Trouble

1

Het is zeven uur in de ochtend, en ik word luidruchtig wakker gemaakt door mijn wekker. Ik schrik en zit meteen rechtop in bed. Ik adem een keer diep in en uit en zet de wekker stop. Ik laat me achterover in de grote stapel der kussens vallen en staar naar het plafond. Was ik maar gewoon niet wakker geworden, gaat er door mijn hoofd. Ik schud het van me af en stap met een zucht op de koude, houten vloer. Ik pak een zwarte broek, met een zwart shirt, en een veel te grote zwarte sweater en trek het aan. Vol walging kijk ik naar mezelf in de spiegel. Ik hoor de mensen op school al fluisteren.

'Moet je die benen zien man.'

'Heb je die buik al eens gezien?'

'Ja of dat vette hoofd vol puisten.'

'Jezus, zij heeft een grote neus!'

'Ik wist niet dat er zulke lelijke mensen bestonden.'

Ik druk het maar weer weg, alhoewel, ik doe een poging. Nadat ik mijn tanden heb gepoetst neem ik mijn tas op mijn rug en loop ik het huis uit, op naar school.

Eenmaal daar hoor ik het gefluister om me heen terwijl ik naar mijn kluisje loop om er een aantal boeken in te stoppen. Een roddel, die een keer niet over mij gaat, is iets over een nieuwe leraar. Uit het niets word mijn kluisje opeens dichtgeslagen en staat Olivia voor me, de allergrootste bitch van de hele wereld. "Wat zie je er weer heerlijk emo uit, Bella'tje," zegt ze, en ik hoor haar aanhang achter haar grinniken. Ik kijk naar mijn voeten en schuifel er een beetje mee. "Wat zei je? Dat je dik bent, oh maar Bella, dat wisten we toch allang?" Wanneer ik weer niks zeg draait ze zich lachend om en zegt: "Deze big heeft niet eens de ballen om iets te zeggen!" Ik krijg tranen in mijn ogen en krijg zwaar de drang om me weer te snijden. Ik heb het hele weekend niet gesneden, maar nu is de verleiding groter dan ooit. Helaas gaat de bel, dus vlucht ik snel naar het lokaal, aangezien ik te veel op zou vallen als ik later binnenkwam. Ik ga op mijn vaste plek helemaal achteraan bij het raam in het hoekje zitten, en stilletjes kijk ik toe hoe de klas langzaam volstroomt. Ik hoor Olivia ook luid lachend binnenkomen, en als laatste komt er een jongeman tegen die voor de klas gaat staan. De hele klas is aan het lachen en met propjes papier aan het gooien, en wanneer de man om aandacht vraagt, horen ze hem niet eens. Hij kijkt me aan voor een tijdje, terwijl ik beschaamd naar buiten kijk. 

"En nu stil zijn!" roept hij op een gegeven moment. Meteen is iedereen stil en gaat iedereen snel zitten. "Bedankt," zegt hij rustig. "Ik ben meneer Payne. Ik ben jullie nieuwe wiskunde docent. Ik ben twintig jaar, en ik val een tijdje in voor meneer Rhodes, aangezien hij in een burn-out zit. Laten we eerst een voorstel ronde doen. We beginnen bij jou," zegt hij en hij wijst mij aan. Alle bespottelijke glimlachen en ogen kijken me aan, en ik pers mijn naam eruit. "Ik ben Bella," zeg ik zacht. Meneer Payne glimlacht bemoedigend naar me. "En wat is jouw achternaam, Bella?" Op dit moment wil ik door de grond zakken. "Crawford." Hij knikt en kijkt naar de jongen voor me, en zo zegt iedereen zijn naam. Ik kijk naar Olivia, die me grijnzend aankijkt en vervolgens een varkensneus van haar neus maakt door haar vinger op het topje van haar neus te drukken. Ik slik en kijk weer weg naar buiten. 

Wanneer ze bij Olivia aankomen trekt ze haar shirtje een beetje naar beneden, zodat haar borsten er bijna uitvallen en begint ze op een arrogante manier te vertellen. Ik walg van haar stem, en haar arrogantie. 

