Trouble

30

Ik word wakker onder de witte lakens in mijn kamer. Het is eigenlijk niet mijn kamer, maar die van Niall, maar dat even ter zijde. Ik voel dat dit éen van mijn betere dagen gaat zijn. Ik heb iets meer zin om iets te gaan doen, het huis uit en het is bijna stil in mijn hoofd. Ik begin er bijna paranoia van te worden, de stilte. Waarom is het stil? Het is nooit zo stil. Gaat er iets gebeuren later? Komt het straks allemaal tien keer zo hard terug? Misschien kan ik beter hier blijven liggen, dan kan er vrij weinig mis gaan, toch?

Aangezien ik weet dat het niet gezond is om de hele dag te blijven liggen hier, besluit ik me maar gewoon om te kleden en een stukje te gaan wandelen buiten. Het is nog vroeg, pas acht uur. Nog iets wat ongewoon is. Ik word normaal nooit zo vroeg wakker. Ik trek mijn zwarte, bijna helemaal vertrapte schoenen aan en loop naar de woonkamer, waar ik zacht getokkel hoor op een gitaar. Ik loop de hoek om en zie Niall op de bank zitten. Hij is niet alleen. Er ligt een meisje tegen hem aan met haar hoofd op zijn schouder en een grote teleurstelling gaat door me heen. Natuurlijk heeft hij al iemand. Hij is knap, goed gebouwd en lief, wat had ik anders verwacht.

"Ik ga een stuk lopen," zeg ik en zie beide personen opschrikken. Zonder nog een woord te delen loop ik de deur uit. Misschien gaat deze dag toch niet zo goed worden.

Ik voel woede opkomen. Hoe kon ik nou zo dom zijn? Het is niet meer dan logisch dat hij een vriendin heeft. Maar waarom sliep hij dan met me in een bed? Waarom knuffelde hij me? Waarom liet hij me tegen hem aan liggen wanneer hij al die tijd een vriendin had? Hij heeft me valse hoop gegeven en dat doet pijn. Ik had beter moeten weten. Ik begin steeds sneller en sneller te lopen en meteen worden de stemmen weer aangewakkerd. Goed zo! Harder! Harder! Kom op! Ren die caloriën eraf! Ik ga nog sneller en begin te rennen. Ik ren en ik ren maar al snel ben ik buiten adem. Mijn conditie is als poep, maar het liet me beter voelen, alsof ik goed bezig was. Maar zo snel als die adrenaline kwam, ging het ook weer.

Onbewust hebben mijn benen me naar mijn oude huis gebracht. Mijn hart breekt nog eens. Het gras in de voortuin is netjes gemaaid, het pad is aangeveegd en het interieur ziet er heel anders en net uit. Andere mensen hebben ingebroken in mijn huis. De deur gaat open en een klein jongetje komt eruit met zijn vader. Ze gaan in het gras zitten en beginnen enthousiast te spelen. Tranen vormen zich in mijn ogen. Het is mijn huis niet meer.

Ik begin terug te lopen, langzaam dit keer. Mijn brein probeert alles te verwerken terwijl ik me voort beweeg. Ik staar naar de grond. Alles gaat weer de verkeerde kant op, en ik kan helemaal niets doen om het tegen te houden.

Wanneer ik weer bij Niall aankom hoor ik geschreeuw van binnen komen. Ik open zachtjes de deur en stap naar binnen. Ik zie Niall nog steeds op de bank zitten, terwijl het meisje voor hem staat. Ze schreeuwen tegen elkaar en besluit door te lopen naar de badkamer.

"Ik kom eindelijk weer terug en dan kom ik hier om jou met dat mormel te zien wonen! Beteken ik dan helemaal niks voor je?! Helemaal niks?! Heb je al eens naar haar gekeken?! Ze ziet er niet uit! Het zou me niets verbazen als ze vlooien zou hebben! Ben je fucking gek in je domme hoofd?! Serieus man! Fuck you!"

Ik kijk naar mezelf in de spiegel terwijl ik op de wasbak leun. Het meisje heeft gelijk. Ik zie er niet uit. En veel beter dan dit zal het waarschijnlijk ook niet worden. Het meisje blijft maar door en door gaan totdat Niall haar stopt. Zijn stem vol woede, vol haat.

"Hoe durf je zo over haar te praten?! Je kent haar godverdomme niet eens! Je hebt geen enkel recht om haar te oordelen! Je weet niet eens wat we doen, je hebt geen fucking idee! Ik heb geen relatie met haar, we slapen in aparte kamers en er is niets gebeurd! Helemaal niets! Ze betekent niets voor me! Dat je zo jaloers bent is jou fucking probleem, dan had je maar eerder moeten –"

"Jij weet heel goed dat dat niet kon Niall fucking Horan! Gebruik die fucking hersenen van je nou eens man!"

Hun woorden doen me pijn. Niet alleen de woorden van het meisje, maar ook die van Niall. Ze betekent niets voor me. De vijf woorden blijven zich maar herhalen in mijn hoofd.

"Rot op! Mijn huis uit! Zoek het maar uit, kutwijf! Na alles wat ik voor je over had krijg ik dit terug! Echt bedankt. Fuck you!"

Ik hoor de deur open gaan en vervolgens keihard dichtvallen. Ik pak weer een scheermesje, pruts het voor de zoveelste keer uit elkaar en begin weer allemaal strepen te zetten. Ik ga maar door en ik ga maar door en mijn arm lijkt maar niet te stoppen met sneeën maken. Mijn arm prikt en brand verschrikkelijk en het dooft alle andere pijn voor een moment. Een kort moment, tot de realiteit voor de zoveelste keer weer als een klap in mijn gezicht terugkomt. Ik spoel mijn arm onder de kraan tot de sneeën stoppen met bloeden, maar daar hou ik het niet bij. Ik ga weer boven de wc hangen en steek mijn vinger in mijn keel. Het kan me geen reet schelen of Niall het hoort of niet, het maakt hem toch niet uit, aangezien ik niets voor hem beteken. Tranen stromen als riviertjes over mijn wangen wanneer ik de wc doorspoel. Ik ga de badkamer uit en zie Niall staan.

Meteen begint er woede in me op te komen. Ik bal mijn handen tot vuisten en zie een zeer teleurstellende blik door Niall's ogen gaan. Hij doet niet eens zijn best om het te verbergen. Hij zucht en schud zijn hoofd terwijl hij langs me de badkamer in gaat. Dat was de druppel. Ik sluit mijn ogen. De woede neemt mijn lichaam over.

"Is er iets wat je tegen me wilt zeggen, Niall?" vraag ik, mijn woede inhoudend. Ik hoor Niall stoppen met lopen. "Dat wil ik zeker, ga mijn huis uit en kom niet terug." Ik draai me kwaad om. Ik kijk Niall recht in zijn ogen. "Wat ben jij een ongelooflijke lul! Ik vertrouwde je verdomme! Hoe kon ik nou in godsnaam weer zo dom zijn?! Hoe – hoe kon jij zo'n fucking dick zijn?! Serieus! Ik vertrouwde je en je gooit het gewoon weg alsof het niks voorstelt." Hij kijkt me emotieloos aan terwijl ik hem vol woede, haat, teleurstellend aankijk. Al mijn emoties slaan op hol en ik giechel duister. "Wat ben jij zielig zeg," eindig ik en ik loop weg. Ik neem niet eens de moeite om mijn spullen te pakken, het maakt me allemaal geen reet meer uit.

Net als het meisje net deed storm ik woest zijn appartement uit en weer begin ik te rennen. Ik wil gewoon alleen maar rennen en nooit meer terugkomen.