Trouble

26

Ik kijk naar mijn voeten terwijl ik loop, proberend te bedenken wat ik nu moet doen. Ze leren je van alles op school, behalve hoe je moet overleven als je niks meer hebt, iets wat ik op dit moment wel nuttig zou kunnen vinden. Eten is geen probleem, dat doe ik toch niet, maar mijn keel is net een woestijn. Ik zou kunnen gaan bedelen, maar dan krijg ik aandacht. Ik wil geen aandacht, ik wil alleen drinken.

Terwijl ik diep in mijn gedachten ben loop ik hard tegen iemand op, alweer. Ik moet echt eens op gaan letten. "S-sorry," mompel ik zacht. Ik blijf naar mijn voeten kijken en wil weer doorlopen, maar word vastgepakt bij mijn pols. Mijn sneeën branden erdoor en ik wil schreeuwen van de pijn, maar kijk in plaats daarvan de persoon aan. Een paar blauwe ogen kijken me aan. Dit kan niet waar zijn. Niall. "Bella? Hey, ik had niet verwacht je nog eens tegen te komen," zegt hij. De felle zon schijnt in mijn ogen waardoor ik mijn ogen bijna helemaal dicht moet knijpen, wil ik iets kunnen zien. "Nee, ik jou ook niet," antwoord ik en plak er nog een nep lachje achteraan. "Ben-Ben je nog naar huis gegaan?" Ik bijt op mijn lip. Moet ik hem zeggen dat ik geen huis heb of moet ik liegen? "Ja... Ja, ik ben nog naar huis gegaan," zeg ik. Hij fronst een beetje. "Je liegt hè?" Mijn hele hoofd word warm en waarschijnlijk zijn mijn wangen nu vuurrood. Ik haal mijn schouders op als antwoord. "Wil je even met mij mee naar huis? Je mag je daar wel even opfrissen en zo als je wilt." Ik denk even na maar knik dan. "Oké..," zeg ik twijfelachtig. "Zolang je me niet verkracht," voeg ik nog toe. Hij glimlacht. "Maak je daar maar geen zorgen over, kom mee."

Hij woont in een appartementje midden in het centrum. Het is op zich vrij groot voor een appartement. Hij leidt me naar de badkamer. "Neem zo veel tijd als je nodig hebt," glimlacht hij. Ik glimlach een beetje en knik. Hij loopt de badkamer uit. Ik begin me uit te kleden en zet de douche aan. Ik wacht tot de stralen warm worden en stap er dan onder. Ik wrijf met mijn handen over mijn gezicht en kreun even wanneer de stralen mijn wonden raken. Het prikt en brand. Ik klem mijn tanden op elkaar en gelukkig ebt de pijn na een paar minuten weg. Ik was mijn haar met de shampoo die er staat en geniet heel even.

Als ik klaar ben droog ik me af en kijk ik naar de vieze kleren die ik weer aan moet doen. Met tegenzin trek ik ze aan en verlaat ik de badkamer. Ik hoor een gitaar en gezang en loop nieuwsgierig op het geluid af. Ik kom uit in de woonkamer en zie Niall op de bank zitten met een gitaar. Hij zingt erbij en het klinkt echt prachtig. Ik dacht dat Liam goed kon zingen, maar Niall is nog beter. Vergeet Liam, dikzak. Als het liedje afgelopen is ga ik naast hem zitten. "Je kunt mooi zingen," complimenteer ik. Hij glimlacht breed. "Thanks." Hij word een beetje rood en ik glimlach, ik weet niet eens waarom ik glimlach. Don't fall for him, don't be a stupid kid. "Had je gister geen tas bij je?" vraagt hij verbaasd. Ik knik een beetje. "Hij euh... Hij is vannacht gestolen," mompel ik. Ik speel met mijn vingers en gaap. "Ik zei toch dat je naar huis had moeten gaan, zaten er waardevolle dingen in?" Ik haal mijn schouders op. "Die tas was een soort van alles wat ik heb," zeg ik zachtjes. Vragend kijkt hij me aan. Ik kan maar beter gewoon de waarheid vertellen, daar zal ik waarschijnlijk het verst mee komen, hoe moeilijk en kut dat ook is. "Ik kon niet naar huis, want ik heb zeg maar geen huis meer," gooi ik eruit. "Ik heb gewoon dingen meegemaakt, dingen die niet leuk zijn, en daardoor heb ik geen huis of iets meer. Ik maak overal een enorme klotezooi van," leg ik verder uit. Hij vraagt gelukkig niet door op wat ik dan mee heb gemaakt, hij heeft waarschijnlijk door dat ik er niet graag over praat. "Oh jeetje, wat rot... Kan ik je ergens mee helpen? Wil je nieuwe kleren of wil je hier misschien een tijdje blijven, dat vind ik echt niet erg trouwens, of kan ik iets anders voor je doen?" Ik glimlach een beetje om hoe behulpzaam hij is, hij oordeelt me totaal niet om het feit dat ik dakloos ben. "Kan ik hier een aantal dagen blijven? Ik beloof dat je niet eens zult merken dat ik er ben," zeg ik. Hij knikt en glimlacht. "Natuurlijk mag dat! En ik vind het ook niet erg als ik merk dat je er bent, je lijkt me een hele aardige meid." Ik glimlach weer. Ik heb in tijden al niet meer zo veel gelachen. Hij leid me naar mijn kamer, die erg klein is, maar dat maakt me niet uit. Ik heb nu ten minste een kamer. "Ik laat je wel even alleen zodat je kunt wennen. Je hoeft niets vragen over of je iets mag pakken of zo, dit is nu ook even jouw huis," zegt hij. Ik knik en glimlach. "Bedankt dat ik hier mag blijven, echt enorm bedankt." Hij glimlacht. "Geen probleem. Make yourself at home." Hij loopt weg en ik plof neer op het zachte bed. Ik ga onder de dekens liggen en kijk naar het witte plafond. Ik moet Niall niet gaan vertrouwen, die fout maak ik niet nog eens. Mijn oogleden zakken langzaam dicht en ik val in een diepe slaap.