Now That I've Found You Ft. Martin Garrix

16.0

<Louis>

We zijn inmiddels weer een paar weken verder en tussen Mila en mij gaat het nog steeds stroef. Vooral als Nina er ook bij is komt er niks zinnigs uit mijn mond om een gesprek aan te gaan met Mila. Ik heb het gevoel dat ik steeds moet letten op wat ik zeg. Het is vooral fucked up als we weer met Martijn mee zijn naar Mexico of een ander land. Als hij dan een meeting heeft met de rest blijven of Mila en ik, of Mila, Nina en ik, of Mila, Nina, Charelle en ik, of Mila, Charelle en ik over. Als Charelle erbij is is het eigenlijk nog wel te doen. Zij zorgt ervoor dat we met elkaar praten en dat het dus iets minder awkward is.

<Mila>

Ik mis Louis. Ofja, ik mis hoe close we waren vlak voor mijn vertrek terug naar New York. Zal het mijn schuld zijn dat alles is verandert? Ik merk dat ik, zodra Martijn er niet meer bij is, steeds meer in mezelf ben. Hopelijk loopt dit niet zoals het liep toen ik Martijn kwijtraakte. Helaas heb ik alles bij de hand om een herhaling te maken van die gebeurtenis en de drang is groot...

Een paar weken later

<Martijn>

Hier sta ik dan. Naast haar bed. Het bed van mijn maatje. Mijn beste vriendin. Hoe heeft het zover kunnen komen? Waarom heb ik niks gemerkt? 3 uur geleden heb ik haar gevonden met een doosje pillen naast haar.op de badkamer. Ik dacht dat het klaar was. Dat ik haar kwijt was. Dat ik haar deze keer voor altijd kwijt was. Gelukkig was de ambulance er optijd bij. Nu is ze net een lijk. Overdosis LSD zeggen ze. Deed ze daar dan aan? had ik dit moeten weten? Had ik dit kunnen weten? Vanavond zou ik eigenlijk draaien hier in Mexico, maar dat hebben we afgezegd. Klote is het wel, maar nu mila in het ziekenhuis ligt ben ik er met mijn hoofd niet bij.

Bijna iedere dokter die hier binnen komt lopen vertelt me dat ik haar ouders moet bellen. Lastig als die niet meer leven. Inmiddels ben ik het zo zat dat ik mijn eigen ouders heb gebeld. Die zien Mila ook als een soort dochter. Ze pakken het eerstvolgende vliegtuig deze kant op. Ik ben blij dat ik met Louis mee kon rijden naar het ziekenhuis. In de ambulance mocht ik niet mee. Nu gaan we om de beurt een tijdje bij Mila zitten.

<Louis>

Het is mijn beurt om bij Mila te zitten. Aangezien er steeds maar één iemand bij haar mag zit Martijn beneden in het restaurantje even iets te eten, voor zover hij een hap door zijn keel gaat krijgen. Ik kijk naar Mila. In dit grote, witte bed lijkt ze net een klei kind. Door de overdosis die ze heeft gehad ligt ze nu in een coma. Ze zeggen dat als je praat tegen iemand die in een coma ligt, de persoon je kan horen. Ik besluit dat dus maar te doen. Rustig begin ik met vragen waarom ze dit heeft gedaan en hoelang ze dit al doet. Vervolgens bied ik mijn excuses aan voor de afstand die er nu tussen ons is. voor ik het weet staan er tranen in mijn ogen en vertel ik haar wat ze voor mij betekent. Voor mij is nu alles duidelijk. Ik ben nog lang niet over haar heen en ben haar zeker niet vergeten. Vlak voor Martijn me aflost weet ik tot rust te komen. Zonder enige controle over mezelf druk ik een kus op haar voorhoofd en dan loop ik de kamer uit.

<Charelle>

Ik zit net midden in een shoot als ik word gebeld. Snel kijk ik wie het is, Martijn. Ik wil mijn telefoon weer wegleggen, maar dan bedenk ik me dat Martijn dondersgoed weet dat ik nu een shoot heb. Hij belt dus alleen als er een noodgeval is. de telefoon gaat inmiddels niet meer over, maar net als ik hem terug wil bellen zie ik dat hij mijn voicemail heeft ingesproken.

*Hejj Charelle, ik weet dat je midden in een shoot zit en dat is waarschijnlijk de reden dat je niet opneemt. Ik wil je niet ongerust maken, maar ik zit in het ziekenhuis. Mila heeft een overdosis LSD gehad. Ze ligt in een coma. Louis is ook hier. Ik wilde het je even laten weten, voorlopig draai ik niet, ik wil bij Mila blijven. Mijn ouders pakken het eerstvolgende vliegtuig deze kant op. Ik heb je een ticket gemaild. Kijk maar of je komt. Ik wilde je het in ieder geval even laten weten. Als je komt zie ik je in het ziekenhuis, anders nog veel succes met je shoot. Ik hou van je!*

Voor ik het weet sta ik met mijn jas in mijn handen. Ik ga naar Mexico. Ik wil er zijn voor Martijn, ik weet hoeveel Mila voor hem betekent. Daarbij is Mila in de korte tijd dat ik haar ken een vriendin van me geworden. En eerlijk als ze daar met Louis moet zitten zal het zeker niet gezellig worden daar, gelukkig scheelt het wel dat Nina niet in Mexico zit.

Zodra ik Schiphol binnenloop zie ik Martijns ouders staan. Voor ik vertrok heb ik Martijn geappt dat ik die kant op kom. Hij zal daarna zijn ouders wel gebeld hebben. Lief dat ze voor hem en Mila die kant op gaan. Volgens mij zouden ze sowieso morgen naar Ibiza vlieg voor een van zijn shows, maar die gaan nu toch niet door. Eigenlijk zou Martijn 2 uur geleden met de jet naar Ibiza zijn gevlogen, maar nu heeft hij de show gecanceld. In het vliegtuig vertellen Martijns ouders me wat zij allemaal weten over wat er precies is gebeurd. Zelf waren ze ook erg geschrokken. Mila aan de drugs? Zo kennen ze haar helemaal niet. Martijn was in paniek geweest. Dat kan ik ook wel begrijpen. Ik zou niet weten wat ik zou moeten doen als ik iemand zou vinden met een doosje pillen erbij. Mila heb ik de afgelopen paar weken niet heel erg veel gezien. Ik probeer me te herinneren of ze zich anders gedroeg, maar behalve dat Louis zo afstandelijk doet is er niets veranderd sinds ik haar ken. Zodra het vliegtuig is geland en we onze bagage hebben opgehaald houden we een taxi aan. de rit naar het ziekenhuis lijkt eeuwig te duren en de lange, witte en kille ziekenhuisgangen die we daarna door moeten maken het niet veel beter. De zuster die met ons mee is gelopen wijst op een gegeven moment naar een groot raam aan de rechterkant. Binnen staat een groot bed waar Mila in ligt, naast haar zit Martijn op een stoel. Aan de andere kant van de gang staat een bankje waarop Louis ligt te slapen, zo te zien was het een vermoeiende dag tot nu toe...