Love me harder

27. Lunch

#Jayden
Olivia heeft aangebeld, door het geluid dat van het huis komt weet ik dat het een groot gezin is. De deur gaat open. "EINDELIJK!" zegt een hele blije moeder die in de deuropening staat. Ze neemt me in haar handen alsof ze me mijn hele leven al kent. Ik krijg nog 2 dikke kussen van haar voor ze me het huis induwt in het de beurt aan Olivia en Julia is om verwelkomt te worden. Ik blijf in de gang staan, wachtend op Olivia aangezien ik niet alleen het huis in wil lopen. Met een glimlach loopt Olivia op me af met Julia in haar armen en zegt "Ga je mee?" voor ze me voorgaat het huis in te lopen. Het is geen klein huis, het heeft 2 etages, maar de buurt ziet er alleen niet zo verzorg uit. Wanneer we in de woonkamer zijn beland zie ik dat niet alleen de hele familie is uitgenodigd, maar ook de hele buurt. In de tuin staat al een hele buffettafel klaar met allemaal kleine hapjes. Een aantal mannen staan achter de grote barbecue. De meeste gezichten ken ik al van Marissa's quinceañera, de geïrriteerde blikken van de jonge getatoeëerde jongens die in een hoek aan het roken zijn blijven me volgen. "Ik dacht dat het alleen lunch was." merk ik op. "Is het ook, maar je weet hoe die Mexicanen zijn." merkt iemand anders dan Olivia op. Het is Romero die zijn arm om Olivia heen slaat en mij een knipoog als begroeting geeft. Olivia geef hem een "beledigde" blik omdat hij Mexicanen beledigde, maar ze vergeeft hem al snel wanneer hij haar een kus op haar wang geeft. Ik hoopte stiekem dat hij er niet zou zijn, gewoon omdat Olivia me dan geen aandacht geeft. "Kan jij Julia bij je houden, dan ga ik Melinda en tìa (tante) helpen." vraagt ze ons. Ze is dus erg close met Melinda's familie, anders zou ze Melinda's moeder nooit tante noemen. "Neee!" brengt Julia nee schuddend in. "Ga je ook helpen?" vraagt Olivia dan aan Julia. Julia knikt van ja, Olivia glimlacht nog even voor ze mij alleen achterlaat met Romero. "Ik heb gehoord wat je hebt gedaan voor Melinda, dat ik erg gul van je." zegt Romero na een ongemakkelijke stilte. "Ze verdiende het." zeg ik schouderophalend en vriendelijk terug. "Ze verdiende het zeker." zegt hij terug. "Ik moet je voorstellen aan een paar mensen." zegt hij en loopt bij me vandaan. Ik volg hem naar een groepje jongens met ongeveer evenveel tatoeages als Romero die niet al te vriendelijk kijken. Zonder wat tegen elkaar of mij te zeggen kijken ze elkaar aan. "Dus je bent de gene die Melinda het geld gaf?" vraagt een van de jongens uiteindelijk. Ik knik. "Hoe kom je aan het geld?" vraagt hij me verder. "Aandelen." zeg ik. Vragend kijkt hij me aan "In dealen of afpersen?" vraagt hij me verder alsof hij er verstand van heeft. "In bedrijven." probeer ik hem uit te leggen. Heel de groep begint te lachen. "Sukkel, je weet toch wel wat aandelen zijn." zegt eentje alsof hij er zelf wel verstand van heeft. "Hier, neem een biertje." zegt een van de jongens die er wat ouder uitziet. Ik neem zijn biertje aan, dit is een soort vriendschapsverzoek, ik neem het aan als teken uit respect. De jongens vertellen elkaar verhalen in het Spaans, aan hun accent te horen merk ik dat ze ook Mexicaans zijn. De verhalen die ze vertellen zijn vooral grappig, ondanks de wapens, meisjes en drugs die erin voorkomen.

"Dus universiteit, vertel der meer over." zegt de oudere jongen na een tijdje nadat ik wat over mezelf heb verteld. "Wat wil je weten?" vraag ik hem terug. "Is het waar dat de chica's (meisjes) makkelijk zijn?" vraagt de jongen die niet weet wat aandelen zijn geïnteresseerd. Ik haal mijn schouders op "Overal zijn makkelijke en moeilijke meisjes, dus gewoon normaal." zeg ik. "Heb je een huisgenoot?" vraagt de oudere jongen me. Ik knik "Olivia's broer Luke." zeg ik. "Is het niet moeilijk om te leven met een gringo?" vraagt een andere jongen me. "Totaal niet." zeg ik terug. "Echt? Ik bedoel, vergeet je je eigen cultuur niet?" vraagt hij me verder. Ik schud mijn hoofd van nee "Kijk naar Olivia, ze woont in een huis met gringo's en lijkt zij haar cultuur ook vergeten te zijn?" zeg ik en knik naar de tafel waar Olivia de tafel dekt met nog een paar andere vrouwen. "Touche." zegt de jongen die me de vraag stelde. "Je kan jezelf niet met haar vergelijken, ze woont zowat alleen in haar kasteel. De enige mensen die ze vaak ziet zijn wij en Marisol." zegt Miguel die er een tijdje geleden bij is komen staan. "Het lijkt alsof ze alles heeft, maar wat ze echt wil is een familie. Niet die neppe broer van haar die haar laat verkrachten, maar ons." gaat Miguel vallen. Ouch, gevoelig onderwerp dit. "Waar is Luke eigenlijk?" vraagt iemand die erg stil was, maar er toch erg geïrriteerd uitziet. "Hij heeft met een paar oude vrienden afgesproken." zegt Romero. Hoe weet hij dat? Owh wacht, domme vraag, Olivia vertelt hem vast alles. "Wat is er eigenlijk gebeurd met die jongen die haar..... aanrandde?" vraagt de oudere jongen die zoekt naar de juiste woorden om Romero niet te beledigen. "Dat verhaal moet Jayden jullie vertellen." zegt Romero trots en klopt op Jaydens schouders. "Je hebt hem het ziekenhuis ingeslagen toch?" vraagt Miguel nieuwsgierig. Ik knik aangezien het feitelijk klopt. "Heb je daar geen problemen mee gekregen?" vraagt de oudere jongen me. "Jawel, hij heeft me aangeklaagd." zeg ik, gisteren heeft de school me gebeld met het nieuws van Micheal een aanklacht heeft ingediend. "Hoezo? Hij heeft Olivia toch proberen te verkrachten!" schreeuwt de jongen die niet weet wat aandelen zijn uit. De oudere jongen geeft hem een stoot en kijkt hem woedend aan. "Ik bedoel aangerand." verbeterd hij zichzelf snel en kijkt bang naar Romero. "Olivia heeft nog geen aanklacht ingediend, ik weet nog niet of ze het zal doen. Maar ik denk dat Micheal geen kans maakt zodra ze weten wat de waarheid is achter de mishandeling." zeg ik hardop nadenkend. "Wees daar niet te zeker van, we leven in een witte wereld waar alles wat niet wit is als niet belangrijk of crimineel word gezien. Zodra ze een verwonde blanke jongen zien die is weten ze al genoeg en beland je waarschijnlijk in de gevangenis net als mijn oom, al heeft hij er niks mee te maken." zegt de oudere jongen wijs. Hij heeft eigenlijk wel gelijk, hoe erg we ook naar gelijkheid streven, we zullen nooit dezelfde rechten hebben als iemand die met het privilege van een witte huidskleur is geboren.