Love me harder

26. Confrontatie

#Jayden
Hoe heb ik het weer kunne verpesten? Olivia rijd weer weg, de pijn in haar ogen en stem was afschuwelijk om te zien. Hoe heb ik haar dit aan kunnen doen? Hoe heb ik haar vriend van haar kunnen afpakken? Het was de jaloezie, ik wil haar zo graag dat ik alles doe I'm bij haar te zijn. Toen ze net bij ons stond kon ik niet anders dan dat meisje te zoenen in de hoop dat Olivia misschien ook net zo jaloers word als ik. Jammergenoeg werkte het niet, zelf niet toen ik haar aanwees. Ze leek niet nieuwsgierig of boos, het boeide haar niet eens. Toen ik net zei dat ze de avond verpest had, bedoelde ik het niet zo. Daar bedoelde ik mee dat Olivia niet jaloers werd en dat het plan daardoor mislukt was. Ze is net weggereden bij Pedro achterop, ze heeft hem dus verteld over mij. Duidelijk negatief, aangezien hij het woord klootzak gebruikte. Het voelde fijn dat Pedro het voor me opnam, misschien dat hij Olivia ooit kan overhalen. Vast niet na alle pijn die ik haar gedaan heb, maar hopen mag. Pedro vertelde me dat hij zo terug zou komen, dus daar wacht ik op. Om eerlijk te zijn vind ik het wachten niet erg, wat ik erg vind is het pijnlijke afscheid. Om de 3 minuten kijk ik op mijn telefoon, ik hoop dat het biet te pang duurt, want dat betekent dat Olivia en hij gepraat hebben. Mijn gedachtegang is zo bezig dat ik niet door dag ik maar 20 minuten heb zitten wachten, wanneer er een motor aan komt rijden. Pedro stopt voor me en stapt af. Hij bergt zijn helm op en zegt dan "Laten we even naar een rustige plek gaan.". Ik knik zonder enige geluid en loop hem voor, aangezien ik het hier beter ken. We lopen de pier af en gaan ergens aan zee op een bankje zitten. Het enige wat je hier hoort is het geruis van de zee. Pedro komt naast mij zitten en laat een een lange zucht. "Hoe zit het tussen jou en Olivia?" vraagt hij uiteindelijk. Nogal ongelovig kijk ik hem aan. "Hoe bedoel je?" vraag ik hem verrast. Hij geeft me een "meen je dit" blik en zegt "Dat weet je zelf ook wel.". Nu is het mijn beurt om een lange zucht te laten, ik ga met mijn handen door mijn haar en open dan mijn mond. "Ik weet zelf niet eens wat er tussen ons speelt. Het enige wat ik weet is dat ik haar wil, ik wil haar voor mezelf. Het is niet voor eventjes, ik wil dat ze altijd bij me is. Ze laat me me goed voelen en mezelf zijn. De dingen die ik voor haar voel heb ik nog nooit gevoeld. Het enige wat ik kan zeggen is dat ik niet anders kan dan aan haar denken. Het liep allemaal zo goed tot ik het verpest had, ze heeft me zoveel kansen gegeven en toch verpest ik het telkens weer. Ze maakt me gewoon in de war, ik bedoel haar schoonheid, talent, persoonlijkheid intimideert je gewoon." zeg ik snel, zonder enige ademhaling. Wat ik net heb gezegd meende ik. Het voelt goed om deze gedachtes hardop gezegd te hebben. Even kijk ik naar de grond, denkend aan Olivia. Waarom heb ik het verpest? "Je bent echt voor haar gevallen he?" hoor ik Pedro zeggen, terwijl hij op mijn rug klopt. Om de woorden hardop gehoord te hebben schrik ik even, maar hij heeft gelijk. Voorzichtig knik ik, ik ben echt voor haar gevallen. "Vertel me dan waarom je dat meisje in de club net zo uitbundig zoende?" vraagt hij me nieuwsgierig. Een zucht verlaat weer mijn mond, ik kijk op naar Pedro die naast me zit. "Ik hoopte dat Olivia jaloers zou worden. Begrijp me niet verkeerd, maar als ik haar zie met een jongen word ik verblind van jaloezie en woede. Ik hoopte om ook zoiets bij haar te zien, wat jammergenoeg niet het geval was." zeg ik spijtig. Pedro moet lachen, verbaast kijk ik hem aan. "Olivia is geen jaloers type." zegt hij tussen het lachen door. "Wat ze wel is, is iemand die snel haar vertrouwen kwijtraakt. Ze heeft veel meegemaakt en verdient het beste." zegt hij wat serieuzer. "Ze verdient ook het beste!" zeg ik hardop. "En ik wil het haar geven." ga ik verder.
