The Last Snape

Hoofdstuk 59: "We laten het gewoon gebeuren"

De daaropvolgende dagen komen langzaam de versieringen voor Halloween tevoorschijn. Scorpius kijkt door het raam van de bibliotheek naar buiten naar Hagrid en McGonnagall in het pompoen veld, kijkend naar de beste pompoenen voor in de Great Hall. Zijn gezicht was bijna helemaal genezen en volgende week zou hij eindelijk voor het eerst echt les mogen volgen in zijn 6e jaar. Voor nu zat hij nog op zijn vertrouwde plekje in de vensterbank in de bibliotheek, met zijn boeken voor zijn neus. Hij keek er echter nauwelijks in. Buiten was het bewolkt en boven het meer regende het, maar rondom het kasteel was het nu nog droog. De blaadjes aan de bomen waren langzaam begonnen met verkleuren, waardoor het leek alsof het bos in lichterlaaie stond. Met zijn hoofd leunend tegen het raam staart Scorpius een lange tijd naar buiten, zonder iets te zeggen of zich iets aan te trekken van de leerlingen om hem heen. Als Professor Longbottom zich bij Hagrid en Professor McGonnagal voegt, duurt het gesprek niet lang meer voordat er 3 pompoenen opgetild worden en richting het kasteel beginnen te zweven. Misschien zou hij vandaag nog gaan wandelen in het bos, aan de rand, genietend van de gekleurde blaadjes aan de bomen voordat ze weer verdwenen. Misschien zou hij niet alleen hoeven gaan. In zijn ooghoeken ziet Scorpius een zwartharig persoon naast hem lopen, omringt door het goud en rood van de bladeren. Ze zou ze van de grond pakken, van elke kleur een, en ze bewaren. Haar lange haren zwiepend in de wind, afstekend tegen de kleuren om haar heen zou zij helemaal zwart zijn. Maar elke keer als hij haar aan wilde kijken, verdween ze uit zijn zicht. Scorpius focust zich weer op de reflectie in het raam, zijn eigen gezicht. Zijn lange haren half in zijn gezicht. Ze had vaker naar hem gekeken de laatste dagen, bezorgd, altijd glimlachend. Of kwam dat simpelweg omdat ze weer goede vrienden waren? Ze had hem een compliment gegeven, over zijn haren, maar dat was al meer dan een jaar geleden, voor alles met Rose. Albus was er steeds minder bij als ze buiten de Common Room waren, alsof hij het expres deed en telkens weer een boek ging lenen van Ananda, of toch een andere route wilde nemen naar een of andere lokatie. Hij stond altijd weer te wachten als ze met zijn tweeen aan kwamen lopen. Vaak hadden ze niet gepraat, hoefden ze niet veel te zeggen. Ze was zo anders dan wie dan ook, iemand waar hij zich altijd op zijn gemak voelde. Dat was pas sinds dit jaar zo, maar misschien was dat ook zijn eigen schuld. Ze was altijd in zijn zicht, altijd daar om hem op te vangen. Scorpius kijkt naar de bewolkte lucht die steeds dichter bij het kasteel komt. Hij wist niet zo goed wat hij ermee moest, met hoe hij zich voelde. Zijn beste vriend was afgewezen door haar, zij was zijn beste vriendin, hoe kon hij Layla ooit vertellen hoe hij over haar dacht. Zeker als hij zijn vriendschap met Albus niet wilde verpesten. Om maar niet te spreken over zijn hervondde vriendschap met Layla. Layla. L. Altijd in zijn ooghoeken, maar nooit in zijn zicht. Scorpius slaat zijn mantel wat dichter om zich heen, zodat zijn gezicht gedeeltelijk verdwijnt uit de reflectie in het bibliotheekraam. De regen begint langzaam tegen het raam te tikken, en op de binnenplaats zoeken Ananda en Lizzy snel een schuilplaats voor de regen.

"Miss Longbottom, nu wil ik niet onbeleefd zijn, maar waarom stelt u al deze vragen?"

Percy kijkt op van de notities die hij had voorbereid voor zijn les Ancient Studies van de dag. De helderblauwe ogen die terug staren twinkelen van nieuwsgierigheid. Layla zat met haar potlood in de aanslag om de antwoorden die ze zou krijgen van op te schrijven, al gingen ze niet over Druiden magie uit de Keltische cultuur. In plaats daarvan deed ze een poging om subtiel te vragen naar Percy's ervaringen als medewerker van de Ministry of Magic, en zijn oude baan als Minister in het bijzonder. Percy zet zijn bril recht en neemt plaats op de stoel tegenover Layla.

"Heeft u al langer een interesse in de Ministry of Magic?"

Layla knikt. Ze legt haar potlood op de tafel neer.

"Mr. Weasley, ik zou heel graag op de Ministry werken. Meehelpen aan het verbeteren van hoe het leven voor witches en wizards kan zijn en hoe we samen leven met muggles."