The Last Snape

Hoofdstuk 20: "We moeten ons leven niet laten bepalen door haar dood"

'Oom George, ik weet het echt niet meer. Hij zegt al dagen geen woord meer en gisteren...'

George doet een stap dichter naar zijn neefje toe en slaat zijn armen om hem heen. Hij kijkt voor zich uit naar de trap. Boven lag Severus in zijn bed, buiten bewustzijn. Als hij Fred loslaat ziet hij de wanhoop in zijn ogen. Misschien was het allemaal een heel slecht idee geweest, hadden die jongens hier nooit zo alleen gelaten moeten worden denkt hij bij zichzelf. Maar ze weigerden te vertrekken na de dood van hun moeder. Nu waren ze 20, volwassen, en dat merkte George aan alles. Fred had de dood van zijn moeder kunnen verwerken, iets wat hij wel moest doen, om te voorkomen dat Severus helemaal instortte. Fred kijkt zijn oom even aan, ze waren even groot en leken ook nog eens vreselijk veel op elkaar, het enige verschil tussen hen was het feit dat zijn oom ouder was en een oor miste. George kijkt terug en legt een bemoedigende hand op de schouder van zijn neefje, die zoveel leek op zijn naamgenoot en vader, die stierf toen hij net zo oud was als zijn neefje nu.

'Kom, we gaan naar boven toe.'

Fred knikt en gaat zijn oom voor naar boven, naar de slaapkamer van zijn broertje. Voorzichtig opent hij de deur en kijkt naar binnen. Zijn ogen worden plotseling groot als hij ziet dat het bed leeg is. Hij gooit de deur helemaal open zodat ook George kan zien wat er aan de hand is. Lang blijft de jonge Weasley echter niet staan. Hij draait zich om en sprint naar een andere kamer, op de voet gevolgd door George, daar gooit hij de deur onmiddellijk open. Hij blijft even stilstaan en kijkt naar binnen, maar niet omdat er iemand zit, gewoon om de kamer zelf. Hij was helemaal schoon, alsof er nog elke nacht iemand sliep, maar er sliep al meer dan 12 jaar niemand meer. De kamer zelf is leeg, maar een ding ziet Fred wel, het open raam en de wapperende gordijnen ervoor.

'Hij is gesprongen.'

Bij het horen van de woorden van zijn oom rent Fred meteen naar het raam en kijkt naar beneden, waar alleen maar stenen te zien zijn.

'Hij is weg oom George.'

Fred draait zich weer terug en kijkt zijn oom recht aan. Dit was niet de eerste keer, misschien wel de tiende, of de honderdste, Fred was de tel kwijtgeraakt. Maar elke keer verwachtte hij zijn broertje ergens te vinden. Zijn eigen gevoelens had hij onder controle, de dood van zijn moeder deed hem pijn, maar hij was er niet zo erg aan toe als Severus, die zijn emoties overal onder controle had, tot op het enge aan toe. Nooit glimlachte hij, en als hij het deed, lachte zijn ogen niet mee. Hij huilde nooit, heel soms in het bijzijn van zijn tweelingbroer, maar dat was ook maar zelden. Verder leek hij wel een standbeeld, een ademend, etend, amper pratend standbeeld. Dan komt Fred weer in beweging en loopt de trap af naar beneden, hij trekt zijn jas van de kapstok in de hal en rukt de voordeur open. George volgt een tijdje later, hijgend.

'Fred, Fred, wacht nou even!'

Fred draait zich om en ziet zijn oom achter hem aan komen, op de voet gevolgd door een andere man met zwart haar en een ronde bril. Als ze hem hebben ingehaald, blijven ze even staan.

'Fred wat is er in hemelsnaam aan de hand?'

Harry kijkt Fred aan, een beetje buiten adem omdat hij een stuk had moeten rennen.

'Sev is weer verdwenen, weggelopen van huis....'

Harry's ogen worden groter.

'Weg... na gisteren?'

Fred knikt, onmiddellijk draait hij zich weer om en begint weer te rennen, hij wist precies waar hij heen moest. Het was altijd dezelfde plek. Vaak ging hij alleen, omdat niemand echt wist hoe erg zijn broertje eraan toe was. Bij de hekken van de kleine begraafplaats houdt Fred zijn pas even in, want ondanks alles deed het hem nog altijd iets als hij op die plek kwam. Dan zet hij het weer op een lopen, op een afstand gevolgd door zijn ooms, maar door zijn conditie en lange benen was hij een stuk sneller. Het duurt niet lang voordat hij een figuur ziet bij een voor hem zo bekende grafsteen.