Now That I've Found You Ft. Martin Garrix

17.0

<Mila>
Als ik mijn ogen open zie ik wazig. Alles om me heen is wit. Waar ben ik in godsnaam? Een man zit naast mijn bed, maar door de waas in mijn ogen zie ik niet wie het is. Het lijkt een wat oudere man, niet bejaard maar ook geen man van 20. "Hej meisje, hoe voel je je?" Ik probeer de stem te herkennen, maar in mijn hoofd lijkt het wel een rotzooi. Ik kom omhoog om de man beter te kunnen bekijken, maar door de pijnscheut in mijn hoofd laat ik me meteen weer op het bed vallen. De man druk op een knopje naast het bed. Vrijwel meteen begint er een lichtje te branden en hoor ik een piep.
Het is nog geen 10 minuten later en er staan al minstens 5 dokters in de kamer. Ook buiten de kamer staan doktors en andere mensen, waarschijnlijk te wachten tot ze naar binnen mogen. De doktors praten tegen elkaar, maar het kost me teveel moeite en kracht om te luisteren. Als ze iets tegen mij willen zeggen halen ze de man er weer bij. Nog steeds heb ik geen idee wie hij is, maar hij begrijpt wel wat de dokter zegt. Na ongeveer 45 minuten vertrekken de doktors weer en de kamer vult zich met andere mensen die op de gang stonden te wachten. Langzaam begint de waas voor mijn ogen weg te trekken en zie ik wie er om het bed heen staan.
Ik probeer de kamer beter te bekijken, maar doordat ik plat op het bed lig lukt dat niet zo. Ik duw mezelf omhoog en steunend op mijn elleboog kijk ik de kamer weer rond. Als mijn energie op is laat ik me wee op het bed vallen. Tot mijn verbazing is het bed ineens dichterbij en zit ik nog steeds rechtop. Heel even sluit ik mijn ogen en dan bedenk ik me dat ik in het ziekenhuis ben...

<Martijn>
Van de dokter hebben we net te horen gekregen dat de hoeveelheid drugs die Mila heeft gehad normaal niet leidt tot een overdosis, maar haar hart kon het gewoon niet meer aan. Ze vertelden ook dat Mila haar hart kleiner lijkt te zijn dan het zou moeten zijn. Daar moet verder naar gekeken worden, maar dat willen ze in Amsterdam laten doen. Mila heeft tijdens de vele onderzoeken die er vandaag en gisteren zijn gedaan ook veel bloed verloren, helaas moeten we de donatie wel in Nederland laten doen vanwege de infecties die Mila kan krijgen als ze Mexicaans bloed toegediend krijgt.
Over twee dagen wordt Mila teruggevlogen naar Nederland. Hopelijk kan haar bloedgroep snel worden bepaald en is er iemand met dezelfde bloedgroep. Vannacht blijf ik bij Mila een kwartier geleden is er een zuster gekomen om een extra bed in de kamer te zetten. Mila ligt al 2 uur te slapen. Af en toe is ze heel onrustig en wordt ze wakker, het lijkt alsof ze nachtmerries heeft. Ik heb Louis vanochtend geappt dat Mila bij is, maar een reactie kreeg ik niet. Sinds hij met Nina is zijn dingen tussen hem en Mila verandert. Gisteren was hij hier, maar toen lag ze nog in coma. Nu ze haar vanochtend uit de coma hebben gehaald lijkt het wel alsof Louis niks meer van haar wil weten. Een halfuur geleden heb ik heb nog een keer gebeld,  maar er werd niet opgenomen.
Er is veel veranderd, gisteren zat hij nog aan haar bed en nu boeit ze hem niet meer. Ik vermoed dat Louis Nina heeft gebeld. Ik denk dat zij niet wil dat hij bij Mila is. Voor zover ik weet is Nina ook niet op de hoogte van hoe close Mila en Louis waren. Misschien is ze bang dat Louis iets voor Mila voelt. Of doet hij dat al? Ik kijk op de klok, half 2, misschien moet ik ook maar eens gaan slapen. Zodra ik me omdraai om in het bed te gaan liggen, schrik ik van een schreeuw om hulp. Als ik me omdraai zie ik Mila rechtop in het bed zitten. Ik zie de angst in haar ogen en weet niet hoe snel ik naar het bed moet lopen en haar tegen me aan moet drukken.

Als ik de volgende ochtend wakker word lig ik niet in het bed dat de zuster gisteren is komen brengen. Ik ben gisteren bij Mila gebleven totdat ze sliep, maar volgens mij ben ik toen zelf ook in slaap gevallen. Pas als ik naar Mila wil kijken merk ik dat ze me met haar ogen wijd open aankijkt. Ik glimlach naar haar en als reactie drukt ze haar hoofd tegen mijn borst en mompelt ze iets onverstaanbaars. Ik besluit het maar op te vatten als een dankjewel en druk een kus op haar hoofd.

Tegen de middag komen mijn ouders en Charelle. Laura bleef in het hotel. Als mijn ouders met Mila in gesprek zijn neem ik Charelle mee op de gang. "Heb je Louis nog gezien?" Charelle knik. "Niet veel en hij is erg afwezig." "Heeft hij iets gezegd over waarom hij niet komt?" Ze schudt haar hoofd. "Ik heb hem gevraagd of hij mee wilde. Hij verzon een of ander slap excuus over iets met Nina ofzo. Ik geloof hem niet. Waarom wil hij niet naar Mila?" Ik trek Charelle in een knuffel. "Ik weet het niet, maar zodra ik hem zie ga ik met hem in gesprek. Hij kan beter een goede reden hebben." Ik laat Charelle langzaam los en kus haar. "Bedankt!" Een frons vormt zich op haar gezicht. "Bedankt waarvoor?" "Dat je het begrijpt. Het spijt me dat ik de komende dagen meer bij Mila wil zijn, maar als het weer goed gaat ben ik helemaal van jou." "Waarom zou ik moeilijk doen? Ik ben juist blij dat je er voor haar bent. Vooral nu Louis haar zo laat zitten. Ze heeft iemand nodig die er voor haar is. Daarbij geef ik ook om haar, maar ze kent jou nu eenmaal langer en dat is nu even fijn voor haar."