Trouble

28

De volgende ochtend word ik in precies dezelfde positie wakker. Ik kijk omhoog in de blauwe ogen van Niall. Hij glimlacht naar me terwijl hij met mijn haar speelt. Ik sluit genietend mijn ogen. "Zal ik een lekker ontbijtje voor je maken?", vraagt Niall. Ik open mijn ogen weer en twijfel of dat wel goed gaat komen. Uiteindelijk knik ik maar gewoon, zodat hij er niks van zal denken. Hij stapt uit bed en meteen neemt kippenvel mijn lichaam over.
Een aantal minuten later stap ik ook uit bed en loop ik op blote voeten naar Niall. Hij staat met zijn rug naar me toe en heel even wil ik mijn armen om zijn torso slaan, maar ik besluit het niet te doen. Ik ga op een stoel aan de kleine eettafel zitten terwijl ik naar Niall kijk. "Je kunt ook gewoon een foto maken, it will last longer," zegt hij en kijkt me aan met een grijns. Ik voel warmte naar mijn wangen stijgen en kijk snel weg. Ik kijk naar buiten terwijl ik me besef dat ik het uitzicht hier nog helemaal niet heb gezien. Niall woont op de eerste verdieping van dit gebouw, dus erg hoog zitten we niet, maar ik vind het prachtig. Overal krioelen mensen langs elkaar over de stoep, terwijl er auto's over de weg naast hen razen. Er staan veel bomen, maar omdat het weer herfst word, hangen er niet veel blaadjes aan. Ik schrik op uit mijn gedachten wanneer Niall een bord met eten voor me neer zet. Hij gaat met zijn bord tegenover me zitten. "Ik hoop dat het smaakt," zegt hij, voordat hij een hap neemt van zijn pannenkoek met aardbeien, chocoladesaus en slagroom. Ik slik terwijl ik naar de pannenkoek voor me kijk. Ik hoor de stemmen door mijn hoofd razen als gekken.

Ik vermoord je als je het opeet.

Je bent al zoveel aangekomen de laatste paar dagen!

Zie je al dat vet dan niet aan je lichaam?

Er zit niet normaal veel suiker in slagroom en die saus, wil je soms dik worden? Oh wacht! Dat ben je al!

Wat zal Niall wel niet van je denken als je zoiets eet?!

Het gaat maar door en het gaat maar door. Mijn hoofd voelt alsof het ieder moment uit elkaar kan spatten. In éen klap komt alles weer terug. Alles waar ik de afgelopen jaar doorheen ben gegaan slaat me vol in mijn gezicht en ik kan er maar niet aan ontsnappen.

"Gaat het?" vraagt Niall bezorgd. Hij legt zijn hand op mijn arm die levenloos op de tafel ligt naast het bestek. Ik merk nu pas dat ik huil en meteen sta ik op. Er komt een snik uit mijn mond en meteen loop ik terug naar mijn kamer. Ik sluit de deur achter me en draai hem op slot. Ik zak neer op de grond terwijl de stemmen doorgaan met me vernederen, me pijndoen en me volledig kapot maken. Ik hoor Niall aan de andere kant van de deur, maar ik reageer niet op hem. Allemaal korte flashbacks schieten in een sneltrein door mijn hoofd, wat alles alleen maar erger maakt. Ik knijp mijn ogen dicht in hoop dat de beelden weggaan, maar ze blijven maar komen. Hoe mijn vader me altijd sloeg, verkachtte, mishandelde. Hoe ik constant werd gepest door Olivia en hoe ik keer op keer werd verlaten. Hoe mensen me keer op keer lieten vallen. Elke fucking keer weer. Er schieten beelden door mijn hoofd heen over Liam. Hoe we van elkaar hielden en hoe het in een oogwenk allemaal weer verleden tijd was. De pijn in mijn hoofd word steeds erger en erger. Ik kan dit niet meer. Ik wil dat het voorbij is. Ik wil niet meer verlaten worden. Ik wil niet meer gepest worden, door Olivia niet, door de stemmen in mijn hoofd niet. Ik wil niet meer leven.
Zwarte vlekken nemen mijn zicht over en de boze stemmen in mijn hoofd schreeuwen van steeds verder weg naar me, totdat alles zwart is, totdat ik in éen groot, zwart gat beland.

Heel wat uren later kom ik langzaam weer bij. Ik open mijn ogen en de zwarte vlekken verdwijnen traag uit mijn zicht. Ik lig in elkaar gekropen op het tapijt. De stemmen zijn weer tot rust gekomen, waardoor het nu op mijn gedachten na doodstil is in mijn hoofd. Ik kom langzaam overeind en haal de deur van het slot. Ik open de deur en zie Niall meteen voor mijn neus staan. Hij slaat zijn armen stevig om me heen. "Wat gebeurde er? Ben je oké?" Ik antwoord niet en knuffel hem alleen maar terug. Ik snuif zijn geur op en geniet er even een kort moment van. Ik laat hem weer los, waardoor hij mij ook los laat. "Gaat het?" vraagt hij zacht. Oprechte bezorgdheid staat in zijn ogen. Ik knik een beetje en weet dat hij me niet geloofd, maar hij laat het erbij. "Wil je wat water?" Ik knik weer en meteen loopt hij weg om het te gaan halen. Ik gooi mezelf neer op de bank in de woonkamer en een paar seconden later geeft Niall me een vol glas water. Ik gooi het allemaal in een keer achterover en zet het lege glas op tafel. Niall zet de tv aan, wat ik fijn vind, want dan zitten we niet zo ongemakkelijk in stilte. Ik kijk naar het scherm, geen idee hebbend waar het over gaat en ik voel Niall naar me staren. Ik negeer hem en blijf naar de tv kijken. Ik heb geen zin om te praten, maar ik heb ook geen zin om alleen te zijn, bang dat er weer iets zal gebeuren. Ik kijk op de klok die boven de tv hangt. Het is al tien uur geweest, wat betekent dat ik de hele dag out ben geweest. Ik heb geen idee wat er in die tijd gebeurd is.

Wanneer ik na een tijdje naar Niall kijk, ligt hij te slapen. Zijn mond hangt een beetje open. Hij ziet er nu zo onschuldig uit. Een warm gevoel gaat door me heen terwijl ik hem bekijk. Ineens gaan zijn ogen open en kijk ik snel weg. Ik zie hem glimlachen in mijn ooghoeken, waardoor mijn mondhoeken ook een beetje opkrullen. Ik kijk hem weer aan. Een brede, goofy glimlach siert zijn gezicht. Hij wenkt me naar zich toe en een beetje twijfelachtig schuif ik wat meer naar hem toe. Hij trekt me tegen zich aan, waarna ik weer mijn hoofd tegen hem aan leg. Zijn kin steunt op mijn hoofd. Mijn ogen prikken van vermoeidheid en al snel zakken mijn oogleden dicht.