"Ik weet dat je het haar wilt en kan geven, maar ze is echt boos op je." zegt hij spijtig. "In Olivia's ogen zie ik hoe verdrietig ze is, wat alleen maar kan gebeuren als ze veel om je geeft." zegt hij, nadat het eerste wat is ingezakt. Bij deze woorden voel ik gewoon de pijn in mijn hart. Die pijn heb ik veroorzaakt, ik wist niet wat ik had tot ik haar kwijt was. Als ik wist dat dit zou gebeuren had ik nooit, maar dan ook nooit, haar buitengesloten. Er zwellen tranen op in mijn oogbollen. Hoe heb ik zo dom kunnen zijn. "Ik weet niet of dit het juiste moment is, maar wat is er allemaal gebeurd als ik mag vragen?" vraagt Pedro voorzichtig. Geen leugens meer, ik ga hem alles vertellen. "Het begon allemaal dit schooljaar. Ze liep in de gangen en zag er goed uit, later kwam ik haar een keer tegen in de club. We zijn wat gaan praten en ik ben wat meer van haar te weten gekomen. Het is allemaal zo snel gegaan. Ze was niet allen mooi qua uiterlijk, maar ook qua innerlijk. Ze haalde het beste in mij naar boven en ik begon haar leuk te vinden. Ze stopte me in de friendzone, waar ik wel mee kon leven. De gevoelens werden sterker net als de jaloezie. Toen ze in het ziekenhuis lag had ze een best wel sexy, goedkope zuster die me.....nou je weet wel." zeg ik beschaamt. Pedro geeft me een begrijpende blik en zegt dan dat ik verder moet. "Nou ja, ze was de hele tijd wakker tijdens de coma en wist er dus van. Ze wilde niet meer met me praten, maar wel met haar vrienden en vrienden van mij. Zoals ik al zei, ik was jaloers en verbood ze om met haar om te gaan. Ze is erachter gekomen en is daar erg boos over. Toen ze niet meer met me praatte beseft ik pas dat ik niet in die friendzone wil zitten, ik wil meer dan dat. Ik begrijp dat ze me niet meer wilt zien, maar ik kan het niet uitstaan om haar met anderen dan ik te zien." zeg ik eerlijk. Pedro heeft de hele tijd aandachtig geluisterd en knikt begrijpend. Na een tijdje naar elkaar gekeken te hebben vraag ik hem de vraag. "Wat is er dan allemaal met Olivia gebeurd?" op voorzichtige toon. Hij kijkt me met een moeilijk gezicht aan. "Teveel, echt teveel." zegt hij met nog steeds een moeilijk gezicht. "Pfffffff, waar moet ik beginnen." zegt hij en wrijft met zijn Handen over zijn gezicht. "Olivia is op jonge leeftijd haar ouders en broertjes verloren in een auto ongeluk, waar ze zelf ook in zat. Alleen zij had het overleefd. Haar broer, Rodriguez, nam haar in huis. Maar niet veel later werd ze daar weg gehaald, omdat hij niet voor haar zorgde. Het enige waar Rodriguez aan dacht waren meisjes en zijn bende. In die tijd had Olivia medicatie, vanwege de psychische ervaring die ze had meegemaakt, de dood van haar ouders. Een avond toen Rodriguez weg was en ze die pillen niet genomen had beleefde ze het hele ongeluk overnieuw in haar hoofd, ze werd schreeuwend gevonden in een kast." zegt hij met mede leven. Vandaar waarschijnlijk die nachtmerrie, toen ze bij me sliep. Na even een korte stop gemaakt te hebben gaat Pedro verder. "Ze