The Last Snape

Hoofdstuk 11: Scorpius Malfoy

Layla kijkt om het hoekje van de kas, haar vader staat met zijn rug naar haar toe planten water te geven.

'Papa?'

Neville kijkt om en ziet zijn dochter staan, hij zet de gieter, die hij met zijn toverstok liet zweven, tussen de planten neer en loopt naar Layla toe.

'Ja Layla, wat is er?'

Hij kijkt haar even aan, maar bedenkt zich dan iets.

'Hé, je weet toch dat je 's avonds niet alleen naar buiten mag? De zon gaat zo onder en dan moet iedereen in zijn Common Room zijn.'

'Ja papa, maar ik moet weten of u het erg vindt dat ik in Slytherin zit in plaats van Gryffindor, of Hufflepuff zoals... mam.'

Het kostte haar moeite om dat woord te gebruiken als ze het over Hannah had, maar haar vader mocht nog niet weten van haar voorgevoelens. Neville merkt het niet, hij kijkt haar aan en grijnst dan. Hij komt dichter naar haar toe en slaat zijn armen om haar heen.

'Nee, natuurlijk niet Layla, dat is helemaal niet erg.'

Hij duwt haar voorzichtig van zich af en legt zijn handen op haar schouders.

'Ga nu maar naar je Common Room, voordat professor Slughorn merkt dat je weg bent.'

Hij draait haar om en duwt haar in de richting van de buitentuin. Layla kijkt nog om, maar Neville heeft de gieter alweer opgetild en haar de rug toegekeerd, dus ziet ze niet dat Neville's ogen donker zijn en hij het het liefste uit zou schreeuwen. Dit was niet erg, dit was de grootst mogelijke ramp en alles wat hij kende en wilde voor zijn gezin kwam nu in gevaar. Layla loopt naar buiten, de buitentuin in, die was aangelegd na de Second Wizarding War, ze ziet fluweelroze rozen glinsteren in het late zonlicht en de viooltjes spelen een zacht melodietje. Vuurvliegjes vliegen naar haar toe en verlichten haar robes. Ze loopt naar de oever van het beekje dat door de tuin stroomt en gaat zitten. De zonsondergang kleurt de hemel rozerood, ze staart naar de lucht en glimlacht, dit is een van de mooiste momenten op een dag op de mooiste plaats in Hogwarts, dat wist ze na een dag wel zeker. Ze had de vorige dag niet veel mensen meer gesproken. Na het eten was ze meteen naar de Common Room gebracht door de Prefects en ze was er ook meteen achter gekomen dat ze zonder het wachtwoord te weten binnen kon komen door Parseltongue te spreken. Die dag waren de lessen wel oké geweest, niet veel bijzonders, Charms van professor Flitwick en Herbology van haar vader, die haar de hele tijd in de gaten had gehouden. Ze had Herbology met Ananda, dus had ze daar nog wel een beetje aanspraak, maar verder werd ze compleet genegeerd door iedereen. Vanavond zou ze Albus misschien nog spreken, maar die had het vaak te druk met zijn eigen problemen. De jongen met witblonde haren had ze niet meer gezien. Ze had voornamelijk zin in morgen, Potions, ook met Ravenclaw, dus had ze tenminste Ananda daar ook nog bij zich. Dan kijkt ze op, aan de overkant ziet ze een jongen lopen, zijn kleren zijn pikzwart en steken heel erg af bij zijn haren, halflang, strak naar achteren gekamd, witblond haar, de jongen die naast Albus zat aan de Slytherin tafel, kon hij Scorpius Malfoy zijn? Hij staat met zijn rug naar haar toe, ze staart hem voor een paar seconden aan, maar kijkt daarna weer naar haar eigen spiegelbeeld in het helderblauwe water.

'Hoi.'

Layla kijkt op, de jongen die aan de andere kant van het beekje stond, is overgestoken en gaat nu naast haar zitten.

'Hoi.'

Ze kijken elkaar even zwijgend aan, ze weten niet wat ze moeten zeggen of wat ze kunnen doen. Plotseling voelt Layla een hand op haar rug en wordt ze naar voren geduwd, de jongen kijkt verschrikt achterom en ziet een ander meisje staan. Ze lacht en rent weg, de jongen kijkt haar even geschrokken na, maar draait zich daarna terug naar Layla, die voorover in het beekje is gevallen, hij steekt zijn hand uit en glimlacht.