Now That I've Found You Ft. Martin Garrix

24.0

<Louis>

Ik word wakker van Mila die in haar slaap onrustig ligt te draaien. Ik lach een beetje in mezelf, maar dan merk ik dat ze wel erg dicht bij de rand van het bed ligt en ik trek haar tegen me aan. Ik veeg een haar uit haar gezicht en kijk naar haar. Ze is zo mooi. Ik blijf haar nog even aankijken, maar dan gaat mijn wekker. Stiekem hoop ik dat Mila niet wakker is geworden. Ik kijk weer naar haar en dan ineens opent ze haar ogen. Shit. 'Was je nog van plan mij wakker te maken?' vraagt ze met een slaperige stem. 'Ook goedemorgen, en ja dat was ik van plan ja.' Niet gelogen want ik wilde haar echt wakker maken, alleen niet nu, maar over een half uurtje ofzo. Als we bijna te laat waren voor het ontbijt. Mila knikt. 'Goedemorgen Lou.' Ik knuffel haar. Ik kan uren zo blijven liggen en daarom zeg ik niks over opstaan of ontbijt over 25 minuten.

'Hoelaat ontbijten we?' vraagt ze dan. 'Over 5 minuten' zeg ik terwijl ik op mijn telefoon kijk hoelaat het is. '5 minuten?' Ik knik. Ze maakt zich los uit mijn greep en verdwijnt de badkamer in. Missie geslaagd. Als ze 3 minuten later de badkamer uitkomt heeft ze haar haren in een knot gedaan en een klein laagje make-up op. Nu loop ik de badkamer binnen, snel doe ik mijn haren en spray ik een beetje deo op, de rest komt straks wel. Als ik weer naar buiten kom heeft Mila een hoodie van mij aangetrokken. Hij is alleen zo lang dat je haar pyjamabroekje niet ziet. Ik glimlach 'Staat je goed.' Mila kijkt me aan en lacht dan sarcastisch. Ik pak het pasje van de andere kamer en van onze eigen kamer van het plakje naast de deur en dan gaan we ontbijten.

'Jullie zijn wel echt van het op tijd komen he?' klaagt Martijn vanaf de ontbijttafel. 'Goedemorgen Tijn' antwoordt Mila extreem vrolijk. 'En we waren op tijd geweest als Louis had gezegd hoelaat we zouden ontbijten, nu moest alles binnen 5 minuten.' Mila gaat aan een van de twee lege stoelen zitten en ik neem plaats tegenover haar. Als ik naar de ontbijttafel kijk constateer ik dat de rest niet op ons heeft gewacht. Maar goed, wat maakt het ook uit. Ik had de afgelopen 25 minuten niet anders willen besteden, ze waren het laatkomen en mopperen van de rest wel waard.

Na het eten lopen Mila en ik terug naar onze kamer. Even omkleden. Ik vond het niet nodig maar op de een of andere manier wilde Mila niet over straat in een kort pyjamabroekje en een veel te grote hoodie. Oké, dat broekje gaat misschien wat ver, maar die hoodie mag ze wel aanhouden. Helaas, Mila komt de badkamer uitlopen in een trui van haarzelf en haar ripped jeans. Leuk, maar ik zie haar toch liever in mijn hoodies. Ik stop mijn camera en de rest van de spullen in de rugzak. Als de kamerdeur opengaat pakken we onze jassen en dan gaan we: sightseeing in Noorwegen.

Ik vind het normaal echt niet erg om een eindje te rijden voor een mooi uitzicht, maar nu ben ik er wel klaar mee. We zitten al zo'n twee uur in de auto en gisteren hebben we buiten vliegen ook niks gedaan. Normaal kan ik stilzitten goed hebben.

<Mila>

In mezelf begin ik een beetje te lachen. Louis is het stilzitten zat, dat zie je aan hem. Hij is heel onrustig. Gelukkig wordt de auto geparkeerd en ik hoor een zucht uit Louis mond ontsnappen. Allemaal stappen we uit. Ik leg mijn jas op de grond en ga erop zitten. Normaal zou ik best op de grond gaan zitten, maar ik heb een witte broek aan, geen goed idee dus. We zitten op een soort van klif ofzo. Als ik naar beneden kijk zie ik rotsen en de zee. Dat is alles, verder is er niks. Geen gebouwen te zien. Dat zou het uitzicht en de rust verschrikkelijk verpesten.

Na ongeveer twee uur besluiten we naar een andere plek te gaan, maar er moet natuurlijk eerst beslist worden waarheen. En dat is met zoveel mensen best lastig. Na een kwartier discussiëren, hakt Martijn de knoop door. We gaan naar een rustig en oud dorpje, niet ver hier vandaan. Ondertussen hebben we ook weer honger gekregen dus dat komt allemaal goed uit.

Onderweg naar het dorpje hebben we natuurlijk weer pech. Er gebeurt vlak voor onze neus een ongeluk op de snelweg en dus kunnen we nu niet verder. Watse belt de hulpdiensten en de rest probeert te doen wat ie kan. Tot overmaat van ramp begint het ook nog eens te regenen. Als Watse klaar is met bellen vertelt hij wat we moeten doen. We mogen absoluut niemand uit de auto's halen, dat kan gevaarlijker zijn dan ze erin laten zitten. Vluchtig kijk ik naar een van de auto's en dan zie ik twee kleine kinderen zitten. Ik tik Louis aan en loop naar de auto. Één van de ramen staat een klein stukje open. Ik ga in kleermakerszit zitten en begin tegen de kinderen te praten, in het Engels natuurlijk, maar ze lijken het te begrijpen.

Na ongeveer 10 minuten zijn de hulpdiensten er eindelijk. Het is inmiddels aan het onweren en bliksemen en Charelle en ik worden naar de auto gestuurd. 5 minuten later komt de rest ook terug. Volgens Louis waren de kinderen oké, ze zouden in het ziekenhuis nog een keer extra worden nagekeken, maar op het eerste gezicht leken ze niks te mankeren. Nog een halfuur staan we vast voor er één rijstrook vrij is gemaakt. De rest van de dag brengen we in het dorpje door en 's avonds eten we in het hotel. Daarna gaan we naar een cafeetje om de hoek waar een bandje speelt vanavond. Even de dag lekker afsluiten...