was niet gevonden door Rodriguez, maar de politie vanwege geluidsoverlast. Nadat het wat beter ging met Olivia kwam de politie erachter hoe er voor Olivia gezorgd werd en is ze uit huis geplaatst naar een weeshuis in nog steeds dezelfde stad als waar ik woon. Rodriguez had geen problemen dat ze het huis uit werd gezet en had bijna geen contact meer met haar. Olivia wilde dat wel en is toen naar de andere kant van de stad, slechte kant, gegaan voor hem. Rodriguez zat midden in een bendeoorlog, waar Olivia is neergestoken. Hij heeft haar achtergelaten om dood te bloeden." zegt hij boos. Ik begrijp zijn woede, hoe kan hij Olivia nou verlaten? Geen wonder dat ze mensen niet te dichtbij laat komen of laat staan vertrouwt. "Gelukkig voor haar ging het wat beter en is ze hier naartoe overgeplaatst. Jammer voor ons, want we missen haar op feesten." zegt hij met een glimlach. Dit is vast een fijne herinnering van Olivia voor hem. Er spookt maar een vraag in mijn hoofd "Wie is ons?"vraag ik nieuwsgierig. Hij kijkt me met een glimlach aan "Haar danscrew en mijn danscrew. We hadden zo vaak oorlog om wie er beter kon dansen, wat duidelijk Olivia is. Toen ze weg was miste we haar, het is niet leuk om te winnen van mensen die niet zo goed zijn als we gewend waren van haar." zegt hij, terwijl hij duidelijk terug denkt aan toen. Hij heeft gelijk, Olivia kan fantastisch dansen. De beelden van net, haar bewegende lichaam, draaien als een film in mijn hoofd. Jammer genoeg zijn dat niet de enige afbeeldingen meer. Ik zie weer voor me hoe Olivia in het ziekenhuis lag, hoe doodsbang ze in mijn bed lag tijdens de nachtmerrie in mijn bed, hoe verdrietig ze was wanneer ik haar buitensloot doormidden van Jason en Dylan te manipuleren. Ze heeft al zoveel meegemaakt en toch moet ik het haar weer moeilijker maken. Een grote spijt stroomt als een golf door me heen. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn, hoe heb ik haar zo'n pijn kunnen doen, hoe ga ik het goed maken? Met moeilijke gezichten kijk ik naar mijn handen, die stevig als vuist in elkaar zitten. Ik ben boos, niet op Pedro, Olivia of Rodriguez. Ik ben boos op mezelf dat ik niet doorhad hoeveel pijn ik haar heb gedaan. "Hevig he." zegt Pedro uit het niets. Ik kijk hem aan en knik dan zachtjes met mijn hoofd. Wat er allemaal met Olivia is gebeurd verdient ze niet. Zelf zou ik het ook nooit achter haar gezocht hebben. Dat ze nog steeds last van nachtmerrie's heeft laat zien dat ze er nog steeds last van heeft. En die broer....... DAT IS PAS ECHT EEN KLOOTZAK. Als ik een meisje als Olivia in mijn leven had zou ik er alles op alles aan doen om haar in mijn leven te houden. Wie hou ik nou voor de gek, toen ik Olivia had heb ik alles verpest. Die zelfde spijt komt steeds terug, omdat ik haar steeds weer pijn doe. "Ik wil haar terug." zeg hardop en zelf beraden. Ik merk hoe Pedro zijn ogen op mij richt. Snel kijk ik hem ook aan, hij kent Olivia en weet hoe ik haar terug krijg. "Hoe krijg ik haar terug?" vraag ik hem bijna