Ik ben blij wanneer de bel eindelijk gaat, en ik kan ontsnappen aan alle blikken van iedereen. Ik wacht tot zo'n beetje iedereen het lokaal uit is, voordat ik op sta en het lokaal uit wil lopen. Maar helaas, meneer Payne houd me tegen. "Wil je nog even blijven, Bella?" vraagt hij. Ik knik een beetje en blijf staan bij de deur. Hij loopt naar me toe en doet de deur dicht. Ik zet een stap van hem weg, en wacht tot hij begint. "Hoe gaat het met jou?" vraagt hij. Ik slik en mijn hart begint sneller te kloppen. "H-het gaat p-prima," stotter ik en ik word rood van schaamte. Meneer Payne kijkt bedenkelijk. "Weet je het zeker?" Ik knik. "Oké, dan mag je gaan." Ik loop snel langs hem het lokaal uit en voel zijn ogen branden in mijn rug. 

De rest van de dag was gewoon een normale dag. Vol rot opmerkingen, gefluister, gepest. Ik ben blij wanneer ik thuis op mijn bed neer plof. Ik trek mijn zwarte Dr. Martens uit en ga onder de dekens in mijn bed liggen terwijl ik mijn frustratie en emoties hun gang laat gaan. Tranen stromen over mijn wangen terwijl ik aan alle opmerkingen denk. Ik huil met lange halen, tot ik nauwelijks lucht meer krijg. Ik stap uit bed en probeer me te concentreren op mijn ademhaling, en na een aantal minuten word ik weer iets rustiger. Ik loop de badkamer in en pak een scheermesje van uit het kastje. Ik pruts hem uit elkaar en zet hem op mijn arm. Ik zet vier strepen. Een voor de schaamte, een voor het stotteren, een voor het zijn van een mietje, en een voor de opmerkingen die ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg vandaag. Er komt bloed uit, dat ik wegveeg met wat wc-papier. Ik loop weer terug mijn zwarte kamer in en ga weer in bed liggen. Ik schrik wakker uit mijn trance als de bel opeens gaat. Ik stap langzaam uit bed en doe de mouw van mijn grote trui naar beneden. Ik ga de trap af en open de deur een klein beetje. "Wie is daar?" vraag ik zacht. "Meneer Payne," hoor ik als antwoord, en geschrokken doe ik de deur wat verder open. Bezorgd kijkt hij me aan. "Gaat het wel?", vraagt hij met een diepe frons in zijn voorhoofd. Ik knik. "Mag ik binnenkomen?" Ik open de deur iets verder open en wantrouwig laat ik hem binnen. Hij loopt naar binnen de woonkamer in en gaat op de bank zitten. Ik ga op een stoel zitten en kijk hem aan. "Ik weet dat er iets is, en ik ga niet weg totdat je het verteld hebt. Ik kon vandaag aan niets anders denken," zegt hij, en omdat ik hem hier zo snel mogelijk weg wil hebben begin ik maar gewoon domweg te vertellen.

"Ik.. Uhm...," begin ik. Ik krijg tranen in mijn ogen van frustratie. Waarom kan ik niet gewoon praten?! Vol verwachting kijkt meneer Payne me aan, en op dat moment gaat de voordeur open en knalt hij vervolgens hard dicht. "Bella?!" hoor ik mijn vader roepen met zijn dronken kop, en mijn ogen worden groot. "Je moet hier weg! NU!" fluister ik bang. Verward kijkt meneer Payne me aan, en snel trek ik hem van de bank, door de eet ruimte en keuken naar de achterdeur. "Ga weg! Alsjeblieft ga weg!" smeek ik hem. Verbaasd kijkt hij me aan, maar ik blijf hem smeken om gewoon weg te gaan. Na een paar seconden draait hij zich dan eindelijk om en jogt hij weg. "Bella?!" Hoor ik mijn vader weer. Ik loop de gang in, doodsbang voor wat er gaat gebeuren. Mijn vader grijnst zijn vieze, gore, gele tanden bloot en pakt mijn pols stevig vast. Hij trekt me naar zich toe, voordat hij me tegen de muur aangooit. Ik gil het uit van de pijn in mijn rug, en weer word ik vastgepakt. Ik word mee de trap op naar boven gesleurd, en bang stribbel ik tegen, wetend wat hierna gaat komen. "Nee! Alsjeblieft niet! Ik ben je dochter!" huil ik, en op dat moment hoor ik voetstappen binnenkomen. Ik huil en jammer van de pijn in mijn rug en de hand om mijn pols. "Hé! Laat haar los!" hoor ik meneer Payne roepen. Mijn vader lijkt vergeten te zijn dat hij me vast heeft en laat me los door meneer Payne. Ik val van de trap en gil het weer uit. Meneer Payne kijkt vol medelijden met me, en gelukkig vervolgt mijn vader zijn weg naar boven. Ik snik zachtjes, alles doet pijn. Alles.