Trouble

7

Ondanks de woorden van Liam blijven de woorden van Olivia door mijn hoofd spoken. Misschien wil Liam me alleen maar om me vervolgens te breken om me van deze wereld te krijgen en vervolgens uitlachen op mijn begrafenis. 

Na school loop ik terug naar Liam's huis, omdat ik even geen zin heb om te praten. Zodra de bel gaat sta ik op en loop ik het lokaal uit. Ik snel me de school uit, hopend dat Liam me niet heeft gezien. 

Als ik ongeveer op de helft ben word ik gebeld. Ik kijk op het schermpje en druk het weg als ik zie dat het Liam is. Ik loop rustig door en denk na over de opmerkingen die ik vandaag te horen kreeg. 

'Jezus, draagt dat kind wel eens iets anders dan zwart?'

'Vetklep'

'Nerd'

'Sukkel'

'Je bent echt lelijk'

'De wereld zou een stuk mooier zijn als je gewoon verdween'

'Ga weg, seriously'

Na een tijdje kom ik eindelijk aan bij Liam. Ik druk op de bel en wacht tot de deur open gedaan word, wat na een aantal seconden het geval is. "Bella, waar was je?", vraagt hij, lichtelijk in paniek. "Relax, ik wilde gewoon even alleen zijn," mompel ik. "Nou je had ten minste een berichtje kunnen sturen," zegt hij. Ik kijk hem even aan, maar loop dan door naar de kleine woonkamer. "Bell, in een relatie hou je niet alleen rekening met jezelf, maar ook met je partner," hoor ik Liam zeggen. Hij komt ook de woonkamer in en gaat aan de andere kant van de bank zitten. "Sorry," zeg ik zacht. Liam kijkt me aan en trekt me naar zich toe. "Het maakt niet uit, maar stuur voortaan gewoon even een berichtje." Ik knik en nestel me tegen hem aan. Hij drukt een kus op mijn hoofd en zet de tv aan. 

Na een tijdje gaat de bel. Liam kijkt sneaky door het raam wie het is en kijkt me vervolgens verschrikt aan. "Verstop je! Nu! Kom op! Het is de directeur!" Verschrikt ren ik naar zijn slaapkamer en sluit mezelf op. Ik hoor Liam de deur openen en de stem van de directeur. "Ha, Liam, hoe gaat het? Ik wil even met u praten," zegt hij. Mijn hart bonst in mijn kas, straks weet hij het van ons. Ze gaan de woonkamer in, waar ik net niet kan horen wat ze zeggen. Ik spits mijn oren, maar ik hoor alleen maar wat gemompel. 

Na een lang gesprek lopen ze weer naar de voordeur, nemen ze afscheid en gaat de deur weer dicht. "Hij is weg," zegt Liam en meteen ga ik de kamer uit. "Waar ging het over?", vraag ik, bang voor het antwoord. "Hij wilde me gewoon even wat beter leren kennen. Jeetje, ik was echt bang dat hij het zou weten over ons," zucht Liam. Ik lach. "Ja, ik ook, jezus. Ik had bijna een hartaanval!" Had je dat maar, zegt een stemmetje in mijn hoofd. Ik druk het weg en  plof weer neer op de bank.

Een week later sta ik daar weer, voor mijn eigen huis. Mijn vader is thuis zo te zien, en bang loop ik naar binnen. "Hallo?", zeg ik. Meteen word het stil boven en komt mijn vader de trap afgestormd. We kijken elkaar aan, en voor het eerst in een hele lange tijd zie ik dat hij nuchter is. Hij loopt naar me toe en wil me een knuffel geven, maar ik deins bang achteruit. "Blijf van me af!" Verdrietig kijkt mijn vader me aan. "Het spijt me," fluistert hij met tranen in zijn ogen. "Het spijt je helemaal niet. Ook al was je dronken, het is geen goed excuus," zeg ik. Hij laat zijn armen langs zijn zij vallen en kijkt me hopeloos aan. Er rolt een traan over zijn wang. Ik gooi mijn tas naast me neer, en loop het huis weer uit. Ik gooi de deur dicht en loop door de voortuin de straat op. De deur gaat weer open. "Bell! Blijf, alsjeblieft?", hoor ik mijn vader vragen. Ik negeer hem en loop stug door. Ik loop de hele stad door, en blijf uiteindelijk staan voor Liam's huis. Ik kijk vanaf de stoep door het raam bij hem naar binnen, en zie hem knuffelen met een andere vrouw. Tranen vormen zich in mijn ogen. Mijn hart breekt. Met een snik loop ik snel door. 

De hele nacht dwaal ik door de stad, met mijn gedachten op niks anders dan Liam. Tranen beginnen al weer te komen wanneer ik aan het beeld denk dat ik zag. 
Langzaam word het weer licht en begint de stad wakker te worden. De vogels beginnen weer te fluiten, mensen gaan de deur uit, op naar hun werk. Iedereen gaat gewoon door met het leven, de wereld draait gewoon door, terwijl de mijne stil staat. 

Om negen uur sta ik voor het terrein van school. "Hey Bell," hoor ik achter me. Ik draai me om en zie Liam staan. Hij schrikt als hij me ziet. "Wat is er aan de hand?" Ik lach humorloos en loop weg. "Waar ga je heen?", roept Liam. Kwaad draai ik me om. Ik loop naar hem toe en duw hem naar achter. "Fuck you!" schreeuw ik in zijn gezicht. Verbaasd kijkt hij me aan. "Doe nou niet net alsof je geen idee hebt waar ik het over heb! Je hebt elke dag een ander zeker? Zoek het uit, Liam, go fuck yourself!" Ik ren weg, en ergens hoop ik dat hij achter me aan komt, maar wanneer ik de hoek om ga en stiekem kijk of hij me gevolgd is, is hij weg. Ik laat me tegen de muur van het huis zakken en barst in huilen uit. Olivia had gelijk, Olivia heeft altijd gelijk, en dit keer is het genoeg. Ik ren de school in, naar de plek waarvan ik zeker weet dat Olivia er is, en ja hoor, daar staat ze met haar 'vrienden' in de wc's op de eerste verdieping. Ik open de deur en kijk haar woest aan. Met een klein glimlachje kijkt ze in mijn ogen. "Wat is er aan de hand, Bella? Is er iets mis?" Ik pers mijn lippen op elkaar. "Ik moet je feliciteren, Olivia. Je hebt het voor elkaar. Ik ben er klaar mee. Je hebt gewonnen. Is dit wat je wilde? Ik wens je nog een fijn leven." Ik loop de ruimte weer uit en beuk iedereen aan de kant die in de weg staat. Ik zie Liam bij een lokaal staan, en heel even hebben we oogcontact, maar meteen verbreek ik het en storm ik de trap af, de school uit, klaar om alles te beëindigen. 

Zodra ik het gebouw uit ben hoor ik Liam achter me. "Bella! Wat ga je doen?!" Ik negeer hem en steek mijn middelvinger op naar achter. Ik begin te rennen en te rennen, tot ik niet meer kan, maar nog blijf ik rennen. Ik stop pas als ik de brug zie. Ik klim op de rand en kijk naar het water ver onder me. "Bella! Bella niet doen!", hoor ik Liam schreeuwen vanuit de verte. Ik kijk hem nog een keer aan, voordat ik spring. Ik hoor verschillende mensen schreeuwen en ik hoor verschrikte geluiden. Ik sluit mijn ogen, en dan is het zwart...