"Lütfen... Hayır," dedim adımlarım geri geri giderken. Buradan uzaklaşmalıydım. Silahtan, bağlı adamdan, karşımdaki gözü dönmüş adamdan... Hepsinden kurtulmam lazımdı. Başıma ağrı saplanmıştı ve başım dönüyordu. "Lütfen. Gitmek istiyorum."
"Pekala...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Herkese merhaba. ^_^
Bu afişi yapan güzellik burada ise bir ses versin ;) Tekrardan çok teşekkür ederim. Bayıldım ^_^
Bu bölüme de bol keseden yorum yapar mıyız? Tabi oyları unutmayalım. ;)
İYİ OKUMALAR
O T U Z İ K İ
Ruhum görünmez bir duvara çarptığında etrafına bakarken şaşkındı. Neredeydim? Geçmek için başka bir yöne döndüğümde sonuç değişmedi. Neredeydim ben? Burası neresiydi? Ruhum her denediğim yönde görünmeyen bir duvar ile karşılaşıyordu. Saydam gibiydi, önümdeki. Şeffaf bir ekrandan bakıyor gibiydim ileriye. Buradan çıkamıyordum.
O an da birden bire bir silah sesi patladı.
Yönüm hızlıca diğer tarafıma kaydı.
Korku boğazımdan aşağıya yuvarlandı. Bir kez daha bir yerden silah sesi duyuldu, ellerim kulaklarıma gitti.
Hayır, yeter diye düşündüm. Duymak istemiyorum.
Hemen önümde kırmızı bir nokta belirdiğinde göz bebeklerimin titrediğini hissediyordum. Nokta büyüdü, kocaman oldu ortaya çıkan bir sahne karşımda dikildi. Bir görüntü şekillenmişti ve görüntüde ki o şey oradaydı. Hemen ilerimdeydi. Gözlerimin önünde, duvarın diğer tarafında tanıdık bir kaç sahne ve görüntü vardı.
Benim kanım dondu.
Ama o kan sıcaktı.
Koyu kırmızı o sıvı.
Her yerdeydi.
Yerde biri yatıyordu. Koridorda yerdeydi. Bedeni kanın içinde yüzüyordu. Kalbim sıkıştı, yerinde. Burası... Gördüğüm... Nerede olduğumu biliyordum, karşımdaki görüntünün ne olduğunu biliyordum. Ben olmam gereken yerdeydim.
Evdeydim.
Anlamıştım, o an anlamıştım.
"Baba," kelimesi döküldü dudaklarımdan bedenim öne doğru yavaşça atılırken. Ellerim kulaklarımdan sıyrıldığı gibi önümdeki saydamlık önümü kesti ve ben yanına varamadım, babamın. Bir adım bile ilerleyemedim babama doğru.
Dehşeti hisseden ruhum irkildi, bir kez daha gözlerim yaşananların sahnesine çekildi.
Babamdı karşımdaki. Babamdı gördüğüm. Babam yerde kendi kanının üstündeydi. Gözleri... gözleri kapalıydı. Sanki hiç açılmamak için gözkapakları gözlerine ihanet etmek üzereydi.
Ölüyordu, biliyordum.
"Baba."
Küçük bir kız sesi kulaklarıma fısıldadığında irkilen bedenim bir başka adım atamadı. Atsa bile yanına gidemezdim artık. Görüntüye biri daha katılmıştı işte. Gözlerim küçük kıza doğru yoğunlaşırken o odasının kapı aralığından çıkmış, koridorda dikiliyordu. Üstünde tanıdığım pijamaları vardı. O gün gibi, o zaman olduğu gibi. Oradaydı, oradaydım. "Babacığım..." Küçük korku dolu adımlarla koridorda yürürken kalbim sıkıştı. Gözlerinde de aynı ki korku sahiplik yaptığını biliyordum. Korkmuştu, korkmuştum.
