Yankı gökyüzünü izlemeyi seviyor.
Yeşil gözleri, gün batımında alev alan Anka'yı arıyor. Ona inanıyor. Yirmi iki yaş efsanelere inanmak için geç değil, ama kız çocuğu olmak için geç, biliyor.
Zihninde bir karanlık; onunla aynı adı taşıyor. Onun ol...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'ZAMANI YENMEK' ⏳
"Anne rahmi potansiyel bir evrendir."
Masanın üzerinde bir kalem yuvarlanıp düştü.
"Kendi içinde sistemler yaratmaya meyillidir. Orada atom altı parçacığı da bulursun, ışık hızını da; izafiyeti de görürsün, boyutları da. Ve genişler. Bir evren gibi durmadan genişler. Peki, bu durumda doğum neye benzer?"
Kimsenin bir cevap ortaya çıkmayacağından emin olduğu bir andı. Ama bir genç o güruhun dışındaydı:
"Karadelikler."
Kalem hâlâ yerde duruyordu.
"İlginç... Karadeliğe benzeyen anne karnının kendisi değil midir? Yalnız, ışıksız ve tek düze. Oysa karadelikler ışığı da maddeyi de yutar. Anne karnı bir evren, rahim ise bir karadelik değil midir?"
"Karadeliğin hangi kısmından bakıyoruz? Işık ve maddeyi yuttuktan sonra bir kusma söz konusu olabilir mi?"
"Işık ve madde yutulduktan sonra akıbetini bilemeyiz. İnsanın akıl ve teknolojik gücü buna yeterli değildir."
"Anne karnındaki bir bebek de doğumun ne olduğunu bilemez."
"Ama öğrenir. Doğarken bebekleri ne ağlatır hiç düşündün mü? Ciğerleri ilk defa hava dolduğu için yanar. Gözleri ışığı bir problem gibi algılar. Oysa hepsine ihtiyacı vardır. Bunu zamanla öğrenir."
"Ve geri dönüp başkasına öğretemez." Gri gözler savında kararlıydı. "Bu yüzden anne karnı değil, doğum karadelikle benzerlik gösterir."
"Teknik olarak doğum ışığa, havaya kavuşmaktır. Yaşamın yeni ihtiyaçlar doğurduğu serüven."
"Maddeyi nasıl yorumladığımıza göre değişir. Belki de karanlık pasif fonksiyonlu bir ışıktır, ışık ise onu bastıracak türde yoğun bir maddedir."
"Bu saçma."
"Hava mesela," diye bastırdı ukala gri gözler. "Oksijenin insanı zamanla yıpratan bir zehirli gaz olduğunu varsayalım; değişken bir solunum adaptasyonumuz olabilir miydi?"
"Bu dar bir bakış açısı, evlat. Bu durumda doğma olgusu karadelikle özleşirse, ölümü neye benzetiriz?
"Olay ufku."
"Önce ölüm, sonra mı doğum?"
"Bu bağlamda, evet. Önce ışık karanlığımızı çalar ve zehri solumaya başlarız; teknik olarak kendimizi öldürmeye başlarız."
