ZEVAHİR

A l ı n t ı

31.Bölümden Alıntı

"Kimsenin eşyasını izinsiz karıştırmak hoşuma gitmiyor. O yüzden sana soruyorum."

"Beni buna inandıramazsın," dedi kinayeli bir sesle. "İzin almadan da işini gördüğünü gördüm."

Kaşlarım hafifçe çatıldı. "Ne zaman yapmışım bunu?"

"Telefonumu karıştırdığını unuttun mu? İzin almadın."

Bu sefer hayretle kaşlarım havalandı. Hangi zaman diliminden bahsettiğini biliyordum. Yakın bir zamandı hatta. Dövüşmeye gittiği akşam arabasında yaşadığımız ana atıfta bulunuyordu. Çağrılarıma bakmak için telefonunu almıştım, çünkü.

"O başkaydı," dedim kendimi savunarak. Gerçekten de öyleydi. Şu an ki durumla ikisi kıyaslanamazdı bile. "İkisi bir değil."

Dudaklarında belli belirsiz bir tebessüm oluşurken "Buradan şu çıkarımı yapıyorum. Gözünde ben başkayım," dedi, imalı imalı. "Öyle mi?"

Yine mi bana takılıyordu? Bilmiyordum ama söylediğine inanamayarak bakan bu sefer bendim.

"Öyle değil," dedim hemen. Rahatsız olmuştum, imasından. "O zaman izin istemedim, çünkü beni aşırı zor duruma sokmuştun. Hem basit bir şeydi, sadece çağrılarıma bakıp bakmadığını kontrol etmiştim. Seni o kadar çok aramıştım ki görüp de bilerek açmadığından şüphelenmiştim."

Dediklerimle yüzüne sıkıntılı bir ifade yer aldı. Cevap vereceğini sandım, konuşmadı. Ne demiştim ki şimdi?

"Ne diyorsun?" diye sordum bir önceki konuyu tekrar dillendirirken. "Dolabı açabilir miyim?"

Elini aç der gibi kaldırdı ama konuşmadı, yine.

Önüme dönerken dolabın kapağına uzandım, karşıma kat kat konulan yastıklar çıkınca rahatladım. İlk katta yastıklar vardı, aşağı ki katta ise nevresim takımı, çarşaf gibi eşyalar konulmuştu. Gözüme kestirdiğim bir pikeyi içinden aldığımda dolabın kapağını gerisin geri kapattım. Yanıma bakındığımda ise Öktem bıraktığım yer de değildi. Ne zaman arkamdan geçmişti, farkına varmamıştım ama kendime hazırladığım yatağın üstünde oturuyordu.

Kaşlarım çatıldı.

Yorganı yoklarken "Rahat," dedi karşılık olarak. "Uyurum ben burada."

"Orası benimdi."

"Artık benim." Yastığı komodine doğru kaldırıp yüzüme baktı. "Elindekini at."

Tuttuğum pikeyi istiyordu.

"Neden her şeye karşı tepki veriyorsun?" diye sordum, pikeyi sıkıca tutarken. Her zaman böyle oluyordu. Bir karar alıyordum, Öktem karşı taraftan tam tersini yapıyordu. Bu kadar basit konu da bile yaptığı buydu.

"Aynılarını istediğimizdendir."

Nerede aynısını istiyorduk? Yatağı ona bırakmıştım, daha önceden de o bana bırakmıştı. Ama asıl sebebim bugün daha farklıydı. Ben yorgunsam o benden daha yorgundu. Bedenindeki morlukları görünce de en azından bu gece iyice dinlenmesini istemiştim. İsteğim kendisi içindi.

Bir an düşüncemle durakladım. Aynı. O da benim için mi istiyordu? Beni düşündüğü için miydi?  

***

YENİ BÖLÜMDE GÖRÜŞMEK ÜZERE, NASİPSE.

İnstagram

cigdemin_hikayeleri( hikayelerimin hesabıdır)

cgdem94( kişisel hesabımdır.)

Bu arada wattpad profilimi takip etmeyi unutmayın.🥳

Seviyorum sizi. ^_^