The Last Snape

Hoofdstuk 46 : Een Klein Blauw Boekje

Harry kijkt op uit zijn boekenkast en ziet zijn neefje in de deuropening verschijnen. Hij had de voetstappen op de gang gehoord en keek nu op terwijl Fred het kantoor binnen stapte. Harry kijkt meteen terug naar zijn boeken. Fred komt binnen en gaat op een van de stoelen aan de kant van het bureau het dichtste bij de deur zitten. Hij kijkt naar de rug van zijn oom, die zijn mantel af had geworpen in een hoekje van het kantoor en nu met zijn blouse met opgerolde mouwen met zijn vingers zijn boeken af ging. Hij was op zoek naar iets wat er al een lange tijd moest liggen. Hij wist zeker dat hij het weer in zijn handen had gekregen na de heropening van Hogwarts en het sinds die tijd in zijn boekenkast in zijn kantoor had gelegen. Een lange tijd is het stil, het enige geluid zijn Harry's vingers die over de ruggen van de boeken gaan en het schuiven over de houten planken als hij er ooit een verschuift om beter te kunnen kijken. Fred blijft minutenlang kijken, totdat zijn aandacht getrokken wordt door iets op het bureau van Harry Potter. Een bewegende foto, schijnbaar gemaakt door Harry zelf. Een tafereel rond een kerstboom. Hij herkent The Burrow meteen en ziet ook waarom de foto op het bureau stond. Zijn moeder glimlacht naar hem als hij de foto oppakt en met twee handen vasthoudt.

'Wanneer heeft u deze gemaakt?'

Harry draait om en moet even goed kijken voordat hij weet waar Fred het over heeft. Dan laat hij het kleine, donkerblauwe, versleten boek langs hem vallen en loopt naar Fred toe en gaat naast hem zitten. Hij pakt de foto van zijn neefje en trekt een mondhoek omhoog als Lily-Anne ook naar hem glimlacht.

'Dat was de eerste Kerst die je moeder en ik samen vierden als broer en zus. Jij en Sev waren een maand oud en eindelijk stil die avond. Iedereen was in de keuken of buiten de sneeuw aan het bewonderen. Maar jullie moeder zat alleen onder de kerstboom. Toen ze me zag staan met de camera is ze naar me toe gekomen en een paar beelden later zou je hebben gezien dat ze niet alleen lachte, maar dat ze tranen in haar ogen had.'

Fred kijkt van zijn moeder op de foto naar Harry, wiens ogen ondertussen ook glinsteren.

'Ze was voor het eerst Kerst aan het vieren zonder haar vader. Ze had je vader begraven en ook haar eigen vader. Ik denk dat de kerstboom haar teveel werd. Iedereen die gezellig samen was, maar ze voelde zich een buitenstaander.'

Harry kijkt op en veegt snel de tranen weg, waarbij hij zijn bril een stukje omhoog duwt.

'Dat denk ik tenminste, ik heb het haar nooit gevraagd.'

Harry zet de foto terug op het bureau en staat plotseling weer op en draait zich terug naar de boekenkast. Daar blijft hij bewegingsloos staan. Fred volgt de bewegingen van Harry en ziet het dan ook bijna meteen als zijn schouders beginnen te schokken. Maar hij houdt zich in, even haalt hij diep adem en gaat meteen weer verder met waar hij mee bezig was. Fred blijft ondertussen maar kijken.

'Ik heb die verhalen nog nooit gehoord.'

Harry's vingers blijven even hangen, maar gaan dan weer verder met het strelen van de ruggen van de boeken, nog altijd zoekend. Hij wist zeker dat hij het moest hebben, dat het hier ergens lag. Tenzij zij hem natuurlijk mee had genomen in plaats van het boekje wat hij zojuist had gevonden.

'Ik denk dat we dat niet deden om jou en Sev te beschermen...'

Even blijft hij stil en slikt hij zijn tranen weer weg.

'En misschien ook om onszelf te beschermen.'

Fred komt overeind en begint naast Harry met het doorzoeken van de lades in de kast. Hij wilde niet meer zitten terwijl zijn oom bezig was met het zoeken naar iets waar hij zelf naar had gevraagd.

'Ik ben bang dat als we de verhalen niet vertellen, dat ze vergeten wordt.'

Harry's hoofd schiet naar zijn neefje, ogen vol met tranen, maar ze schieten vuur.