"Lütfen... Hayır," dedim adımlarım geri geri giderken. Buradan uzaklaşmalıydım. Silahtan, bağlı adamdan, karşımdaki gözü dönmüş adamdan... Hepsinden kurtulmam lazımdı. Başıma ağrı saplanmıştı ve başım dönüyordu. "Lütfen. Gitmek istiyorum."
"Pekala...
Bu bölüm uzun olacağı için ve sizi daha fazla bekletmemek için ilk kısmını ekleme kararı aldım. Daha ikinci kısmını yazmadım. Birinci kısım için instagramda da oylama yaptım. Çoğunuz gelsin deyince de kararım netleşti ve buradayız.
Ayrıca geçen bölümün sınırı geçilmedi. İnisiyatif kullanarak bu bölümü atıyorum. Bu yüzden yorumlarda diğer bölüme göre aktiflik bekliyorum. Diğer kısım önemli bir bölüm. Bol bol yorumları tutalım ki motivasyonum tavan olsun ve bende erkenden gelebileyim.
Ve lütfen emoji, random gibi yorumlarda bulunmayın. Ben tepkinizi okumak istiyorum. 🥲
BÖLÜM DİĞER BÖLÜMLERİN UZUNLUĞUNDADIR. 🤌🏻
^^
Son olarak oyları şimdiden verelim mi?^^
Bir de unutmadan Zevahir 2.5M oldu. Teşekkür ederim. İyi ki buradasınız. Herkese benden kalp kalp kalp ^^ ❤️
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
SINIR: 1.65K OY, 2K YORUM
İYİ OKUMALAR
E L L İ
Y E D İ
1. KISIM
İkisini bir araya getirmemek için çabalarken abim Öktem'in karşısındaydı. Tüm çabam elimde patlamış, cam kırıkları ruhuma batıyordu. Onları karşılıklı görürken ne düşüneceğim belli değildi ama ne hissettiğim belliydi. Tüm benliğimi kaplayan dehşete düşmüşüm gibi korku hakimdi ve saniyeler önce duyduğum abimin sesinden kelimeler kulaklarımda çınlıyordu.
"Demek benimle insan gibi görüşmek istedin."
Abim böyle demişti. Söylerken rahat görünmeye çalışsa da gergin gibi de bir hali vardı. Görüşmek istedin. Bu cümlenin ne anlama geldiğini biliyordum. İstedin. Öktem bilerek buraya gelmişti. Bilerek abimi çağırmıştı ya da buldurmuştu. Nasıl olduğunu bilmiyordum, umurumda değildi ama isteği yerine gelmişti.
Abimle karşı karşıyaydı.
Çantamın kulpunu sıkan parmaklarım sıklaşırken tırnaklarım derime batıyordu. Kalbim korkunun ağırlığıyla çarpıyor, ruhumdakiler bedenime fazla geliyordu ve ben kaldırımda parçalanmış pencerenin önünde dikilmeye devam ediyordum.
Tiksindiğini belli eden bir homurdanma geldi. Ses Öktem'dendi. "Uzatmayacağım," dedi arkasından da duygu barındırmayan sesiyle. "Doğanay'ın hayatından yok olman için ne istiyorsun?"
