Trouble

34

Dagenlang lig ik helemaal alleen in een kamer. Zo nu en dan komt er een zuster langs om me eten te geven. Ze zijn verplicht te blijven tot ik het eten op heb. Meestal eet ik het langzaam op en ik mag een uur nadat ik gegeten heb niet naar de wc. Ze zijn bang dat ik het dan weer uitkots.

Binnenkort moet ik naar een soort afkickkliniek. Ik zit daar dan met een groep andere jongeren die ook anorexia hebben. Ik heb al tweehonderd keer aangegeven dat ik geen geld of iets heb, maar de dokters blijven me maar vertellen dat dat geen probleem is en het allemaal wel geregeld wordt.

Ik kijk naar buiten door het kleine raam. Het is bewolkt en regendruppels vallen met bakken uit de hemel. Eén zuster, Diana, zegt dat sinds ik hier lig het al aan het regenen is. Ze denkt dat het regent, omdat de natuur me niet in een ziekenhuis wil hebben en dat ik hier niet hoor.

Persoonlijk geloof ik er helemaal niks van.

Ik begin me steeds meer te realiseren hoe eenzaam ik eigenlijk ben. Niemand is me komen opzoeken en degene die wel kwam heb ik voorgoed weggejaagd. Ik heb er spijt van dat ik hem weg heb gejaagd. Niall wilde me alleen maar helpen en wist niet dat ik dat niet wilde. Hij deed het uit goede wil en ik heb hem maar gewoon weggestuurd. Ik voel me er fucking schuldig over.

Ook komt er elke twee dagen een psycholoog bij me langs - Gwen. Ze probeert met me te praten, maar ik laat haar niet toe. Wie weet wat ze met die informatie doet. Ze zegt dat ik vooruit ga, mentaal en fysiek. Daar merk ik zelf niks van.

"Hey Bella." Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk Diana aan, die in de deuropening staat. Ik glimlach een beetje en kijk dan weer naar buiten.

"Het regent nog steeds, er zijn zelfs al straten ondergelopen, omdat de riolen de hoeveelheid water niet aankunnen. Ik geloof dat moeder natuur je wel heel graag terug wilt hebben."

Ik antwoord niet. Niet omdat ik niet wil antwoorden, maar omdat ik niet weet wat ik moet antwoorden.

"Ik heb goed nieuws voor je." Ik kijk haar weer aan, mijn nieuwsgierigheid proberend te verbergen.

"Er is een plekje vrijgekomen in de kliniek!" roept ze enthousiast. Oh. Ergens, in een klein hoekje had ik gehoopt dat Niall er weer was.

Ik probeer een beetje blij te kijken, maar het mislukt finaal.

"Ben je niet blij?! Je mag hier weg, je gaat mensen van je eigen leeftijd ontmoeten, je hebt een dak boven je hoofd, het eten daar zal vast beter zijn dan dat van hier, wat wil je nou nog meer?"

"Een familie," mompel ik chagrijnig. Diana zucht. "Je gaat er volgende week dinsdag heen, ik denk echt dat je het er heel erg leuk gaat vinden. Je moet het gewoon even accepteren." Met die woorden loopt ze de kamer weer uit. Ik zucht. Ik wil niet naar die kutkliniek. Ik wil gewoon naar huis en slapen.

Jammer genoeg heb ik geen huis.

Er word op de deur geklopt. Wie komt er nu weer? Ik heb geen zin in al die rotdokters.

"Ja?" mompel ik.

De deur gaat langzaam open en Niall's hoofd komt de hoek om. Mijn ogen worden groot en meteen kickt de angst in. Wat komt hij hier doen? Waarom is hij uberhaupt nog gekomen na mijn woorden?

"Uhm... hi," begroet hij me ongemakkelijk. "Hey," antwoord ik.

"Ik weet dat je me hier waarschijnlijk niet wilt hebben, maar heel eerlijk Bella, dat kan me niets schelen. Ik snap waarom je me weg hebt gestuurd laatst, ik snap het echt, maar ik kan niet van je wegblijven. Ik kan het gewoon niet. Wat ik ook doe, ik blijf maar terugkomen bij jou. Bij alles wat ik denk, denk ik aan jou en ik kan er niks aan doen," gooit hij eruit.

Een paar momenten ben ik stil en dan open ik alleen mijn armen als teken dat ik het accepteer. Meteen loopt hij naar me toe en knuffelt hij me stevig. Ik krijg tranen in mijn ogen en al snel rollen de tranen over mijn wangen. "Het spijt me," huil ik en hij schudt zijn hoofd. "Hoeft niet, het is goed. Het is oké, ik snap het." Hij geeft me een kusje op mijn voorhoofd. Voor heel even voel ik me weer blij.