"Lütfen... Hayır," dedim adımlarım geri geri giderken. Buradan uzaklaşmalıydım. Silahtan, bağlı adamdan, karşımdaki gözü dönmüş adamdan... Hepsinden kurtulmam lazımdı. Başıma ağrı saplanmıştı ve başım dönüyordu. "Lütfen. Gitmek istiyorum."
"Pekala...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Aaa bölüm erken mi gelmiş?
Gelmiş, gelmiş.
Erken gelen bölüme güzel yorumlar yakışır.
Oylarla süslemek yakışır.
Öyle değil mi?
Oy ve yorum vermenizin önemi hem yazma hevesim oluyor, hem de yükselemediğimiz etiketlere katkı sağlıyor. Etiketler de yükselince ne oluyor? Hikayemizin okunma sayısı yükseliyor, yani keşfediliyor.
Hadi hem emeğe saygı hem de sevdiğiniz hikayeye oy ve yorum yapmaya.
Aklınızdan çıkmasın, lütfen :)
:)
İYİ OKUMALAR
Y İ R M İ Ü Ç
Fırtınamın dışarıya savrulmasının ardından ruhumun bulutları yatıştı. Yağmurlarım göz bebeklerimde yavaştan dinmeye başladı. Geriye yanaklarıma batan damlalar kaldı. Her bir damla ruhumdan sıyrılan kırık parçalarımdı. Hepsi acılarıma aitti.
Ellerimde tuttuğum eşyalarıma can simidine yapışmış gibi parmaklarım geçmişti. Ne kadar bir süredir yaşlarımı akıttığımın farkında değildim. Ama kimin yanında olduğumu, kiminle olduğumu biliyordum. Karanlığın içindeki varlığını hissediyordum. Eğer nefesini duymayıp, ellerinin kolumdaki hafif temasını hissetmeye devam etmesem benimle olduğunun farkına varmazdım.
Öyle değildi.
Tüm fırtına boyunca sessizce durulmamı beklemişti. Öylece benimle dikilmişti. Dikilmeye de devam ediyordu. Attığım hıçkırıklarımın sonlandığını anlamış olmalıydı. Sakinleştiğimin farkında olmalıydı ama konuşmuyor, konuşmuyordum.
İçinde bulunduğum durum o kadar tuhaf o kadar farklıydı ki zihnimin içindeki yangının külleri düşüncelerimi perdeliyordu.
Gözlerimi kırpıştırırken ıslak kirpiklerim birbirine dokundu.
Hareket etmem gerekiyordu. Ya da en azından konuşmalıydım. Karanlığın içindeki karmaşık varlığımı söküp almalıydım. Kendimi yavaşça geriye sıyırırken çenem kazağının kumaşına bir kez daha sürttü, kalbime ani bir elektrik yayıldı.
Yutkundum.
Birbirine bastırdığım dudaklarım yavaşça aralandı. Karanlıkta da olsa gözlerim herhangi bir noktaya sabit tutmakta zorluk yaşıyordu.
