Trouble

4

Na daar een tijdje te hebben gelegen sta ik moeizaam op, en kijk ik om me heen. Een paar mensen in de gang wijzen naar me en grinniken. Ik zet mijn capuchon op en begin met lopen naar huis.

Elke stap is een marteling. De pijn word met elke stap erger en erger. Eenmaal thuis kan het me niet eens meer schelen of mijn vader er is of niet. Ik ga op mijn rug liggen op mijn bed en staar naar het plafond terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Ik geef geen kik wanneer mijn woedende vader mijn kamer binnenstormt en tegen me begint te schreeuwen en te schelden. Ik lig daar maar. Ik voel niets, ik hoor niets, ik ben verdoofd. Het kan me niets schelen wanneer mijn vader me uitkleed en me zuigzoenen begint te geven in mijn nek. Het kan me niets meer schelen wanneer hij als een malle in me stoot met zijn grote vriend. Na een tijdje gaat hij weer weg, en blijf ik alleen achter, alweer. Na een tijdje sta ik op en loop ik de badkamer in om te douchen. Ik sta daar maar. Als een zombie onder de douche. 

Na het douchen ga ik in mijn bed liggen, en val ik in slaap. Hopend dat ik niet meer wakker word. 

Maar helaas, ik word de volgende middag wakker, en alles komt binnen. Alsof ik een klap in mijn gezicht krijg. Ik stap uit bed en loop naar beneden, mijn vader is gelukkig niet thuis. De huistelefoon knippert, wat betekent dat er meerdere malen gebeld is. Ik pak mijn mobiel uit mijn zak en haal het briefje wat ik van Liam kreeg uit het hoesje. Ik typ het nummer in en bel het. Vrijwel meteen word er opgenomen. "Liam Payne," hoor ik, en er gaat een warm, vreemd gevoel door me heen. Zijn stem klinkt zo vertrouwd, ondanks alles wat er gebeurd. "Met Bella," zeg ik zacht en schor. "Bella! Bella, waar ben je? Waar was je vandaag? Is alles oké?", hoor ik hem bezorgd vragen. Ik krijg tranen in mijn ogen en begin te snikken. "Nee, alles is niet oké," huil ik. "Ssshh, rustig maar. Waar ben je? Kan ik naar je toe komen?" 
"Ik ben thuis," antwoord ik. "Oké, ik kom nu naar je toe! Ik ben er in ongeveer tien minuten." Meteen word er opgehangen en val ik huilend neer op de grond. 

Niet veel later komt Liam binnen via de achterdeur en ziet hij me zitten. Hij hurkt naast me neer en trekt me in een knuffel. "Ssssshh...," sust hij. "Ik voel me gewoon zo kut de hele tijd," huil ik. Liam trekt me dicht tegen hem aan en fluistert allemaal lieve woordjes in mijn oor. Na een tijdje word ik weer wat rustiger en leg ik mijn hoofd tegen Liam's borst. Vlinders gaan door mijn buik wanneer hij met zijn hand over mijn rug wrijft, en voor het eerst in een lange tijd voel ik me weer geliefd en verliefd. "Waarom was je zo overstuur?", vraagt Liam na een tijdje, en ik denk na over wat er is gebeurd gisteren. Flarden van beelden gaan door mijn hoofd, en ik begin met mijn vingers te spelen. "Ik... Mijn vader... Hij heeft me... Hij heeft me..," probeer ik, maar ik krijg het niet uit mijn strot. Liam wrijft over mijn rug en geeft met zijn andere hand een kneepje in mijn arm. "Hij heeft me verkracht," pers ik eruit en meteen krijg ik weer tranen in mijn ogen. Nerveus wacht ik op de reactie van Liam, maar die komt niet. Hij wrijft niet meer over mijn rug, en een beetje bang kijk ik omhoog naar zijn gezicht. Hij heeft zijn lippen op elkaar geperst, en een boze blik komt tevoorschijn op zijn gezicht. "Hij heeft wat?", vraagt hij met een trillende stem. "Daar gaat hij van boeten!" schreeuwt hij opeens en bang sta ik op en zet ik een paar stappen achteruit. "Je kan het toch niet meer terugdraaien, het is al gebeurd," zeg ik. Een plan komt in me op. Ik ga hier weg. Ik ga weg van mijn vader, niet voor altijd, maar voorlopig.