"Lütfen... Hayır," dedim adımlarım geri geri giderken. Buradan uzaklaşmalıydım. Silahtan, bağlı adamdan, karşımdaki gözü dönmüş adamdan... Hepsinden kurtulmam lazımdı. Başıma ağrı saplanmıştı ve başım dönüyordu. "Lütfen. Gitmek istiyorum."
"Pekala...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Herkese merhaba. ^-^
İnşallah bu bölüm beğenerek ve severek okuduğunuz bir bölüm olur. Her zaman ki gibi yine oy ve yorumlarınızı bekliyorum. Oylarda düşüş yaşıyoruz :( Vermeyi unutmayın.
Not: Siz bu bölümü okurken ben sanırım otobüste olacağım ve bu yüzden atacağınız tüm yorumları gece orada okuyacağım. Bol bol yorum bekliyorum. :)
Oy verdiysek başlayalım mı? ;)
2.Not: Aşağıdaki açıklamayı okumayı unutmayın.
İYİ OKUMALAR.
K I R K
D Ö R T
Kendime gelmem zamanımı aldı. Tamamıyla kendime geldiğimde söylenemezdi. Kaç saniye, kaç dakika akıp gitti, farkında değildim.
Öktem gittikten, kapının kapanma sesini duyduktan sonra kulağım diğer sesi de duymaya devam etmişti. Akan suyun sesini... Belki de o sesi duymaya devam etmemiş olsaydım karşımdaki boşalan yere bakmaya devam eder, saatlerce hareketimi bozmadan oturabilirdim. Oturduğum yeri umursamazdım ama duymuştum ve beni o anlığına kendime getirmişti.
Islanıyordum.
Akan su fayansı ıslatıyor, oradan da eteğime, bacaklarıma değiyordu. Üşüyordum fakat bu hissettiğim suyun soğuk olmasından değildi. Su soğuk bile değildi, ılıktı. Zaten üşüyen de bedenim değildi.
Ruhumdu.
Ruhum üşüyordu ama bu da bilmediğim bir his değildi. Benim ruhum hep üşürdü. Görmezden gelirdim, önemli değil derdim ama her zaman üşüdüğünü hissederdim.
Teni ısıtmak kolaydı, ruhu ısıtmak kolay olur muydu? Olmazdı. Oluyorsa da ben bilmiyordum. Cevap bulmak için kafa bile yormamıştım. İrdelememiştim. Alışıktım çünkü. Yalnızlığa, ailemin olmamasına, kendimle olmaya alışıktım. Sorun değildi benim için. Şimdiyse geçmişte tuğlalarını kendim ördüğüm zihnimin duvarları yok olmuştu. Geçmiş diye düşündüm. Geçmişte alışıktım. Eskidendi. Hayatımla beraber kendimde değişime uğramadan önceydi.
