Trouble

27

De volgende ochtend word ik wakker gemaakt door Niall. Ik open mijn ogen een beetje. Het is nog een beetje schemerig, het is dus heel erg vroeg in de ochtend. Niall glimlacht een beetje en tilt me op. Normaal zou ik nu helemaal spastisch worden, maar ik ben te moe om er wat om te geven. Hij brengt me naar mijn kamer en legt me op mijn bed. Hij legt mijn deken over me heen en meteen ben ik weer in dromenland.

Een aantal uur later word ik weer wakker. Ik knipper met mijn ogen, denkend waar ik ook alweer ben. Dan komt het allemaal weer terug. Ik ben bij Niall. Ik blijf nog een paar minuten liggen, voordat ik uit bed stap en naar de woonkamer loop. Er ligt een briefje op de salontafel.

Goodmorning slaaphoofd,

Ik ben aan het werk en ben rond twee uur weer thuis, er staat ontbijt voor je klaar in de koelkast.

X Niall

Ik verfrommel het papiertje en gooi het in de prullenbak in de keuken. Ik pak twijfelachtig de scrambled eggs in een bakje. Ik loop ermee naar de woonkamer. Ik ga op de bank zitten en prik met mijn vork in het ei. Langzaam begin ik met eten. Met moeite krijg ik het hele bakje op. Je weet wat er nu komt, dikkie! Ik schud mijn hoofd. Nee. Hou op! Ik ga het niet uitkotsen. Dan gaan we gezellig wat anders doen! Alsof ik mijn lichaam niet meer onder controle heb loop ik naar de keuken. Ik open de bestek la en pak er een mes uit. Ik doe de mouw van mijn sweater omhoog en kijk naar alle andere sneeën die ik al eens gemaakt heb. Ik snij met het mes door mijn huid. En nog een keer, en nog een keer, net zolang tot mijn hele arm rood is van het bloed. Een moment geniet ik van de pijn, maar zo snel als dat moment kwam is het ook al weer weg.

Rond half drie hoor ik Niall weer thuiskomen. Ik lig weer op mijn bed naar het plafond te staren. Hij klopt op mijn deur. "Ja?" Hij komt binnen en kijkt me glimlachend aan. "Hey Bells," begroet hij me. "Bells? Je hebt al een heuse bijnaam voor me?" vraag ik lachend. Hij knikt trots en lacht kort. "Wil je iets eten- oh was je ontbijt trouwens lekker?"
"Ja het ontbijt was lekker, bedankt, en nee ik hoef niks," antwoord ik, terugdenkend aan wat er vanmorgen gebeurt was. "Weet je het zeker? Ik heb koekjes en fruit gehaald," zegt hij. Ik schud nogmaals mijn hoofd. "Nee, bedankt." Hij zucht een beetje. "Zullen we zo een film kijken?" Ik knik. "Ja, is goed." Hij loopt weer weg en ik loop achter hem aan. Ik plof weer neer op de bank naast Niall, die op Netflix een leuke film aan het zoeken is. "Zullen we een horrorfilm kijken?" vraagt hij enthousiast. Ik kreun weigerend. "Nee, alsjeblieft niet, dan slaap ik nooit meer," zeur ik. Hij lacht. "Cool, we gaan een horrorfilm kijken, als je het eng vind schuil je maar achter mij," zegt hij blij. Zijn wangen kleuren weer een beetje rood. "Oh god," mompel ik. "Dit gaat wat worden." Hij kiest Insidious uit. Ik pak éen van de kussens op de bank en klem het stevig vast in mijn armen. Ik zet mijn voeten voor me op de bank, waardoor ik een klein hoopje niks ben. Niall start de film en gaat zo onopvallend mogelijk wat dichter bij me zitten. Hij legt zijn arm achter me langs over de leuning. Ik glimlach een beetje en kijk naar de film.

