."

Genç kadın başını sallayarak onayladı, konuşacak olursa tekrar ağlamaya başlayacağını biliyordu.

"Müsadenizle ben odama çıkıp üzerimi değiştirmek istiyorum." Diyerek, aceleyle yanlarından uzaklaştı.

Ana- oğul baş başa kaldığında, Fatma hanım, bebeğin durumunu ve sorunun ne olduğunu ayrıntısıyla öğrenmek için Demir'i sorularıyla bunaltmıştı. Genç adam, sorundan kısaca bahsedip, Esma'nın bu duruma çok üzüldüğünü vurgulamayı da ihmal etmedi.

Demir, yukarı çıkmak için ayaklandığında, telefonunu eline alıp bir kez daha kontrol etti, arama yada mesaj yoktu. Merdivenleri hızlı adımlarla çıkıp kendi katlarına girdiği anda Leyla'nın henüz gelmediğine emin oldu. Yatak odası sabah bıraktıkları gibiydi, yarım açık bırakılmış pencereden giren akşam rüzgarı tülleri havalandırırken, burnuna karısına ait hafif çiçek kokusunu getiriyordu. Leyla, yanında yöresinde olmayınca koskoca konak bomboştu, bugün öğlenden beri görmediği kadından ses seda yoktu. Leyla, adım adım geri çekiliyor, kendisine ait olan her şeyi yavaş yavaş sahipsiz bırakıyordu. Esma ile doktora gittiğini biliyordu, ikisi bir aradayken asla kocasını aramazdı. Hoş Leyla son zamanlarda pek arayıp soruyor diyemezdi, eskiden olsa birbirlerinden habersiz adım atmazlardı.

Demir, son günlerde kendi kafasında yeni planlar oluşturmakla fazlasıyla meşguldü ancak bu kargaşada planları ne kadar tutacaktı. Esma'nın ve bebeğin durumu adamın hareket kabiliyetini kısıtlıyordu ama bu kez vazgeçmeye niyeti yoktu.

Leyla, öğlenden sonrası için planlanan işleri tamamlamadan çıkmak istemediği için vakit ilerlemiş olmasına rağmen hala şirketteydi. Demir saat üç gibi yanına uğrayıp hastaneye gideceğini, geri gelemeyebileceğini söylemişti. Halil'in şirkette olduğunu ve eve onunla birlikte dönmesini istediğini kibarca ama net bir tonlamayla bildirmişti.
Leyla, ne zaman odasından dışarı adımını atsa Halil'le burun buruna geliyordu, bu duruma hiçbir anlam verememişti ama üzerinde durma gereği de duymadı.