"Lütfen... Hayır," dedim adımlarım geri geri giderken. Buradan uzaklaşmalıydım. Silahtan, bağlı adamdan, karşımdaki gözü dönmüş adamdan... Hepsinden kurtulmam lazımdı. Başıma ağrı saplanmıştı ve başım dönüyordu. "Lütfen. Gitmek istiyorum."
"Pekala...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İ Y İ O K U M A L A R
Not: Uzun bir bölüm. 13 word sayfası. Yorumları eksik etmeyelim.
:)
ON ÜÇ
Kişiliğimin öz varlığı olan karakterim masmavi bir deliğin giriş kapısının hemen önündeydi. Kapı yavaşça aralanmış, o kısacık aralıktan geçmişti. Gücüm çekim gücüne karşı koyamamıştı. Biriktirdiğim gücümün yararı yoktu. Senelerdir şekillendirdiğim karakterimi o mavi delik acımasızca ruhumdan çekmişti.
Ruhum kırık dökük bir cam gibiydi. Parçalara ayrılmış fakat direnmeye devam ediyordu.
Uyandım. Daha doğrusu zihnim uyanmaya başlamış, beynim durmadan çalışmaya devam etmişti. Her şeyi hatırlıyordum. Canlı bir kabusu yaşamamış gibi bir de beynimin en uç derinliklerinde dünün kareleri durmadan canlanıp canlanıp duruyordu.
Burnuma steril bir koku geldi, kaşlarım çatıldı. Sesler vardı, hatırladıklarım odaklanmamı engelliyordu.
Abim. Kendisi için hayatımdan vazgeçmiştim.
Cinayet. Gördüklerim birer yanılgıydı.
Para. Yaşadıklarımın başlangıcıydı.
Yorgun göz kapaklarımı aralamaya izin verdiğimde gözlerimi ilk karşılayan beyaz tavanın pürüzsüz yüzeyi oldu. Hastanedeydim. Gözlerimi etrafımda gezindirmeye çalıştım. Yattığım yatağın etrafı beyaz perdelerle çekilmişti.
Tüm vücut kaslarım ve kemiklerim sızı içindeydi. Üstümde ağırlık varmış gibi hissediyordum. Başımın ağrısından geriye kalan hafif bir sızıydı. Bedenimi doğrultmaya çalıştım, doğrulmamla üstüme örtülen palto gövdemden karnıma kadar sıyrıldı. Montum üstümde değildi ve bu paltoyu tanıyordum.
Kaşlarım daha da çatıldı. Bakışlarım verilen alanda dolandı. Montum yatağın başlığının üstüne bırakılmıştı. Parmaklarım paltoyu kavradı, bacaklarımdan yana doğru kaydırdı. Üstümdeki gelinliğin varlığı günün tam anlamıyla hatırlatıcısıydı.
Perdenin diğer tarafından adımlar eşliğinde konuşma sesleri geliyordu. Hastanenin acilinde olmalıydım. Beni buraya getirende Kandemir olmalıydı. Bu düşünceyi aklıma getirmek istemesem de binadan çıkışımı bacaklarımın bedenimi taşıyamadığımı hatırlıyordum.
Düşüncelerimle baş başayken perdenin bir kısmı ansızın açıldı, bakışlarım kalktı ve Kandemir'in bedeni içeriye girdi. Uyanmamı beklemiyormuş gibi ansızın durakladı, bu duraklama kısa sürdü. Söyledikleri birer birer zihnime uçuştu, yaşattıklarının arasına girdi.