Bijna vanaf begin tot eind heb ik me verstopt achter het kussen, maar alleen van de geluiden al schrok ik me kapot. Niall heeft de hele film met een lach op zijn gezicht naar het beeldscherm zitten kijken, iets wat ik nou echt totaal niet snap. "Wil je anders even wat shirts of zo van mij lenen, het lijkt me niet erg fijn om steeds in hetzelfde te lopen," bied hij aan. Ik knik dankbaar, waarna hij meteen opstaat en naar zijn kamer loopt. Even later komt hij terug met een paar zwarte T-shirts. Shit. T-shirts... Ik slik. "Heb-heb je misschien ook truien? Ik heb het heel snel koud," vraag ik. "Uhm.. ik heb niet zo veel truien dus die hou ik liever voor mezelf," zegt hij. Fuck. "Oké, maakt niet uit," lieg ik. Ik neem de shirts aan en loop naar de badkamer om me weer even op te frissen.

Nadat ik even snel heb gedoucht trek ik nerveus een shirt van Niall aan, die tot net over mijn kont komt, waardoor zo'n beetje alle sneeën en littekens daarvan die ik ooit gezet heb zichtbaar zijn op mijn armen en benen. Ik kijk in de spiegel en walg van mezelf. Ik adem een keer diep in en uit en loop weer terug naar de woonkamer, waar Niall op de bank zit. Hij kijkt om als ik binnen kom. Ik vermijd oogcontact of ook maar iets van contact en ga op een afstandje naast hem zitten. Ik zie hem staren naar mijn armen en benen. Ik slik en begin weer te spelen met vingers, een irritante gewoonte die ik doe als ik nerveus ben. Niall schuift naar me toe en slaat zijn armen om me heen als teken dat hij me nog steeds accepteert zoals ik ben. Weer word ik emotioneel, ik weet niet precies waarom want eerst toonde ik helemaal geen emotie aan mensen, maar bij Niall kan ik mijn emoties niet uitzetten of zo. Tranen rollen over mijn schrale wangen. "Ssshh, het is oké, Bells," sust hij. Een gek, warm gevoel stroomt door mijn lichaam.

"Ik ga vanavond naar Louis, ga je ook mee?" vraagt hij als ik weer een beetje bij ben gekomen. Ik knik, geen idee hebbende wie Louis is, maar het is beter dan hier opgescheept worden met mijn gedachten. "Dan moet ik wel wat anders aan," zeg ik zacht, mijn stem nog schor. Hij knikt. "Ik heb denk ik nog wel iets liggen wat je aan kan. Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder, hij heeft nog steeds zijn armen om me heen. "Thanks," fluister ik. Hij drukt een kusje op mijn haar, waarna ik mijn wangen alweer voel gloeien.

Die avond verlaten we Niall's appartement op naar Louis. Hij heeft uitgelegd dat het een van de jongens van gister was. Ik draag een grijs shirt met lange mouwen van Niall en mijn eigen zwarte broek, aangezien het er al helemaal niet uit zou zien als ik een broek van Niall aan zou trekken. Het is al donker, voor mij normaal om buiten te zijn, maar toch heb ik het gevoel dat Niall me een beetje probeert te beschermen als we langs mensen lopen. Hij gaat dan wat dichter bij me lopen en houd de mensen in de gaten.

