ZEVAHİR

A l ı n t ı

 YENİ BÖLÜMDEN.

Taksi evin yolunda durdu. Bulunduğum yerden iki katlı evi görebiliyordum. Taksici de inmemi bekliyordu, farkındaydım. Yanıma koyduğum çantamı dizlerimin üstüne çektim. Cüzdanımı çıkardım. Bu gidişle bu aya ayırdığım tüm param taksilere verecektim. Taksinin ne kadar tuttuğunu sordum ama adam ücretinin çoktan ödendiğini söyledi ve benim kaşlarım çatıldı.

Onun parasını istemiyordum. Bunu bildiğinden o kadar emindim ki sanki beni sinir etmek için yapıyor gibiydi.

Hışımla taksiden indim, iner inmez taksi hareket etti. Bakışlarım geldiği gibi giden taksiyi izlerken, çantamın kulpunu sıktım. Günler önce geldiğim evin bahçesindeydim. Burada Kandemir'in planını öğrenmiş, burada abimi görmüştüm.

Hava hafif kapalıydı. İstanbul'un bu tarafları daha serindi. Taksi içinden pek belli değildi ama üşümemin sebebi rüzgar değil, Kandemir'in sesiydi.

"Geciktin." Eve arkam dönük olduğu için ne zaman yanıma gelmişti, farkında değildim. "Bir kez daha."

Üstünde kabanı vardı. Elleri ceplerinde, hesap soran mavi gözlerini bana değil, başka yere dikmişti. Sanırım, ben gelmeden önce de dışarıdaydı. "Gecikmenin hesabını bana değil, gönderdiğin taksiciye sor." Çantama koymadığım cüzdanımdan iki yüzlük iki banknot çıkardım. "Ayrıca, senin parana ihtiyacım yok. Bunu bir daha yapma! Yeteri kadar borcum var zaten!"

Son söylediğim dikkatini çekti, bakışlarını gözlerime çevirdi. Oradan da uzattığım banknotlara baktı. "Ne bu?"

"Görmüyor musun? Para! Taksiciye ödemiş olduğun paranı istemiyorum. Al şunları!"

Gözleri, kısıldı. Hafifçe sinsice tebessüm etti. "Almayacağımı biliyorsun, Doğanay. Koy, çantana."

"Asıl sen, senin paranı istemediğimi biliyorsun," dedim elimi uzatmaya devam ederken. "Bir kuruş parana ihtiyacım yok."

"Abinin aksine gururlusun ama almayacağım."

Kaşlarım daha da çatıldı. Kendisi uzattığım parayı almıyor olabilirdi ama bu benim ona borçlu kalacağım anlamına gelmiyordu.

"İster al, ister alma ama ben sana borçlu kalmayacağım." Sorgulayıcı bakışlarıyla hareketimi tartarken, elimdeki banknotları elimden bıraktım, ayakkabılarına doğru düştüğünü tahmin ettim. Ardından da yanından geçip, evine doğru adımladım.

Arkama bakmadım.

Kapıyı açan, önceki gibi açan teyze oldu. Beni görünce gülümsedi, gördüğüne gerçekten sevinmiş gibiydi. Bu sevinmenin nedeni Kandemir'in karısı olacağımla bağlantılıydı ama bugün ki planım güzel giderse, bu dertten de kurtulmuş olacaktım. 

***

Bir sıkıntı olmazsa bölüm hafta sonu gelecek. Tabii kısmetse...

Bu arada Geride Kalanlar hikayeme de gelebilirsiniz. 20 bölümü sizi bekliyor ;)

Ayrıca hikayelerimle ilgili çalışmalarımı paylaştığım instagram sayfam var. Beklerim. 

cigdemin_hikayeleri