Now That I've Found You Ft. Martin Garrix

15.0

Jaja jongens, hier is ie dan. 15.0 ik voel me echt heel schuldig dat ie er nu pas is, een week te laat. hopelijk kunnen jullie er alsnog van genieten. 16.0 is al bijna klaar dus voor volgende week heb ik geen excuus. Ik zie trouwens veel vaker dat mensen een soort Q&A doen in hun boek. mensen stellen vragen over de schrijver, de personages of andere dingen. Mochten jullie vragen hebben, stel ze dan in de comments of als je een vraag hebt die je liever privé stelt, gewoon even een berichtje. Mochten er veel vragen zijn of veel dezelfde vragen dan zal ik er een Q&A hoofdstuk over maken. Even je mening geven in de comments over dit hoofdstuk/boek zou lief zijn.

<Mila>

Ik zit nu bij Charelle en Martijn in de auto onderweg naar Martijns appartement. Ik was zo blij toen ik ze zag. Stiekem heb ik iedereen wel gemist toen ik in New York was. Eigenlijk had ik wel verwacht dat Louis mee zou zijn, Martijn zei aan de telefoon dat hij hem zou vragen mee te gaan, misschien heeft Louis betere dingen te doen. Als we bij Martijn thuis aankomen halen we met z'n drieen mijn spullen uit de auto. Martijn geeft even een kleine rondleiding door het appartement en laat de logeerkamer zien waar ik mijn spullen neerzet. We drinken even iets in de woonkamer en praten over New York en wat Martijn de afgelopen maanden heeft gedaan. Daarna begin ik met het uitpakken van mij koffers.

<Louis>

Ik sta voor de deur van Martijns appartement en word nu toch best zenuwachtig. Vanmorgen voelde ik de spanning al toen Martijn appte dat Mila terug was en dat ze vanavond dus ook mee zou eten. Mila weet niet eens dat ik een vriendin heb, tenzij Martijn het haar verteld heeft. Wat zal ze zeggen als ze Nina ziet? Eigenlijk moet ik me daar helemaal niet druk om maken. Het is niet zo dat Mila en ik iets hadden ofzo, we zijn gewoon vrienden. Martijn opent de deur en als we doorlopen naar de woonkamer zien we Charelle op de bank zitten. Waar is Mila? Ik besluit maar niks te vragen, het antwoord zal vanzelf wel een keer komen. En ja hoor, daar komt Mila de woonkamer binnenlopen. Ik sta op en ongemakkelijk knuffel ik haar. 'Ehm Mila, dit is Nina, mijn vriendin.' Ik kijk haar aan opzoek naar teleurstelling of misschien jaloezie, maar ik zie alleen de glimlach op haar gezicht. Dan draait ze zich naar Nina, die ze een hand geeft terwijl ze zich voorstelt.

<Mila>

Louis heeft een vriendin? Dat wist ik niet. Vandaar misschien ook dat hij niet belde ofzo. Zoude ze al lang iets hebben? Louis heeft er nooit iets over gezegd. Niet dat dat moet ofzo, ik bedoel hij is mij niets verplicht. Maar gezien ik toch vrij veel met hem ben opgetrokken voordat ik naar New York ging, denk ik dat ik dat toch wel gemerkt zou hebben. Achja eigenlijk zijn het mijn zaken ook niet, ik ben blij vooor hem en Nina lijkt me wel aardig. Als zij de reden is dat hij geen contact heeft gezocht in de afgelopen maanden moet ze vanbinnen toch wel een jaloers type zijn.

Ik moet lachen om Martijns manier van mensen uitnodigen voor een etentje bij hem thuis, mensen uitnodigen om bij hem thuis iets te komen drinken om vervolgens vanuit daar naar een restaurant te gaan om te eten. Dat hij niet kan koken, daar kan ik niks aan doen, maar hij had kunnen vragen of ik wilde koken ofzo. Nu zitten we dus in de auto op weg naar een restaurant. Aangezien we met z'n vijven zijn passen we met gemak in één auto waardoor er dus maar één iemand nuchter hoeft te blijven. Volgens Martijn zijn Nina en Louis gasten en dus hoeven ze niet te rijden. Ik moet eerst 6 maanden in Nederland zijn en dan pas kan ik mijn rijbewijs omzetten. Martijn heeft geen rijbewijs en dus moet Charelle rijden. Ik vind het wel lullig voor haar. Nu pas bedenk ik me dat ik sowieso niet zou mogen rijden, ik ben namelijk nog geen 18.

Als we 's nachts terugkomen bij het appartement wordt besloten dat Louis en Nina blijven slapen. Gezien ze allebei hebben gedronken en dus niet meer mogen rijden lijkt ons dat het beste. Het enige probleem is dat Martijn maar één logeerkamer heeft. Ik heb flink wat alcohol op, maar helder denken lukt nog redelijk. Ik offer me dus op om op de bank te slapen, dan kunnen Louis en Nina op de logeerkamer slapen. Nadat er 10 keer de vraag is gesteld of ik het zeker weet, stemt iedereen ermee in. Zodra we het appartement binnenlopen verdwijn ik dan ook in de logeerkamer om mijn spullen te pakken en me om te kleden. Na zo'n 10 minuten loop ik met mijn pyjama aan, een kussen in mijn hand en een deken over mijn schouder gegooid de kamer weer uit. Martijn heeft intussen de twee bankdelen tegen elkaar geschoven zodat er meer plek is en nu maakt hij zich nuttig door de zonnewering naar beneden te doen. Hij pakt mijn telefoon van het kookeiland af en legt hem aan de oplader. Lief dat hij zelfs daaraan denkt. Helaas heeft hij niet overal over nagedacht. Fijn dat de twee bankdelen tegen elkaar de bank iets breder maakt waardoor ik mee plek heb, maar door de rug- en armleuningen is het lastig om daadwerkelijk op de bank te komen. Mijn kussen gooi ik vast op de bank en dan klim ik zelf over de rugleuning heen. Zodra ik aan de andere kant van de rugleuning lig bedenk ik me dat mijn deken nog op het kookeiland ligt. Als ik opsta om weer over de leuning te klimmen duwt Martijn me terug op de bank. Voor ik weer op kan staan legt Martijn de deken over me heen. Ik voel me net een klein kind. Ik kan bijna geen kant op en Martijn staat me hier gewoon in te stoppen, vervolgens vraagt hij ook nog of ik wel lekker lig. Als ik knik als antwoord verdwijnt hij na een 'welterusten' zijn eigen slaapkamer in.

<Louis>

Ik word wakker van het gerammel van pannen. Meteen voel ik me niet meer moe en nieuwschierig loop ik de woonkamer in om vervolgens door te lopen naar de keuken. Daar staat Martijn met een pan in zijn hand. Op het kookeiland staan 5 ontbijtborden een eierdoosje. Wat betreft het bakken van eieren vertrouw ik Martijn wel in de keuken, maar dan houdt het ook op. Ik wil op de bank gaan zitten in de woonkamer, maar als ik daar aankom besef ik me dat op de bank zitten geen mogelijkheid is. Mila heeft namelijk de hele bank in gebruik als bed en zo te zien is ze niet van plan om binnenkort op te staan, ze ligt zo lief te slapen.

Als we met z'n allen aan het ontbijt zitten herhaalt de awkward stilte van gisterenavond zich weer. Mila zit tegenover me aan de tafel, maar om eerlijk te zijn heb ik de hele ochtend nog geen woord tegen haar gezegd. Best lullig eigenlijk voor haar. Waarschijnlijk vraagt ze zich af waarom ik zo doe, terwijl zij helemaal niks fout heeft gedaan.