smekend. Een glimlach van medelijden verschijnt op zijn gezicht, waarschijnlijk omdat hij zelf niet eens weet of ik haar kan terugkrijgen. "Ze is nu echt boos op je, ik zou haar gewoon een tijdje met rust laten. Wanneer ze alleen is of eruitziet alsof ze hulp nodig heeft zou ik ingrijpen. Het is niet verzekerd dat ze weer bevriend wil zijn, maar de vertrouwen komt wel wat terug." zegt hij op een onzekere toon. Het plan klinkt goed, beter dan mijn plan dan. Voorzichtig knik ik en sta op van het bankje. Ik steek mijn hand uit naar Pedro om hem te helpen opstaan. Hij kijkt me verbaast aan. "Ik denk niet dat je nog een nachtje in dat luidruchtige, smerige huis wilt slapen. Vanavond en zo lang als je wilt ben je welkom bij mij thuis." zeg ik met een glimlach. Nadat ik klaar ben met mijn woorden neemt hij mijn hand aan en krijgt ook een glimlach. "Bedankt bro." zegt hij tevreden, het klinkt misschien niet als veel, maar voor ons jongens is dag het wel. Samen lopen Pedro en ik naar onze motors, om vervolgens naar mijn huis te rijden. Het is allemaal wel snel gegaan. Jason en Alex zijn niet huis want die gingen ook clubben vanavond, in een andere club dan ik. Ik bracht Pedro naar de logeerkamer en liet hem later de badkamer zien, omdat ik dacht dat hij wel wilde douchen. Morgen halen we zijn kleren op, maar vanavond slaapt hij in mijn kleren. Het is nog best vroeg wanneer we beide klaar zijn met douchen. Normaal gaan we nu pas naar huis van de club, maar dat maakt niet uit aangezien ik toch niet meer in een feeststemming was. Pedro en ik hangen wat op de bank voor de tv met wat chips en cola. Na een tijdje pakt Pedro zijn telefoon erbij en tukt wat in. Zou hij Olivia appen? Ik voel hoe nieuwsgierig ik ben, wat hij duidelijk ook merkt. Hij moet even lachen en bevestigd dan mijn gedachte "Ik app Olivia, ik had afgesproken om morgen iets leuks met haar te doen overdag. Ik zou vragen of je meekomt, maar ik denk dat mijn plan om wat rustiger aan te doen beter klinkt.". Nogal jaloers, maar ook begrijpend voel ik wat door me heen gaan. Nu hopen dat dit plan werkt, want ik wil haar echt terug in mijn leven. Wanneer ik op de klok kijk zie ik dat het al 02.34 is, de jongen (Alex & Jason) zijn vast onderweg. Zelf ben ik best moe en kondig Pedro aan dat ik naar bed ga en sta op van de bank. "Deze avond was nogal vermoeiend, ik ga slapen." zeg ik en strek nog even voor ik verder loop. Pedro, die druk bezig was met zijn telefoon, tikt nog snel een paar dingen in en staat dan ook op. "Ik ga ook slapen, daar heb ik wel behoefte aan na die 2 dagen in dat bendehuis geslapen te hebben." zegt hij met zelfmedelijden. Ik moet even lachen voor we samen de trap oplopen om naar boven te gaan. Ik stop voor mijn kamerdeur en wijs nog even die van Pedro aan voor ik naar binnen ga. Nogal moe en verslapt stap ik mijn kamer binnen om vervolgens met een plof op bed neer te vallen. Niet veel later slaap ik al, denkend aan Olivia. Niet wetend wat er me Maandag te wachten staat, overmorgen dus.