The Last Snape

Hoofdstuk 62 : Kerst in de Cauldron

Met de Kerst kwamen altijd de meeste klanten, maar dat maakte de tijd van het jaar altijd het mooiste. Uur na uur drankjes schenken, eten koken en gezellig een praatje maken met alle stamgasten. Van de getrouwde mannen die het liefste nog even een drankje kwamen doen voordat ze richting hun huis, vrouw en kinderen gingen, tot de vrijgezelle vrouwen die nieuwe vrienden wilden maken in plaats van studeren voor de baan die hun ouders graag zouden willen dat ze hadden. Met haar rug naar de bar, praat Hannah breed glimlachend door en schenkt een nieuw glas Butterbeer in voor zichzelf terwijl ze de Pumpkin Pasties met haar wand uit de oven en op een presenteerblad legt.

'Hannah, heb je nog een Firewhiskey voor een oude man!'

Haar hoge paardenstaart zwiept om haar heen terwijl ze de fles al optilt en naar Gregory Fudge toeloopt om zijn glas bij te vullen. Met haar wand poetst ze de bar schoon en kruimelvrij en begroet vrolijk de nieuwe klanten die binnenkomen en hun met sneeuw bedekte sjaals op de kapstok hangen. 

'Hannah?'

Haar paardenstaart zwiept weer vrolijk om haar heen, maar dan blijft ze staan. Bevroren, met de fles Firewhiskey in haar handen, kijkt ze Neville recht in de ogen. Haar man was duidelijk nog niet lang thuis, zijn wangen nog rood, net als die van haar zojuist binnengekomen klanten. Haar klanten. Ze negeert Neville, zet de fles weg en pakt twee korte barmenu's die ze bij het nieuwe koppel aan een tafeltje bij de deur neerlegt.

"Welkom bij de Leaky Cauldron, ik ben jullie gastvrouw Hannah Longbottom. Als er iets is wat ik voor jullie kan doen, geef maar een gil."

Met een brede glimlach laat ze de nieuwe gasten even zitten en zwaait met haar wand om de theepot achter de bar op te tillen. Deze zweeft onder toeziend oog naar een tafeltje in de hoek, waar een man met zijn neus in de boeken zit, zijn hand zwevend rond het oor van zijn lege theekopje. Als hij een druppel hete thee op zijn vinger voelt, kijkt hij even op, trekt zijn mondhoeken omhoog bij het zien van zijn weer volle kopje en brengt het richting zijn mond. 

"Hannah?"

Ze passeert Neville weer, met de theepot achter haar aan zwevend en weer voorzichtig landend naast de kraan. Midden in de zaak zit een jong stel met hun eerste kindje, beide met een Butterbeer voor zich en het meisje wordt stukje voor stukje een Pumpkin Pasty gevoerd op het moment dat ze even stilstaat bij een van haar ouders. De rest van de tijd stuiteren twee blonde staartje op en neer terwijl het meisje rond de tafeltjes rent. Had zij ook ooit zo naar haar dochters gekeken, denkt Hannah bij zichzelf. Elke keer als kinderen de Leaky Cauldron inkwamen, stond ze er even bij stil. Ze kon nooit zo'n moment bedenken. Al haar kennis over hoe het was om een moeder te zijn was gekomen uit boekjes. Dat ze geen kinderen scheen te kunnen krijgen was een groter probleem voor Neville geweest dan voor haar. Zelfs toen het ook bij haar begon te kriebelen om toch een baby te krijgen, toen ze de zoon van haar zus had vastgehouden en de trots op haar vaders gezicht had gezien, was ze altijd bang geweest dat ze niet goed genoeg zou zijn. 

"Hannah?"

Ze voelt de hand op haar schouder en stopt met het afdrogen van de glazen, iets wat ze altijd met de hand had gedaan. Haar blik valt weer op Neville. 

"We moeten praten."

Hannah kijkt even rond in haar Leaky Cauldron, dan knikt ze en loopt met Neville mee naar de garderobe vlak naast de bar, waar ze uit het zicht van de meeste klanten stonden.

"Was je nog van plan om vandaag naar boven te komen? We zitten te wachten met de cadeautjes onder de kerstboom en Lizzy vroeg zich af of we vanavond een uitgebreid kerstdiner kunnen maken met zijn allen."

Hannah hoort de deur open en dichtgaan, met een luide begroeting die door de zaak schalt. Er waren duidelijk nieuwe klanten binnengekomen en aan de begroeting te horen waren het stamgasten die elke week een plekje aan de bar bemachtigden. De hand om die van haar doet haar opschrikken en ze kijkt Neville weer aan. De ogen die zowel Layla en Lizzy van hem hadden gekregen. Lily-Anne was perfect geweest, wat Hannah ook kon zeggen of opmerken, het had geen invloed. Lily-Anne Weasley-Snape had alles wat het betekende om een moeder te zijn geleerd uit praktijk, en met een natuurlijk instinct dat Hannah nooit had kunnen ontdekken, zelfs niet toen ze Lizzy kreeg. Haar wondertje, haar meisje. Dit was haar kans geweest. Ze had hem verprutst, en ze wist niet eens hoe en of ze hem nog wel wilde oplossen. Haar blik gaat weer in de richting van de bar.