"Lütfen... Hayır," dedim adımlarım geri geri giderken. Buradan uzaklaşmalıydım. Silahtan, bağlı adamdan, karşımdaki gözü dönmüş adamdan... Hepsinden kurtulmam lazımdı. Başıma ağrı saplanmıştı ve başım dönüyordu. "Lütfen. Gitmek istiyorum."
"Pekala...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İYİ OKUMALAR
OY VE YORUMLARI BEKLİYORUM.
O N İ K İ
Verilen savaşın halatları koptu.
Ruh çaresizce aşağıya düştü.
Zehirli mavinin denizinde boğuldu.
Çırpınışları yok oldu.Çünkü o bu gün zaferini tamamen ilan etmişti.
Üşüyordum. Bedenim de saklanan ruhum titriyordu. Ruhum sırılsıklam olmuştu ama bedenim soğuğu hissetmiyordu. Oysa derim sıcaklığa kavuşmuştu. Vücudum arabanın klimasından üflenen sıcaklıkla buluşmuş, kaybeden ruhum soğuğu yanına almıştı.
Öktem Kandemir'in arabasında yolculuk ederken, sessizlikle başa çıkmak çok zordu. Sessizlik düşüncelerimi durmadan zorluyor, doğru düşünmem gerekirken doğru düşünemiyordum. Aslında hiçbir şey düşünmek hatta hiçbir şey hatırlamamak istemiyordum ama mecburdum.
Yaşadıklarım daha tazeydi. Kabul ettiğim gerçeklik, yepyeniydi. Unutmam çok zordu.
Kandemir ile evlenmiştim.
Ruhumdan başlayarak hücrelerim hiç rahat değildi ama bunu kabul etme sebebim belliydi. Abimi bu adamın elinden kurtaracağımı bilmek biraz da olsa beynimdeki düşünceleri rahatlatıyordu. Verdiği sözü tutacağını düşünmek istiyordum. Kandemir'in tam olarak nasıl bir beyninin olduğunu kavrayamasam da verdiği sözü tutacak olmasını düşünmek istiyordum. Kendisine güvenmiyordum ama istediğini yapmıştım. Bu durumdan sonra bundan başka çarem yoktu.
Farklı bir yolda ilerlediğimi biliyordum. Sürücü koltuğunda oturan bu adamı çok az tanıyordum ve tanıdığım kadarıyla da hep kötü hallerini görmüştüm. İyi tarafının olduğundan bile şüpheliydim ve ben bu adama hayatımı sunmuştum.
Kandemir karanlık bir sisti. Düşüncelerime sızan bir sisti. Bu detay ruhumun gerilmesine nedendi.
"Baran'ın yanındayken sözümden bir kez bile çıkmayacaksın." Öktem Kandemir'in boğuk sesi arabanın içini doldurduğunda, söylediği cümlenin sonunu vurguladı. "Anlaştık mı?"
Beni abimi görmeye götürüyordu. Söylediği gibi bu sefer abim ahır da değildi. Ahıra girmiş olsam bile sonu hüsran olacaktı. Bana yalan söylememişti.
Nikahımız kıyıldıktan sonra bir müddet daha çiftlik evinde kalmıştık. Ailemin parçalara ayrıldığını bilmeleri yanımda kimsenin olmadığının gerçeğinin üstünü kapatmıştı. Sonuçta annemle görüşmüyordum. Abim ise Kandemir'in annesine dediğine göre bu evliliği onaylamıyordu. Bu yüzden abimin yanımda olmamasını kimse yadırgamamıştı. Nikahtan sonra ki konuşmamız bunun üstüneydi. Annesi ve Sevil teyze evlerinden ayrılırken, Kandemir'in daha yeni öğrendiğim bir başka evine gittiğimiz biliniyordu. Kandemir duruma göre kılıf uydurmakta oldukça başarılıydı.
