"Lütfen... Hayır," dedim adımlarım geri geri giderken. Buradan uzaklaşmalıydım. Silahtan, bağlı adamdan, karşımdaki gözü dönmüş adamdan... Hepsinden kurtulmam lazımdı. Başıma ağrı saplanmıştı ve başım dönüyordu. "Lütfen. Gitmek istiyorum."
"Pekala...
Diğer aya göre biraz geciktim fakat diğer bölüme göre bu bölümü bu yüzden uzun tuttum. ^^
Yazarken aşırı zorlandım. Birkaç şey de oldu. Bu yüzden iki haftada anca bitirebildim.
Ayrıca öyle böyle 60.bölüme geldik. Vay be değil mi? ^^
*En aşağıda ufak bir duyuruda olacaktır. Belki de haberiniz bile vardır. Ama beni takip etmiyorsanız, maalesef haberiniz yoktur. :(
BU BÖLÜMÜN SINIRI: 2K OY, 1.6K YORUM
(Canlar sınıra lütfen kimse laf etmesin çünkü bu gözler kısacık bölümlere neler geldiğini zamanında gördü. Ben ise uzun bölümlerle geliyorum ve doğal olarak, hem emeğimin karşılığını görmek istiyorum hem de tepkinizi okumak istiyorum. Bu yüzden lütfen nokta falan koymayın. Olur mu ballar?)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İYİ OKUMALAR
ALTMIŞ
Ben hayal kurmamalıydım.
Çünkü hayat hayallerdeki kadar sorunsuz işlemiyordu.
Abimin sesini duyduğumda anlamıştım. Abimin yüzünü gördüğümde anlamıştım. Özenerek, hevesle beklediğim günün akşamında, şu zaman diliminde bunu anlamıştım. Hayatı boyunca sorunlarla boğuşan bir kızın sorunsuz geçen bir günü olur muydu? Olmamış. Bir kez daha, yeniden, tekrardan abimin çarpıttığı gerçekleri insanlara söylediğini duyarken anlamıştım.
Sayısını bilemediğim defa başıma yıkılan dünyam, o an yine yıkılmıştı. Donup kalan bedenimle kulaklarımda çınlayan kelimeler zihnim istila altındaydı.
Ben geçmişe inat bir kule inşa etmiştim. Abim... Abimse her şeyi berbat etmişti.
Gerçekler... Gerçekleri herkes duymuştu.
Uğultular etrafımda sanki kovanından çıkan arıların vızıltısıydı ama dağılan kulemle bacaklarım bedenimi ayağa kaldırırken zaman en olmadık şekilde bana yavaştı.
Gözlerim duraklayan zamanın içinde insanlara döndüğünde kusacakmışım gibi hissettim. İnsanların kulaklarına giden cümlelerle herkesin dikkati abimin söylediklerine çevrilmişti. Tanıdık simaların yüzleri ruhuma tosladı. Ebru, Barış abi, Sevil teyze, Nehir Hanım.
Ve diğer insanlar. Birçok insan.
Hayır, herkes ne dendiğini duymamıştı. Öktem'in annesi ne olduğunu duyamazdı ama ondan geriye kalan herkes abimin neler dediğini duymuştu. Ne yapacaktım?
