Now That I've Found You Ft. Martin Garrix

7.0

<Mila>
We hebben net al mijn spullen in het hotel gedumpt en we zitten weer in de auto, op weg naar het centrum van New York dit keer. De ouders van Martijn, Louis en Laura zijn ook mee. Het is heerlijk weer en dus ben ik blij dat Martijn vandaag een vrije dag heeft. In het hotel heeft hij me even het schema van de komende maand laten zien en dat zag er best vol uit. We genieten dus maar van deze dag en gelukkig zit het weer ook nog mee. Ik kijk door de autoruit naar buiten. Louis rijd, Martijn zit naast hem op de bijrijdersstoel, Laura en ik zitten helemaal achterin met de ouders van Martijn voor ons. Op een moment als dit is een grote auto wel handig.

We zijn nog geen 5 meter van de auto vandaan of Martijn begint al te zeuren dat hij honger heeft. Wat heb ik dat gemist de afgelopen 4 jaar. Not! Nee grapje, stiekem wel. Eigenlijk heb ik alles gemist. Van Martijn's irritante trekjes tot aan school. Dit is voor het eerst in bijna een jaar dat ik terug denk aan Nederland. Het lijkt allemaal zolang geleden, dat mijn ouders overleden, dat ik voor de eerste keer naar New York kwam, dat ik het huis heb gekocht...

Ik word uit mijn gedachten gehaald door iemand die plotseling zijn arm om me heen slaat. Even moet ik moeite doen om te kijken wie het is. Door die capuchon en zonnebril zie je bijna niet dat het Martijn is. Gisterenavond ben ik erachter gekomen dat hij die capuchon en zonnebril soms wel nodig heeft. Ik werd bijna omver gelopen door gillende fans en Martijn leek het de normaalste zaak van de wereld te vinden terwijl ik me daar rot schrok, hij zal het wel gewend zijn. "Waar zit je met je gedachten?" fluistert Martijn. "Niks, gewoon.". Martijn lijkt het erbij te laten zitten, maar hij zal er straks wel weer over beginnen hem kennende. En inderdaad, als de rest een winkeltje binnenloopt en ik ze achterna wil lopen trekt Martijn me aan mijn arm terug naar buiten. "Mila wat is er? En nu niet liegen dat er niks is, waar zit jij met je gedachten?". En zie, daar is het moment waar de hele discussie begint over of er nu wel of niet iets is. Wie de discussie wint is van te voren nog niet bepaald. De aanhouder wint laten we zeggen. "Martijn er is echt niks geloof me". Komt er uit mijn mond terwijl ik hem knuffel zodat hij niet aan mijn gezicht kan zien dat er iets is.

<Martijn>
Misschien kan ik het er beter even bij laten, voor nu dan. Als ze vaker zo doet wil ik met haar praten. Niet omdat ik zo nieuwsgierig ben naar wat er is, maar meer omdat ik me zorgen maak. Als Mila me los laat trek ik haar mee het winkeltje in waar de rest al aan het rondkijken is. Als we de winkel uitlopen besluiten we aan de overkant een broodje te gaan eten. Ein-de-lijk, ik had echt honger.

Op de een of andere manier heb ik het natuurlijk weer voor elkaar gekregen dat ik herkent ben. Dat resulteerde natuurlijk razend snel in een horde fans om me heen. Dit moest natuurlijk weer net gebeuren toen ik Mila op haar wang kuste terwijl ik mijn arm om haar heen had. Fijn Martijn, dit ga je nog lang horen. Ik maak foto's met de fans en Mila staat een eindje verderop met Louis. Gelukkig staat ze nu niet naast me tussen al die fans. Af en toe hoor ik nare dingen zoals "Who does she thinks she is?" en "That bitch needs to stay away from him.". Voor nu laat ik het erbij. Als er in interviews vragen worden gesteld zal ik ze de waarheid vertellen. De groep mensen om me heen lijkt alleen maar groter te worden, maar op een gegeven moment staan alle fans ineens veel verder van mij vandaan. Als ik me omdraai zie ik Aubrey achter me staan. Hij zal de mensen wel een beetje op afstand hebben gehouden. Samen met Aubrey loop ik terug naar de auto waar de rest ons al op staat te wachten.

<Mila>
Wat een geluk dat Aubrey, Watse en José toevallig ook in het centrum waren. We zouden er anders nog wel even gestaan hebben, het zag er namelijk niet naar uit dat de fans van plan waren om te vertrekken. Zelfs niet nadat ze een foto met Martijn hadden. Sommige liepen wel weg, een paar kwamen langs Louis en mij gelopen en ze keken me boos aan. Martijn leek het allemaal wel normaal te vinden, maar in de auto kom ik eracnter dat hij er wel van baalde. We wilden eigenlijk nog een tijdje rondlopen in het centrum, maar in plaats daarvan zitten we nu in de auto terug naar het hotel.

Onderweg is het stil en in het hotel heeft het merendeel geen zin om iets te doen. Iedereen begint dus alvast zijn koffer in te pakken, we vliegen vannacht om 4 uur naar Jakarta. Ik hoef alleen mijn toiletspullen in te pakken, maar dat doe ik vanavond of vannacht wel. Wel leg ik alvast kleding klaar voor vannacht in het vliegtuig.

"Shit!" hoor ik Martijn roepen vanuit de woonkamer. "Wat is er?" komt er dan uit een aantal monden. Rustig loop ik de woonkamer in en ga naast Martijn op de bank zitten.  "Er gaan foto's rond op social media, van Mila en mij, van vanmiddag. Gezien de reacties die erop komen lijkt het me beter als je morgen een capuchon en zonnebril opzet. Ik wilde je hier buiten houden, maar zelfs dat kan ik niet. Het spijt me Mila.". Ik kijk naar de foto op Martijn's  telefoon. Dit kan inderdaad verkeerd opgevat worden en gezien de reacties gebeurt dat ook. "Ik ga mijn koffer pakken." Martijn staat op en loopt de slaapkamer in, met Louis en  mij achter zich aan. "Heb je een hoodie mee?" Ik schud mijn hoofd, niet aan gedacht. Martijn trekt er een uit zijn koffer en gooit hem mijn kant op.

Als ik Martijn en Louis heb geholpen met het opvouwen van hun kleren zodat alles in het koffer past, lopen we de woonkamer in. Watse riep net al dat het eten er was. We hadden geen idee wat er besteld was maar nu zien we de sushi uitgestald staan op de tafel. Dit is zo gezellig, eten met zo veel mensen. Ik ken ze pas drie dagen, maar ik snap dat Martijn dit ziet als familie. Na het eten gaan de meeste mensen naar bed. We moeten vannacht om half 3 opstaan en de vlucht is lang. Ik kan nog steeds amper geloven dat ik morgen gewoon in Jakarta zit.