Bij Louis worden we enthousiast ontvangen. Niall voelt zich meteen thuis, aangezien hij hier vaak komt, maar ik moet een beetje wennen aan Louis. Ik ben zo lang alleen geweest, dat ik weer opnieuw moet leren hoe ik met anderen moet zijn. Louis is wel heel erg aardig en grappig, en oordeelt me verder ook niet, misschien doet hij dat wel maar laat hij het gewoon niet merken. Er staat chips op tafel, waar Niall me zo nu en dan wat van geeft, omdat hij weet dat ik het zelf toch niet pak. Louis kijkt daar soms een beetje apart van op, maar hij zegt er verder niets over.
De hele avond zijn we gezellig aan het praten en kom ik ook een klein beetje uit mijn stulpje. Niall kijkt me soms breed glimlachend aan, ik snap niet echt waarom en ik word er een beetje onzeker van, maar ik stop het weg en geniet gewoon van de avond. Ik heb dan ook geen nare gedachten tot het eind van de avond. Dan komt de stem in mij weer tot leven en schreeuwt ze allemaal dingen naar me, nare dingen, waardoor ik wat stiller word en weer een stukje terug in mijn stulp kruip. Niall merkt het en houdt me daarom ook in de gaten. Ik ben helemaal diep in gedachten en krijg niets meer mee van waar ze over praten, totdat Niall aan mijn schouder schudt. Verbaasd kijk ik naar hem en hij glimlacht met bezorgde ogen. Ik glimlach terug, de eerste nepglimlach van deze avond. Het is bijna middernacht, de tijd waarop de stem het hardst naar me schreeuwt, zo hard dat ik de jongens nauwelijks meer kan verstaan. "Zullen we zo naar huis?", vraag ik Niall. Mijn stem trilt een beetje en het liefst wil ik nu gewoon in mijn bed liggen en huilen. Hij knikt en begint meteen afscheid te nemen van Louis. Ik sta op, mijn benen trillend. Pleeg zelfmoord! Val dood! Je hebt chips gegeten, hoe kon je?! Je weet wat je moet doen nu. Boeten zal je. Louis geeft me nog een snelle knuffel en dan gaan we weg. Ik loop snel. Ja, ga zo door, daar gaan weer een aantal calorieën. "Loop eens rustig, Bells, wat is er?" Ik schud mijn hoofd. Niall pakt onverwachts mijn hand stevig vast en blijft stil staan, waardoor ik ook tot stilstand word getrokken. Bezorgd kijkt hij me aan. "Wat is er nou? Relax joh," zegt hij. Ik klappertand en tril van de kou en de spanning die ik op dit moment voel. Niall laat mijn hand niet los en begint weer te lopen, op een rustig tempo dit keer. Ik volg hem met tranen in mijn ogen. Er loopt een grote groep dronken mannen langs en Niall trekt me stevig tegen zich aan. Er gaat weer dat warme gevoel door mijn lijf, maar al snel neemt de angst voor wat er zo meteen zou kunnen gebeuren weer toe.

Als we weer het appartement instappen laat ik meteen Niall's hand los en loop ik snel naar de badkamer met het excuus dat ik heel nodig moet plassen. In plaats daarvan steek ik mijn vinger weer in mijn keel en heb ik weer het vertrouwde kutgevoel. Er rollen tranen over mijn wangen wanneer ik de badkamer weer uitkom, waar Niall staat. Er gaat een flits van teleurstelling door zijn ogen, een klein moment maar. "Het spijt me," huil ik nauwelijks verstaanbaar. "Het spijt me ontzettend veel." Ik laat me in zijn armen vallen en meteen slaat hij zijn warme, beschermende armen om me heen. "Het geeft niet, echt niet," fluistert hij. Hij gaat door met lieve woordjes fluisteren en al vrij snel word ik weer rustig. "Kom." Hij neemt me met zijn arm om me heen mee naar mijn kamer. Ik trek het shirt met lange mouwen uit, waar ik ook nog het andere shirt van Niall onder heb. Ik trek ook mijn broek uit en ga in mijn bed liggen. Niall blijft nog even bij me zitten. Meteen neemt mij moeheid me over en val ik bijna in slaap. Niall staat op en wil weglopen, maar ik hou hem tegen. "Niall?" vraag ik met een slaperige, schorre stem. "Ik wil niet alleen zijn," fluister ik. "Wil je bij me blijven?" Hij glimlacht lief en knikt. Hij kleedt zich uit tot hij in zijn onderbroek staat en komt naast me liggen. Hij legt zijn armen om me heen en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Ik trek de deken op tot aan mijn kin en sluit mijn ogen. Al snel val ik in een diepe slaap en is mijn hoofd weer rustig.