Now That I've Found You Ft. Martin Garrix

23.0

<Mila>

Ik word wakker als mijn hoofdsteun opstaat. Ik ga rechtop zitten en wrijf in mijn ogen. Ik was nog niet klaar om wakker te worden. 'Mila' hoor ik dan. Langzaam open ik mijn ogen. Louis zit voor me op zijn hurken op de grond. 'We moeten inchecken'. Dit meen je niet, moet dit nu. Met moeite sta ik op. Het is dat het moet, anders was ik lekker blijven zitten. Louis lacht 'Zometeen kun je weer slapen.' Hij slaat een arm om me heen en samen lopen we naar de rest.

'Mila' hoor ik ineens achter me. De groep is net aan de beurt met inchecken. Ik draai me om, Daniël. Louis moet iets gemerkt hebben want meteen draait hij zich ook om. 'Daniël' hoor ik hem sissen. Ik pak zijn hand vast, om hem tegen te houden, maar ook omdat ik het fijn vind. 'Grappig dat hij denkt dat hij je voor zichzelf heeft' lacht Daniël vals terwijl hij naar Louis wijst. 'Maar Mila, ik zal ter zake komen. Ik kan niet stoppen met aan je denken. Je bent overal. Ik hou van je. En kijk, we weten allebei dat dat stuk verdriet naast je geen schijn van kans maakt bij jou.' Louis maakt zich los uit mijn greep en loopt naar Daniël toe. Dit kan alleen maar fout aflopen. Louis wordt kwaad maar toch kan ik niet verstaan wat hij zegt. Dan draait hij zich om en loopt terug naar mij, maar Daniël laat het er niet bij zitten. 'Mila is niet wie je denkt dat ze is. Ze kan veel beter krijgen en dat weet ze zelf ook. Mila bespeelt je.' Nu ben ik degene die kwaad word. Ik loop op Daniël af. Louis pakt mijn pols om me tegen te houden, maar ik schud hem af. 'Jij weet helemaal niks over mij! Wie zegt dat mijn naam überhaupt Mila is!' Verder kom ik niet want Daniël wordt omsingeld door politieagenten.

<Louis>

Ik druk Mila tegen me aan. Waarom moet die gast alles weer verpesten. Alles ging goed tussen Mila en mij. 'Kom, we moeten inchecken.' Mila kijkt omhoog, ze pakt mijn hand en dan gaan we weer in de rij staan. Ik wil iets zeggen, maar toch blijf ik stil. Ik kijk naar Mila. Ze heeft nog steeds mijn hand vast en kijkt naar de grond. Als we eindelijk aan de beurt zijn geef ik onze tickets af. Nu moeten we weer wachten. Mila gaat naast me zitten en legt haar hoofd tegen mijn schouder. Ik sla mijn arm om haar heen.

Het is niet zo dat ik denk dat wat Daniël zegt waar is, maar ik begin er nu wel over na te denken. Bespeelt ze me echt? Ik kijk haar aan. Ze slaapt. Ineens kan het me niet meer schelen of ze me bespeelt of niet. Dit meisje doet meer me dan iemand ooit heeft gedaan. Als ik met Mila ben voelt alles zo goed. Ik kijk de rest van de groep rond. Martijn werkt aan een nieuwe track en de rest slaapt, zit op zijn telefoon of is te energiek.

Ik wil Mila net wakker maken als ze vanzelf al wakker wordt. Nu kunnen we eindelijk het vliegtuig in op naar Noorwegen. Omdat Mila en Charelle in eerste instantie niet mee zouden gaan zitten Mila en ik apart van de rest. Wel lekker zo even niet met de rest om ons heen. Mila zal wel weer willen slapen. Ze is al zo moe de hele dag. Ze lijkt alleen nu het plan niet te hebben om te gaan slapen. Ze gaat comfortabel zitten en kijkt naar buiten. We zijn nog niet opgestegen, maar andere vliegtuigen zijn wel al aan het opstijgen. Zelfs vanuit een stilstaand vliegtuig valt nog van alles te zien. Als we eindelijk we zijn opgestegen pak ik Mila's hand vast. Even kijkt ze erna, dan kijkt ze mij aan, ze glimlacht en dan kijken we samen naar buiten. De gebouwen onder ons worden steeds kleiner. Tot we op een geven moment alleen nog maar wit zien. We zitten boven de wolken en zelfs dit uitzicht is prachtig.

We zitten nu al een tijdje in de lucht en ik zie Mila vechten tegen haar slaap. We besluiten dus maar een filmpje te kijken. Ik heb er net een aangezet als Mila me op mijn schouder tikt. Ik zet de koptelefoon af en kijk haar vragend aan. 'Wat zullen ze nu met Daniël doen?' vraagt ze. Shit, geeft ze om die gast? 'Ik denk dat er een rechtszaak komt en dat hij een gevangenisstraf krijgt.' zeg ik dan. Ze knikt. 'Gelukkig.' Niet dus, wat een opluchting. 'Lou?' vraagt ze dan. 'Ja Mila.' 'Thanks voor straks.' Ze drukt een kus op mijn wang. 'Ik doe alles voor je dat weet je toch.' Allebei kijken we weer naar het scherm en ik zet de film weer aan.

<Mila>

De heft van de film heb ik niet gezien, maar nu staat het vliegtuig weer aan de grond. Nog heel even en we mogen eruit. Ik kijk naar Louis. Die is bezig op zijn telefoon. Even verderop zie ik de rest van de groep zitten. Martijn stopt zijn laptop vast terug in zijn rugzak en de rest is op zijn telefoon bezig. Dan mogen we eindelijk het vliegtuig uit. Het wemelt natuurlijk van de fans op het vliegveld en dus is het lekker druk. Ik probeer dicht bij Louis te blijven om zo niet iedereen kwijt te raken. Als we naar de taxi lopen is het toch best koud. We zijn tenslotte in Noorwegen. De rit naar het hotel is lang en als we eenmaal zijn aangekomen, willen de meeste mensen even slapen. Zij hebben in het vliegtuig niet geslapen en zijn nu dus behoorlijk moe. Ik heb mijn slaap voorlopig wel gehad en ga in de woonkamer op de bank zitten. Omdat Charelle en ik eerst niet mee zouden gaan is er ook een slaapkamer te weinig geboekt. Gelukkig is er aan het einde van de gang nog een kamer vrij en dus besluiten Louis en ik daar naartoe te verhuizen. We hebben we een pasje van de kamer van de rest dus we kunnen altijd binnen. Er is dus ook afgesproken dat we daar steeds met z'n allen eten.