The Last Snape

Hoofdstuk 1: Een vreemde ontmoeting

Midden op de dag schopt Layla haar bal tegen een muur. Haar zwarte broek en lichtroze shirt vallen op tussen alle bakstenen om haar heen. Het shirt had ze pasgeleden bij een stapel kleren gelegd die ze met Hannah ging kopen. Hannah had het shirt thuis pas gevonden en was woedend geworden op Layla, maar die had het toch mee naar boven genomen en had het achterin haar kast gelegd. Op dagen zoals deze trok ze het aan, dan voelde ze zich toch een beetje zichzelf. Haar lange, zwarte haren zitten in een vlecht, een paar plukken zijn losgevallen doordat ze zo fanatiek tegen de bal aan trapte, die ze bijna door de muur heen kon schoppen. Ze vond het niet erg om alleen te spelen, juist niet. Meestal als kinderen vroegen of ze mee mochten spelen, zei ze nee en ging ze snel naar een andere plek om maar van de af te zijn. De enige persoon waar ze graag mee speelde was haar zusje, maar die was niet meegegaan vandaag, bang voor de reactie van Neville als ze terugkwamen. Neville was veel harder op Lizzy, zoals Layla haar altijd noemde, dan op Layla. Waar Layla alleen maar een waarschuwing kreeg, al was het de honderdduizendste, kreeg Lizzy minstens een week huisarrest.

'Stom-me...Han-nah, waa-rom...gooi...je...al-tijd...al-les...weg...wat...ik...leuk...vind...'

Met elke lettergreep schopt Layla keihard tegen haar bal, die op zijn beurt weer keihard terug stuitert. Maar bij de laatste lettergreep gaat het mis, ze trapt iets te hard en de bal stuitert terug, vliegt de lucht in en over de muur achter haar. Layla zucht, ze wist wat er aan de andere kant van de muur lag, een weeshuis, waar alleen maar muggles zaten. Ze haalt haar schouders op en loopt alvast een paar passen naar achteren.

'Pech gehad Layla, die bal moet terug.'

Ze blijft even staan, leunend tegen een muur aan de andere kant van de straat. De bal was de enige die ze had, en als ze terugkwam zonder, waren ook haar buitenspel dagen afgelopen. Zonder bal, niet buiten, dus ze had geen andere keuze dan over de muur te gaan. Ze grijnst, duwt zichzelf los van de muur, neemt een aanloop en springt omhoog. Ze landt met haar handen op de rand van de muur, precies goed. Het was maar goed dat er niemand anders in de buurt was, want volgens muggles konden dit soort dingen alleen met special effects in films. Of je bent gewoon een witch, denkt Layla. Ze trekt zichzelf omhoog en zwaait haar benen over de muur heen, waardoor ze erbovenop zit. Beneden op de binnenplaats zit een meisje, helemaal alleen, ze kijkt haar niet aan en is druk bezig met haar boek te pakken, dat vlak naast de bal ligt. Blijkbaar had die het boek uit haar handen geslagen. Ze leunt een beetje naar voren zodat ze haar armen op haar bovenbenen kan leggen. Haar vlecht valt over haar schouder en hangt naar beneden. Zo blijft ze even kijken hoe het meisje mopperend haar boek en de bal naar zich toe trekt en haar boek weer openslaat, de bal onder haar arm geklemd, alsof ze hem niet meer los gaat laten. Layla blijft even zitten, maar schraapt dan haar keel en glimlacht naar het meisje op de binnenplaats, die nu verbaasd rondkijkt.

'Ja, hierboven.'

De blik van het meisje schiet omhoog en ze kijkt verbaasd naar het meisje bovenop de 5 meter hoge muur. Die glimlacht en springt naar beneden, zacht landend op haar voeten. Het meisje op de binnenplaats was van haar leeftijd en houdt de bal stevig in haar handen.

'Mag ik mijn bal terug?'

Het meisje blijft haar aanstaren alsof ze een geest had gezien. Oh ja gaan we die weer krijgen, hoe kom je over die muur heen, nou gaat je niets aan, ik wil mijn bal terug. Dan opent het meisje plotseling haar mond.

'Wie ben jij?'

Layla zucht, dit duurt me nu al te lang, kan ze me niet gewoon die bal teruggeven, stomme muggle. Het was niet dat ze een hekel had aan muggles, maar ze was vandaag al niet heel erg blij en dan kwam deze Madame er ook nog tussendoor met haar vragen. Al haar gedachten spoken door haar hoofd, maar haar gezicht blijft hangen op een vriendelijke glimlach, maar die verdwijnt ook langzaam.